احمد اسدالهی رفیق دیرینه مان را از دست دادیم. او در پی مدتی دست و پنجه نرم کردن با بیماری جانکاه سرطان، چشم بر جهان بست و عزیزانش را در ماتم و سوگ نشاند. او تا آخرین دم زندگی اش، امید به زندگی را از دست نداده بود. خبر این درگذشت، ما را که سالیان دراز در کنار هم برای آرمان های نیک انسانی کوشیدیم، عمیقاً متاثر کرده است.
رفیق احمد سال های طولانی از زندگی خود را در صفوف جنبش فداییان خلق گذراند. او در خانواده سیاسی بزرگ شده بود و در دهه ۴٠ تحت تاثیر محافل سیاسی تبریز به فعالیت سیاسی روی آورد و از اوائل دهه پنجاه به صف طرفداران جنبش فدائی پیوست و نقش فعالی در محافل علنی سازمان در آن دوره داشت. محافل علنی که در ارتباط با بخش مخفی سازمان بودند.
انقلاب بهمن برای رفیق احمد فرصتی بود که به میان کارگران برود، از مطالبات آن ها دفاع کند و در اعتصابات آن ها مشارکت ورزد. او در آن سال ها ابتدا در تبریز و سپس در تهران به فعالیت خود در صفوف سازمان ادامه داد،
در سال ١٣۶٢ به تشکیلات مخفی سازمان پیوست و با شجاعت مسئولیت های پرمخاطره ای را که به او واگذار می شد، پیش برد. او در تشکیلات مخفی یار و یاور صمد اسلامی بود.
مرگ رفیق احمد با همه تلخی‌اش، انگیزه‌ای است برای ما تا که زحمات او را برای سازمانی که دوره طولانی از حیاتش متعلق به آن بود، ارج بگذاریم و از مبارزه او برای آزادی، دمکراسی، عدالت اجتماعی و تبعیض ستیزی تقدیر کنیم.
ما فقدان احمد اسدالهی را به همه بازماندگان این یار از دست رفته، به خانواده اسدالهی و به هر رفیق و دوست آشنایمان تسلیت می گوئیم و نام و یاد او را گرامی می داریم.
دبیرخانه شورای مرکزی سازمان فدائیان خلق ایران (اکثریت)
١۵ آبان ماه ١٣٩٣ (۶ نوامبر ٢٠١۴)
