مهمترین خبر کارگری این هفته، درد و دلهره ای بود که بر جان و زندگی کارگران مجتمع کشت و صنعت نیشکر هفت تپه در پی خصوصی سازی این واحد تولیدی حاکم شد است. شاید بتوان گفت امر واگذاری این واحد عظیم تولیدی به بخش خصوصی اسفبارترین حادثه ای باشد که از زمان راه اندازی این مجتمع تولیدی در سال ۱۳۳۸ تا کنون برای کارکنان آن رخ داده است هرچند که از سال ۱۳۵۴ مجتمع کشت و صنعت نیشکر هفت تپه با تصویب مجلس به شرکت سهامی تبدیل گردید ولی این تغییر و تبدیل، تنها امری صوری و اساسنامه ای بود.
در واقع این واحد تولیدی تحت مدیریت دولتی، همچنان وابسته به وزارت کشاورزی و منابع طبیعی باقی ماند. وقتی که ویرانه ی این مجتمع با تجهیزاتی فرسوده و ماشین آلاتی کهنه ومدیریتی غیر کارآمد با ظرفیت تولیدی ده هزارتن، از جهاد کشاورزی به سازمان گسترش و نوسازی صنایع ایران واگذار گردید، مدتها از زمان آغاز حرکت اعتراضات دسته جمعی کارگاران این مجتمع میگذشت و کارگران مجتمع کشت و صنعت نیشکر هفت تپه در پی نابسامانی حاکم بر مجتمع وعدم پرداخت به موقع حقوق ماهیانه شان، با شعار «ما کارگرهفت تپه ایم، گرسنه ایم، گرسنه ایم» پا به میدان مبارزه گذارده بودند.
. در واکنش به شایعه ی خبر فروش هزار هکتار از اراضی کشاورزی مجتمع کشت و صنعت نیشکر هفت تپه، اعتراضات و اعتصابهایی به اشکال مختلف صورت گرفت از جمله بست نشستن در کارخانه، بستن جاده ی اهواز به اندیمشک، راهپیمایی اعتراضی در نقاط مختلف شهر و تحصن در مقابل اماکن دولتی و اداری. در پی رودررویی کارگران و مدیریت مجتمع، اکثریت قریب به اتفاق کارگران نیشکر هفت تپه با امضای نامه ای، دسته جمعی خواستار بازگشایی سندیکای خود که در سال ۱۳۵۳ آن را تأسیس کرده بودند شدند. با این خواسته به عنوان مسئله ای امنیتی برخورد شد و کسانی که تحت عنوان هیئت بازگشایی سندیکا نامه را امضا کرده بودند بازداشت شدند.
با این وجود سندیکا در سال ۱۳۸۷ اعلام موجودیت نمود. دراولین نشست همگانی، با رأی بیش از هزارنفرعلی نجاتی، جلیل احمدی، فریدون نیکوفر، قربان علیپور و محمد حیدری بعنوان هیئت مسئولین سندیکای کارگران مجتمع صنعتی کشت و صنعت نیشکر هفت تپه برگزیده شدند. بازگشایی سندیکا با واکنش سخت مقامات امنیتی روبرو شد و تمام اعضای منتخب هیئت مدیره ی سندیکا، دستگیر و به اتهام تبلیغ علیه نظام محاکمه و به زندان محکوم شدند. در تاریخ ۲۸/۱۱/۱۳۹۴ اعلام گردید که مجتمع کشت و صنعت نیشکر هفت تپه با دوازده هزارهکتار زمین قابل کشت و چندین کارخانه، کارگاه و ساختمانهای متعدد، با تمام تجهیزات وماشین آلات، با ظرفیت تولیدی ۶۳ هزار تن شکر سفید در سال در حال حاضر و با امکان افزایش ظرفیت تا یکصد هزار تن در سال، به مبلغی کمتر از سیصد میلیارد تومان به شرکت زئیوس و آریاک واگذار گردیده است.
این خصوصی سازی و فروش بی اطلاع کارکنان این مجتمع که سالیان درازی از عمر خود را در آن مشغول به کار بوده اند در حقیقت رها سازی ثروت ملی به دامن آقازاده ها بیش نبوده است. ۲۵۰۰ نفر کارگر این واحد تولیدی بین ۲ تا ۸ ماه حقوق خود را طلبکار هستند و خریداران برای خرید این مجتمع عظیم تنها ۶ میلیارد تومان پرداخته اند که دو درصد قیمت واگذاری است. قرار بر این شده است که مابقی بدهی خریداران در مدت ۸ سال پرداخت شود. اگر دولت با همین نرخی که این مجتمع را به دو شرکت یاد شده واگذار کرده حاضر به فروش آن به کارگران طلبکار میشد، کارگران قادر بودند سهم بزرگی از این مجتمع را بابت مزد معوقه ی خود صاحب شوند. با تجربه ای که کارگران از امر خصوصی سازی درکشورمان دارند، به ویژه کارگران بخش صنعتی، میدانند پیامدی جز فشار کاری بیشتر، قرارداد استخدام موقت، فروش زمینها، دستگاهها وماشین آلات، و نهایتأ از بین رفتن این مجتمع صنعتی، و بیکار سازی و اخراج در انتظار آنها نیست. در بهترین حالت در نتیجه ی رقابتهای جناحی شاید بعد از مدتی زنجانی یا سعید مرتضوی دیگری را محاکمه کنند. یکی بی مجازات رها گردد و آن دیگری را برای سرپوش گذاشتن بر حیف و میل بزرگان و آقازاده ها به دار کشند.
رضا کریمی 16.03.2016
|