دسته‌بندی: مسائل چپ

درست ۵۰ سال پیش و در همین ساعات عصر جمعه ۹ زندانی سیاسی را با دست‌ها و چشم‌های بسته به تپه‌های اوین بردند و اعدام کردند و روز بعد در روزنامه ها نوشتند: «در حال فرار کشته شدند!»؛ مشهورترین‌شان بیژن جزنی بود.

بگذار از ترنم باران و شرجی سخن بگویم،
بگذار از هم بگوئیم،
بگذار دوباره از گنو و پنجه بگویم.
از آن عزیزانی که رفتند …

در آن دوره جنبش چپ آزادی‌خواه و عدالت‌طلب در حال تثبیت جایگاه خود به عنوان نیرویی موثر در برابر دیکتاتوری و ارتجاع بود. حذف رهبران برجستۀ این جنبش تلاشی اگاهانه برای جلوگیری از هم‌بستگی و رشد جریان‌های مترقی و باز کردن راه برای نیروهای واپس‌گرا بود. رژیم شاه با سرکوب و کشتار بی‌امان نیروهای مترقی چون فداییان و مجاهدین خلق و اعمال فشار بر نیروهای ملی، چپ، و ملی-مذهبی،میدان را برای رشد و نفوذ نیروهای مذهبی ارتجاعی هموار کرد.

بیژن نه برای جان، که برای معنا می‌جنگید. او آخرین متن دفاعیه‌ی جزنی را خوانده بود و سطری از آن را هیچ‌گاه فراموش نمی‌کرد: “آزادی را نمی‌شود خاموش کرد؛ حتی اگر ما خاموش شویم.”

در آستانه ۲۹ فروردین، پنجاهمین سالروز اعدام #بیژن_جزنی همراه با ۸ نفر از همراهان زندانی در تپه‌های زندان اوین توسط مأموران ساواک هستیم که روز بعد اعلام شد آنان حین فرار از زندان کشته شدند. اما پس از انقلاب، آرش مأمور ساواک در دادگاه اعتراف می‌کند که ما آنان را به تپه‌های اوین بردیم و در آنجا به رگبار بستیم. جزنی، از نظریه پردازان جنبش …