منو
جمعه ۲۱ دی ۱۴۰۳ - ۲۰:۲۳
منو
جمعه ۲۱ دی ۱۴۰۳ - ۲۰:۲۳
اگر اندیشۀ راهنمای حکومت منافع مردم و کشور می‌بود، انتخابات ۸ تیر می توانست گامی بسیار بزرگ در جهت کاهش چشمگیر نارضایی‌ها و نومیدی‌ها در جامعه باشد؛ در چنین حالتی می‌توانست شرایط موجود برای غلبه بر بحران‌های اقتصادی ناشی از تحریم‌ها و تنش‌های چندین دهساله مورد بهره‌برداری قرار گیرد.
با گسترش جنبش زن، زندگی، آزادی به بسیاری از عرصه های اجتماعی، سیاسی و نا ممکن بودن سرکوب آن توسط گشت ارشاد، تعدادی از مسئولین جمهوری اسلامی ایران مدعی شدند که قوانین مربوط به حجاب اجباری مورد بازنگری قرار می‌گیرد …
کلمه‌ای جدی در بارهٔ ضرورت صلح و حفظ شأن انسان و محیط زیست و کرهٔ خاکی از سوی طرفین درگیر شنیده نمی‌شود. رسانه‌ها در اختیار و کنترل نیروهای جنگ‌طلب و فروشندگان و صادرکنندکان و صاحبان وسایل کشتار و کشتار جمعی‌ست. زحمت‌کشان، مزدبگیران و محرومان، کودکان، زنان و نیز محیط زیست اولین قربانیان اصلی جنگ‌اند. برای حفظ بشریت و طبیعت، راهی جز صلح نیست. مبلغ آن باشیم.
مردم ایران تنها به دنبال صلح و تعامل و هم‌زیستی مسالمت‌آمیز با تمام کشورهای جهان‌اند. انتظار مردم ما در وهلۀ اول از جمهوری اسلامی است که پای ایران را به جنگی نابرابر و شوم نکشاند مردم ما و مردم جنگ‌زده و بحران زدۀ منطقه، به ویژه غزه و لبنان، از سازمان ملل متحد نیز انتظار دارند که همۀ توان و امکاناتش را برای متوقف کردن اسراییل در تداوم و تعمق جنگ و در اولین مرحله برقراری فوری آتش‌بس به کار گیرد.
آن جایی که کارتر از عاملیت واقعی استفاده کرد، نه در فشارِ ناشی از مرحله پایانیِ سیاست «کینزی» و شوک نفتی، بلکه در سیاست خارجی بود. مهم ترین واقعه جدیت او برای راضی کردن «جنگ طلبانِ جنگ سردیِ حزب دموکرات» با انتصاب زبیگنیو برژینسکی به عنوان مشاور امنیت ملی بود. برژینسکی در نیمه اول دولت کارتر اغلب کنار گذاشته میشد و سایروس ونس، وزیر امور خارجه، عمدتاً سیاست خارجی لیبرال تر و کمتر مداخله جویانه ای را شکل می داد. ولی، کارتر سرانجام در برابر فشار جناح راست سر فرود آورد و در سال ۱۹۷۹ به برژینسکی اجازه داد تا طرح افغانستان خود را در حمایت از مجاهدین اجرا کند. این رویکردی دگرگون کننده بود. برنامه ای که برای وادار کردن اتحاد جماهیر شوروی به حمله به افغانستان، برای گرفتار کردن آنها در «ویتنام» خودشان (به قول برژینسکی) طراحی شده بود، روندی را برای شکوفایی تروریسم رادیکال اسلام
در این شماره: مجازاتهای جایگزین حبس، خدمات عامالمنفعه در مجازاتهای جایگزین حبس و امکان استثمار زندانیان، کاهش جمعیت کیفری زندان در پرتو مجازاتهای جایگزین حبس، تاثیر اجتماعی مجازات جایگزین حبس بر پیشگیری از تکرار جرم، نقش مسائل اقتصادی و هزینهها در مجازاتهای جایگزین حبس
روزا رویزیونیسم را اندیشه ای مکانیکی و غیردیالکتیکی میدانست…او در کنار کارل لیبکنشت پایه گذار سازمان اسپارتاکوس بود که نطفه اصلی تشکیل حزب کمونیست آلمان در سال ۱۹۱۸ میلادی گردید. روزا به امکان و ضرورت انقلاب سوسیالیستی در زمان خود باور داشت.
در جهان مدرنی که به جای نزدیکی، دیوارهایی بلندتر میان انسان‌ها ساخته‌اند، چگونه میتوان به آینده امید داشت؟
کارگر یک ماه کار می‌کند اما کل حقوقی که می‌گیرد، کمی بیشتر از قیمت یک گرم طلا در بازار و کمتر از ۱۵۰ دلار آمریکاست؛ حال قدرت خرید چنین دستمزدی در «دنیای واقعی» و در بازار اقتصاد چقدر می‌تواند باشد؟ به گفته توفیقی، وقتی کل دستمزد کارگر کمتر از اجاره‌خانه است، صحبت از قدرت خرید دستمزد دیگر معنایی ندارد.
همه ما که در بیرون این دیوارها زندگی می‌کنیم برای متوقف کردن این چرخه خشونت و نابرابری مسئولیت داریم و باید علیه آن اعتراض کنیم. سنگسار، اعدام یا هر مجازات غیرانسانی دیگر صرف نظر از نوع اتهام یا انگیزه و اعتقاد محکومان، چیزی جز نابودی و ظلم نیست و باید برای همیشه از دستگاه قضایی حذف شود. نه به اعدام، نباید فقط شعاری باشد، بلکه باید به منشوری تبدیل شود که کرامت انسانی و حقوق برابر را برای همه، فارغ از جنسیت و جایگاه اجتماعی، به رسمیت بشناسد.
غلامحسین ساعدی نه فقط یک نویسنده، بلکه صدای رنج و امید مردم ایران بود. هرگونه بی‌احترامی به او یا دیگر چهره‌های فرهنگی، بی‌اعتنایی به میراثی است که هویت ما را شکل داده است. احترام به بزرگان هنر و ادبیات، وظیفه‌ای ملی و تاریخی است که پاسداشت فرهنگ و تاریخ ما را تضمین می‌کند.
سازمان فداییان خلق ایران (اکثریت) تلاش‌های مؤثرحزب اتحاد ملت ایران اسلامی در جبههٔ اصلاحات برای ایجاد تغییر در اوضاع اسفناک کشور را ارزشمند می‌داند. حضور پررنگ زنان در شورای مرکزی حزب شما، گامی شایسته در راستای تقویت نقش زنان در عرصهٔ سیاسی کشور است.
غلامحسین ساعدی نه فقط یک نویسنده، بلکه صدای رنج و امید مردم ایران بود. هرگونه بی‌احترامی به او یا دیگر چهره‌های فرهنگی، بی‌اعتنایی به میراثی است که هویت ما را شکل داده است. احترام به بزرگان هنر و ادبیات، وظیفه‌ای ملی و تاریخی است که پاسداشت فرهنگ و تاریخ ما را تضمین می‌کند.
