به گزارش ایسنا، محمدجواد لاریجانی دبیر ستاد حقوق بشر قوه قضاییه در نشست خبری روز یکشنبه خود با رسانه‌ها گفت: “قصاص حق مردم است نه حق حکومت/پرونده ما در حقوق بشر افتخار آمیز است.”
آنچه که به پرونده “افتخار‌آمیز” ایران در عرصه حقوق بشر مربوط می شود، تعداد ۹۶۶ اعدام اعلام شده از جانب مقامات قضائی کشور در سال گذشته، از یکسو و موارد متعدد اعتراضات زندانیان به شکل اعتصاب غذا، آمار تعداد زندانیان در انتظار اجرای حکم اعدام و نیز آمار اعلام شده زندانیان عادی وهمچنین بیشمار زندانیان سیاسی که آماری از تعداد دقیق‌شان در دست نیست، از دیگر سو، همگی حکایت از وضعیتی می کنند که نه تنها موجبی برای “افتخار” نیستند، بلکه موضوعاتی‌اند برای بررسی عمیق و همه جانبه از جانب حقوق‌دانان و جامعه شناسان.
روشن است که در این رابطه جا انداختن واژه قصاص در جامعه، هم‌چون افزایش تعداد اعدام‌ها، نه تنها کمکی به کمتر شدن تعداد جنایات و اعمال خلاف در جامعه نکرده و در آینده نیز نخواهد کرد، بلکه خود قصاص کننده را نیز که با کشیدن «چارپایه»، نقش مجری اعدام را بر عهده می گیرد، تبدیل به یک قاتل می کند، هرچند در گرماگرم انجام این عمل، “احساس سبکی” موقت نیز از به اصطلاح به سزای اعمال رساندن قاتل پدر یا مادر و یا فرزند و … ، نیز به او دست دهد.
حق مردم «قانون» آنهم نه از نوع قصاص آن، بلکه قانونی است که بر اساس آن، جامعه و مردم تشکیل دهنده آن بتوانند در پناه آن به دور از هراس از امنیت جانی، اقتصادی و … برابر با هنجارهای اجتماعی مورد تایید همگان، به زندگی عادی و دور از خلاف و جنایت، ادامه دهند.
