سرانجام پس از نزدیک به ۵ سال جنگ، در پی مذاکراتی که بیش از ۵ ساعت و در شهر مونیخ بطول انجامید، قدرت‌های بزرگ جهانی و منطقه ای درگیر جنگ در سوریه، در ارتباط با اعلام آتش بس در ظرف یکهفته آینده به توافق رسیدند. با توجه به ۲ تجربه ناموفق «ژنو -۱» در ژوئن ۲۰۱۲ و نیز «ژنو – ۲» در دسامبر ۲۰۱۴، می توان به چند عامل مختلف موثر در رسیدن به این توافق اشاره کرد:
– توافق ایران با جامعه جهانی در مورد برنامه هسته‌ای ایران، که موجب چرخشی محسوس در روابط ایران با دیگر کشورها، و تغییر نگاه آمریکا و اروپا به نقش ایران در معادلات منطقه‌ای گشت؛
– آغاز حملات «هوا- فضای» روسیه در سوریه علیه مواضع داعش که تاثیر غیر قابل انکاری در روند جنگ و تغییر توازن به نفع نیروهای دولتی سوریه داشت،
– قطعنامه ۱۵ دسامبر شورای امنیت سازمان ملل که به اتفاق آرا بتصویب رسید و متبلور اراده جامعه جهانی برای پایان دادن به این جنگ بود.
از نتایج مهم این توافق ایجاد یک گروه کار است با ریاست مشترک آمریکا و روسیه که قرار است مناطق تحت کنترل دولت، اپوزیسون رژیم اسد و داعش، شناسائی و مورد تائید طرفین قرار گیرند تا از اینطریق امکان کنترل آتش‌بس که در اصل، بین رژیم اسد و اپوزیسیون خواهد بود، فراهم گردد.
این «آتش بس» در صورت آغاز و تداوم آن چند دستاورد بزرگ برای منطقه خواهد داشت:
– پایان جنگ و ویرانی و بازگشت حالت عادی به سوریه که قطعا تغییرات گسترده‌ای را در این کشور رقم خواهد زد؛
– امکان آغاز روند «پایان داعش» در منطقه؛
– امکانی مناسب برای تلاش به حل اختلافات میان ایران و عربستان، که با شرکت در گروه کاری یادشده در سطور بالا، کلید خواهد خورد.
