روابط عمومی مرکز آمار ایران اعلام کرد: نرخ بیکاری بهار۱۳۹۵، ۱۲.۲ درصد است. روند تغییرات این نرخ حاکی از آن است که این شاخص نسبت به بهار ۱۳۹۴، ۱.۴ درصد و نسبت به زمستان ۱۳۹۴، ۰.۴ درصد افزایش داشته است.
خانم پروانه سلحشور رئیس فراکسیون زنان مجلس طرحی (ماده الحاقی) در چهارچوب برنامه ششم توسعه دولت، برای تصویب به مجلس ارائه نمود که با ۱۳۹ رای موافق، ۲۲ رای مخالف و ۲ رای ممتنع از مجموع ۱۹۵ نماینده حاضر به تصویب رسید. این طرح از دستگاه ها، سازمان ها و شرکت های دولتی و عمومی غیر دولتی تابع صندوق های بازنشستگی می خواهد که با درخواست بازنشستگی بانوان شاغل که دارای حداقل ۲۰ سال سابقه خدمت اند، بدون محدودیت سنی موافقت کنند. با این حساب زنان شاغل با ۴۲ سال سن می توانند بازنشسته شوند. لازم به یادآوری است که سن بازنشستگی در کشورهای توسعه یافته (اروپای غربی) حدود ۶۵ سال است. این طرح پیش از این که استفاده بهینه از نیروی کار و رویش توانیهای زنان را هدف خود قرار داده باشد، در جهت حذف زنان از جامعه با بکارگیری ابزارهای قانونی است که در اختیار اند.
امروز بیکاری در میان زنان در سنین مختلف دوبرابر مردان است. حال باید از این خانم سئوال کرد، حذف زودرس زنان که نیمی از نیروی کار جامعه را تشکیل می دهند چگونه می تواند در چهارچوب برنامه ششم توسعه باشد و به توسعه کشور کمک کند؟
دولت آقای روحانی باید بداند که بازنشستگی زودرس زنان و جایگزینی مردان بجای آنان شاید نرخ بیکاری را تا حدودی کاهش دهد، ولی در درازمدت خسارت جبران ناپذیری به توسعه اقتصادی و در نهایت منافع ملی کشور وارد خواهد ساخت. نمی توان گفت که آقای روحانی نمی داند که توسعه و رشد اقتصادی کشورهای توسعه یافته تنها زمانی میسر واقع گردید که زنان این جوامع وارد بازار کار شدند و نشان دادند که از توانائی های بسیار بالایی برای توسعه کشورشان برخوردارند.
