برای یاران دربندمان ایستاده‌ایم!
دانشجویان فداکار در دژ استوار و سنگر تسخیرناپذیر دانشگاه!
به راستی که هر عکاس و هر هنرمند تصویرگری درصدد ترسیم شجاعت برآید، هیچ نقشی زیباتر و استوارتر از مشت‌های گره‌شدهٔ دختران و پسران این سرزمین که برای تحقق زندگی و آزادی و ساختن میهنی آباد، به پا خاسته‌اند، نخواهد یافت. دژخیمان زمان که تا دیروز نماینده‌شان را با شعار فریبندهٔ بیایید با هم گفتگو کنیم! رهسپار خاک پاک دانشگاه کرده بود، که به درستی توسط مبارزین آگاه از دانشگاه اخراج شد؛ امروز بیش از پیش چماق داران خود را روانهٔ دانشگاه‌ها کرده‌اند تا بار دیگر به همه ثابت کنند گفتگو برای آن‌ها واژه‌ای تهی از مفهوم است. بر همهٔ ما واضح است که این حکومت برای هیچ مسئله‌ای راه حلی ندارد و درست به همین دلیل نیز چاره‌ای جز گسیل نیروهای امنیتی سرکوب‌گر نمی‌بیند. اما مقاومت دانشجو در برابر این سرکوب‌ها حاوی پیام مهمی است که پایه‌های نظام را به شدت لرزانده است. سرکوب، تهدید و ارعاب دیگر کارساز نیست! در حقیقت رفتار دانشجویان مهم‌ترین تجلی شعار «یا مرگ یا آزادی» است و همه را از جمله سردمداران رژیم را به این باور رسانده که تنها نتیجهٔ این سرکوب‌ها خریدن اندکی وقت اضافه است؛ چرا که ملت ما همان روز نخست که در واکنش به مرگ دلخراش«ژینا مهسا امینی» به خیابان‌ها آمدند، در سوت پایان بازی دمیدند.
هم‌کلاسی‌های آگاه!
امروز عمدهٔ ستون‌های قدرت و صلابت حکومت فرو ریخته و یا تَرَک برداشته است. سیستم آموزشی سراسر ایدئولوژیک حکومت اسلامی که دلخوش به تربیت نسلی موافق با آرمان‌های خود بود، امروز با نسلی مواجه شده است که پشیزی ارزش برای ایده‌های حاکمیت قائل نیست! حکومتی که در این چهل و اندی سال از بودجهٔ آموزشی دانش‌آموزان در نقاط محروم کاسته و بودجه‌های کلان را صرف دستگاه به اصطلاح تبلیغات اسلامی و سازماندهی نهادهای مذهبی به نفع خود کرده است، امروز با زنان محجبه و مردان متشرعی مواجه شده که آن‌ها هم آشکارا، انزجار خود را از حجاب اجباری بیان می‌کنند و در کنار سایر اقشار مردم در خیابان‌ها ایستاده اند. حقیقتاً مگر می‌توان ایرانی بود اما در برابر ظلم آشکار و خشونت افسار‌گسیختهٔ مغولیت مدرن آن هم با ردای دین و مذهب سکوت کرد؟ حکومت امروز قافیه را باخته است، چرا که دنیای امروز دنیای رسانه و شبکه‌های اجتماعی است و انحصار رسانه‌ای نظام دیگر ممکن نیست. رسانهٔ آن‌ها با چنان بودجهٔ هنگفت، مخاطبی ندارد. امروز تنها تکیه‌گاه حکومت، همان ماشین سرکوب از نفس افتاده و نهادهای نظامی است که برای حفظ نظام کفایت نمی‌کنند. توضیح این مسائل برای هیئت حاکمه سخت است، اما همهٔ ما که بیش از شش کلاس سواد داریم به نیکی می‌دانیم که هیچ بنایی بر پایهٔ یک ستون استوار نخواهد ماند! زمانی جنبش دانشجویی ایران، دانشگاه را آخرین سنگر آزادی می‌نامید، امروز دانشگاه خط مقدم و جبههٔ پیشروی آزادی در سیر جنبش انقلابی مردم ایران است. حملات همه‌جانبهٔ سرکوب‌گران به دانشجویان و شکسته شدن پی در پی حریم دانشگاه و تبدیل فضای امن و خانهٔ علم و فرهنگ و گفتمان منطقی به میدان جنگ را محکوم می‌کنیم و مقابلهٔ سرافرازانه با توحش سرکوب را ارج می‌نهیم. یاران دربندمان را از یاد نبرده‌ایم و راه ایشان را ادامه می‌دهیم. کشته‌شدگان ما نه تنها عامل ترس ما نیستند، بلکه آن‌ها را اخگرانی پیوسته به آتش جاودان جنبش دانشجویی ایران می‌دانیم که دهه‌ها برای مام میهن در جبههٔ حق وخیر جنگیده است.
