نویسنده: علی پورنقوی

آمریکا و ایران کشورهای همسایه نیستند. از این رو، نه مشکل مرزی با هم دارند نه ادعای ارضی. طرفه اینکه ایران بر خلاف آمریکا هیچ پایگاه نظامی-تروریستی در مناطق اطراف آمریکا ندارد. پس، مذاکره دو کشور برای چیست و آن‌ها چه مشکلی با هم دارند که قرار است از طریق مذاکره حل کنند؟

بیژن جزنی، از برجسته‌ترین چهره‌های فکری و مبارزان انقلابی ایران، در ۲۹ فروردین ۱۳۵۴، همراه با هشت تن دیگر از زندانیان سیاسی، در حالی‌که در بند زندان اوین بود، به شکلی بی‌رحمانه در تپه‌های اوین به قتل رسید. در سایه‌ی دیکتاتوری فردی شاه، ساختار حاکم نه‌تنها منتقدان را برنمی‌تابید، بلکه با خشونت و سرکوب سازمان‌یافته، به دنبال حذف فیزیکی آنان بود.

هریت تابمن به‌خوبی می‌دانست که آزادی فقط به معنای فرار از زنجیرهای فیزیکی نیست. او گفته بود: «من صدها برده را آزاد کردم و می‌توانستم صدها نفر دیگر را نجات دهم، اگر فقط می‌دانستند که برده هستند.» این بدین معنی بود که برخی بردگان، در نتیجه ذهنیتی که سیستم برده‌داری به آن‌ها تحمیل کرده بود، آزادی را برای خود قابل تصور نمی‌دانستند.

در شرایط کنونی، خطر بروز جنگ و تبعات ویران‌گر آن تهدیدی جدی برای ایران در کلیت خود و بنیان‌های اقتصادی و اجتماعی آن است. ما ضمن محکوم کردن تهدید به جنگ و دامن زدن به ناامنی و درگیری‌های منطقه‌‌‌‌ای، به جمهوری اسلامی نیز هشدار می‌دهیم که نیاز ژئوپولیتیک ایران و منطقه ورود هرچه صریح‌تر و مسئولانه‌تر به روند مذاکره برای دستیابی به صلحی پایدار است.

طبق قانون اساسی، دولت مکلف به تأمین امکانات آموزشی است. آموزش باید پیوند دهنده طبقات، فرهنگ‌ها و مناطق مختلف باشد، نه ابزار جداسازی و انحصار. مدارس نباید تجاری شوند؛ بلکه باید کانونی برای سرمایه‌گذاری دولت‌ها در سیاست‌های پیشگیرانه و رفاه اجتماعی باشند. کشور ما به سیاست‌هایی نیاز دارد که پیوندهای اجتماعی رو تقویت کند و نابرابری‌ها رو کاهش دهد.