دوشنبه ۲۲ اردیبهشت ۱۴۰۴ - ۰۶:۱۰
و این چنین است که ما ایرانیان امسال نیز در ادامهٔ سنت دیرین خود در نبرد با ظلمت ظلمانی، هم‌سنگر با نور و خورشید و مهر پای‌دار خواهیم ایستاد، با عزم و امید کنش‌گرانه به فرارسیدن روزی نه چندان دور که عاقبت خورشید آزادی و عدالت را بر پلیدی شب ظلمت استبداد چیره گردانیم و شوق‌مندانه پرتو جاودان آن را بر بام روشن فرداها مستقر سازیم.
احمد خاتمی، خطیب نماز جمعه تهران درروز جمعە ۱۳ بهمن گفت: شبکه‌های مجازی “می‌خواهند مردم احساس کنند همه چیز به هم ریخته است”.او که بشدت عصبی و برافروخته بود از دستگیری ۹۵ نفر در اعتراض های اخیر خبر داد و نسبت به آزادشدن مجدد برخی شبکه‌های اجتماعی انتقاد کر. احمد خاتمی در خطبە خود دوباره بر لزوم اعدام “سران فتنه” ۱۳۸۸ تاکید کردو گفت:”هر کاری که از دستمان بیاید علیه آمریکا می‌کنیم, ایران “به دستور قرآن” هر چقدر که خواست موشک می‌سازد و برد آنها را افزایش می‌دهد”!
پلیس تهران می‌گوید ۲۹ نفر از کسانی که در اعتراض به حجاب اجباری در ایران روسری‌های خود را برداشته‌اند بازداشت شده‌اند. بیش از یک ماه است که زنان ایرانی در تهران و شهرهای دیگر در اعتراض به حجاب اجباری, روسری خود را از سر برمیدارند و بر سر چوبی میزنند و به اهتزاز در می آورند. با ادامه این کار, مسولین قضایی کشوردستپاچه شده و سرگیجه گرفته اند و برای جلوگیری از تداوم کار ” دختران خیابان انقلاب”, اقدام به دستگیری وارعاب آنها نمودەاند.
همانگونه که نائومی کلاین در دکترین شُک سالها قبل نوشته بود سیاست ترامپ-ماسک و پیشوای ایشان خاویر مایلی بر شُک درمانی اجتماعی استوار است. این سیاست نیازمند انست که همه چیز بسرعت و در حالیکه هنوز مردم در شُک اولیه دست به‌گریبان‌اند کار را تمام کند. در طی یکسال از حکومت، خاویرمایلی ۲۰٪ از تمام کارمندان دولت را از کار برکنار کرد. بسیاری از ادارات دولتی از جمله آژانس مالیاتی و وزارت دارایی را تعطیل و بسیاری از خدمات دولتی از قبیل برق و آب و تلفن و خدمات شهری را به بخش خصوصی واگذار نمود.
لایحه‌ای که نه‌تنها نام آن با حذف واژه “خشونت” به لایحه “حفظ کرامت و حمایت از زنان و خانواده” تغییر یافت، بلکه از حیث محتوا نیز به دلیل حذف تعدادی از مواد و تغییرات مهم، ماهیتاً از رویکرد و هدف آغازین خود دور شد.
سلطنت‌طلبان شاید امروز، همچون رجوی در گذشته، ادعا کنند که این انتقادها بخشی از جنگ روانی مخالفین است. اما تاریخ همیشه قضاوت خود را کرده است. در نهایت، این مردم ایران‌اند که با آگاهی و حافظه‌ی تاریخی‌شان تصمیم خواهند گرفت چه کسی را بپذیرند و چه کسی را برای همیشه کنار بگذارند
ما از ابتدا سعی کردیم به نمایندگی از مردم عمل نکنیم، بلکه ببینیم با هم چه کاری می توانیم انجام دهیم. حتی با شکایت های کوچک و درگیری‌های روزمره، مساله این بود که مردم را همراهی کنیم و در بحث‌ها مشخص کنیم که اینجا چه مشکلاتی داریم، از چه چیزی حق شکایت داریم و کار در خطوط مونتاژ چقدر سخت است. ما به همکاران خود توضیح دادیم که چگونگی بیان روابط قدرت، نشانگر روابط طبقاتی است و کارآفرین باید این کار را در جنگ علیه رقبای خود انجام دهد.
رئیس انجمن خاطره تاریخی، امیلیو سیلوا در مصاحبه‌ای گفته است که “نه خوان کارلوس (پادشاه سابق) و نه پسرش، فیلیپه ششم، پادشاه کنونی هرگز دیکتاتوری فرانکو و جنایات آن را محکوم نکرده‌اند. به همین دلیل، شرکت آنان در مراسمی که به آزادی هزاران زندانی جمهوری‌خواه اسپانیایی اختصاص دارد، بی‌احترامی به خانواده‌های قربانیان است”.
یک عضو شورای شهر تهران، در مورد بیش از ۱۲۰ نوع آسیب اجتماعی علیه زنان مثل فقر، خشونت خانگی و تبعیض جنسیتی هشدار داده است، معضلی که به باور بسیاری از فعالان حقوق زنان ناشی از سیاست‌های جمهوری اسلامی ایران در چند دهه اخیر است.
کلان شهرهای ایران ده ها سال از شهرهای مشابه مانند سائو پولو امن تر بود اما با فقیر شدن مردم کلان شهرهای ایران هم ناامن شده است. آن هم در شهرهایی که پر از ماموران امنیتی که وظیفه آنها فقط آزار زنان و دختران است.
هشتاد سال پس از پیروزی بر فاشیسم در شرایطی که راست‌گرایی افراطی و نژادپرستی، بیگانه‌ستیزی در بسیاری کشورها دوباره سربرآورده و جنگ‌های تازه یکی پس از دیگری شعله‌ور می‌شوند،گرامی‌داشت یاد و نام این قهرمانان که بسیاری از آنان گمنام مانده‌اند، فقط ادای احترام نیست، بلکه خود نوعی مقاومت است: مبارزه علیه فراموشی و هشداری است برای بازداشتن فاشیست‌های امروزی از تکرار جنایت‌های دیروز، این‌بار در چهره‌هایی دیگر.
سازمان فداییان خلق ایران (اکثریت) وقوع این فاجعۀ شوم را به مردم میهن‌مان، به شهروندان بندرعباس و خانواده‌های داغ‌دار و آسیب‌دیده تسلیت می‌گوید. ما در این لحظات سخت همراه و هم‌دوش مردم بندرعباس سوگوارِ جان‌های از دست رفته و نگران و چشم‌به راه بهبود زخمی‌های این حادثه‌ایم.
هشتاد سال پس از پیروزی بر فاشیسم در شرایطی که راست‌گرایی افراطی و نژادپرستی، بیگانه‌ستیزی در بسیاری کشورها دوباره سربرآورده و جنگ‌های تازه یکی پس از دیگری شعله‌ور می‌شوند،گرامی‌داشت یاد و نام این قهرمانان که بسیاری از آنان گمنام مانده‌اند، فقط ادای احترام نیست، بلکه خود نوعی مقاومت است: مبارزه علیه فراموشی و هشداری است برای بازداشتن فاشیست‌های امروزی از تکرار جنایت‌های دیروز، این‌بار در چهره‌هایی دیگر.