جنبش اجتماعی ملت شریف ایران را عاری از هرگونه خشونت سیستماتیک و سازماندهی شده می‌دانیم و معتقدیم نجابت و شرافت مردم ایران در برابر چنین خشونت عریانی، حتی در دفاع از خودشان ستودنی است. مردم را دو عامل گرد هم می‌آورد: خشونت و رضایت. امروز خشم مردم پرچم کاوه را به دادخواهی بلند کرده و میلیون‌ها ایرانی با هر مرام و عقیده و مسلک را در سراسر جهان در زیر لوای خود جمع کرده است. طبیعی و بدیهی است که خروش هر ملتی در برابر چنین خشونت عریان و آشکاری گاهی ممکن است با زبان ناسزا همراه شود. ما اعضای سازمان دانشجویان جبههٔ ملی ایران با تأکید بر مبارزهٔ شرافتمندانه و حفظ ادب و بر منش مبارزهٔ خشونت‌پرهیز که تا به امروز ملت ایران به خوبی در آن گام برداشته، اعلام می‌داریم فریاد تند و ناسزا به خشونت‌گران، عکس‌العملی طبیعی در برابر خشونت عریان وشدید آن‌هاست.
در این شرایط خفقان که عزیزترین فرزندان این مرز و بوم به صلح‌آمیزترین شکل ممکن در حال پاسداری از خود و هم‌وطنان‌‌شان هستند، صداهایی در اطراف، دانسته یا نادانسته آن‌ها را به «دامن زدن به چرخهٔ خشونت» متهم می‌کنند. حال آن‌که هیچ ملتی را در تاریخ نمی‌توان یافت که چنین مسالمت‌آمیز برای پاسداری از مال، جان و آشیانهٔ خود در مقابل سربازان تا بن دندان مسلح به پا خاسته باشند. امروزه که دانشجویان این سرزمین چنین سربلند در مقابل لشکر ظلم و ستم ایستاده‌اند، هر گونه تضعیف و تخطئهٔ جنبش آن‌ها را برنامه‌ای در راستای توجیه سرکوب از جانب حاکمیت جبار دانسته و آن را شدیداً محکوم می‌کنیم.
مبارزات دانشجویی ما یادآور این پیام دکتر مصدق به سازمان دانشجویان جبههٔ ملی ایران است: «اکنون بسیار خوشوقتم که این فداکاری بی‌اثر نبود و شما جوانان و جمعیّت‌های وطن‌پرست در راه آزادی و استقلال ایران از هر گونه فداکاری دریغ ننموده و از همه چیز خود گذشته‌اید برای این‌که هدف ملّت ایران را حفظ کنید.» از همین روی همراهان شما در سازمان دانشجویان جبههٔ ملی ایران به پاس فداکاری‌‌ها، به یاد هم‌رزمان دربندمان و برای اشک مادران و فرزندان داغ‌دیدهٔ وطن، از دانشجویان می‌خواهیم تا پیروزی نهایی با اتحاد در کنار هم بایستیم.
سازمان دانشجویان جبههٔ ملی ایران
تهران – پانزدهم آبان ماه ۱۴۰۱
