۱- انتشار نوار صحبتهای آقای منتظری یک نکته را محرز کرده است و آن مشارکت افرادی است در بزرگترین جنایت جمهوری اسلامی، که الان در دستگاه های مختلف این نظام حی و حاضر اند. ترس اول این است که تقدیر از کار آقای منتظری و اکنون خانوادۀ او، که کاملاً سزاوار است، خود جنایت و واقعیت حضور جانیان در دستگاه های جمهوری اسلامی را تحت الشعاع قرار دهد. تاکنون من ندیده ام نوشته ای را که ضمن تقدیر از شهامت و صداقت آقای منتظری و کار بزرگی که خانوادۀ او کرده اند، مثلاً این را هم بنویسد که “پورمحمدی جنایتکار در وزارت دادگستری چه می کند؟ او باید کنار گذاشته شود.”
2- ترس دوم این است که باز وجه حقوقی این جنایت، قربانی وجه سیاسی آن شود. نوشتۀ برخی کسان را که به حق فاصلۀ بسیاری از مصلحت کاران سیاست دارند در نظر بگیرید. به نظر من اگر آنان لحظه ای جنایت ۶٧ را از منظر حقوق، و نه سیاست صرف، در نظر می داشتند، نه به توسل ناسنجیدۀ نلسون ماندلائی نیاز می یافتند، و نه به مرزکشی بین کسانی که به ناحق مطلق، حق حیات از آنان دریغ شده است.
