پاسی از شب گذشته است. همه منتظر اتوبوس سرویس شب هستند. این جماعت خسته و کوفته از صبح تا عصر در رستورانها، بارها و… با ساعات کاری ۱۲ تا ۱۶ ساعت با قراردادهای یک روزه، ۲۰ روزه و سه ماهه و همچنین بدون قرارداد روزشان را پیش برده منتظر اتوبوس تا این خیل جمعیت که همه از کشورهای آسیائی، افریقائی و امریکای جنوبی را به خانه هایشان برساند. بیش از یک هفته است در محل کار، در ایستگاه های اتوبوس ودر مکانهای مختلف که دیداری با خارجیها دست می دهد در مورد رویدادهای یک ماهه اخیر “اشغال وال استریت” و جنبش ۹۹% درصدی ها صحبت کرده و برای شرکت در تظاهرات ۱۵ اکتبر در رم “روز انقلاب جهانی” و “اتحاد برای تغییر” تبادل نظرمی کنیم. برای ما شرایط زیستن در کشوری که خود مشکلات فراوانی دارد و هنوز از آن عبارت درج شده در رمان خرمگس” ایتالیا شبیه مستی است که دزدی از او آویخته” رهائی نیافته است.
اتوبوس می رسد. جمعیت هجوم می آورند. خستگی همۀ بند ها گسسته است. می خواهند جائی برای نشستن بیابند و تا مقصد کمی بیارامند. از میدان “ونیتزیا” تا ایستگاه مرکزی قطار “ترمینی”، جمعیت آن چنان فشرده می شود که نای تکان خوردن نیست. اکثراً بنگلادشی و پاکستانی هستند. آنها با خود مــــزۀ دهان مشریانشان در رستورانها را به اتوبوس می آورند. اتوبوس را بوی ادویه و پیاز داغ و سیر با انواع طعمها و بدنهای عرق کرده آغشته نموده است. چهره دیگر رم هویدا می شود. از این ساعت شهر رم در اشغال خارجیهاست. در میدانهای مرکزی و در پیاده روها، اهالی مشتاق رم باستان، در بخشهای تاریخی شهر، با در دست داشتن بطریهای ودکا، آبجو وبا خنده های هیستریک یکدیگر را صدا می زنند. پلیس تنها نظاره گر است. آلمانیها، اهالی اسکاندیناوی، آمریکائیها، در کشورهای خود، بسیار مبادی آداب و رعایت همه شئون شهروندی را بجا می آورند. اما در رم، آب دهان، ته سیگار، بطریهای الکل، دستمال کاغذی و کاندوم را در خیابان رها می کنند. نمی دانم رم را چه می یابند که این گونه با آن برخورد می نمایند. به ” ترمینی” می رسیم. تعدادی پیاده می شوند. این خط ۱۸ اتوبوس سرویس شب خیابان ” کازالینا” است. منطقه ای با صد هزار جمعیت، یک خط اتوبوس شب دارد. در “ترمینی” جابجائی صورت می گیرد. بیش از دو برابرظرفیت افراد نشسته، مجددا سوار می شوند. لت پنجره ها تماماً باز است. اما هوا همچنان خفه و فسرده است. در ایستگاههای بعدی بیشتر پیاده می شوند. پس از طی چند ایستگاه، اتوبوس به” بلوار پالمیر تولیاتی”می پیچد. دختران خیابانی عمدتا عرب و آفریقائی اهل نیجریه با آن اندامهای درشت شان سوار می شوند. با آمدن آنها جوَ اتوبوس تغییر می کند. صدای شلیک خنده از هر طرف شنیده می شود. بیشتر از سخاوت این تیره روزان است. هیچ اعتراضی از هیچ حرکتی نمی کنند. فقط می خندند. می دانند که این جماعت هیچ وقت مشتری شان نمی شوند. دختران با هم گپ می زنند واز حماقت مشتریانشان و بیماریهایشان می گویند. آنها تا آخر خط ۱۸ پیش می روند.
به” توربی ناتال”که می رسیم، محل اسکان بنگلادشیها و پاکستانیها، نصف جمعیت از اتوبوس پیاده می شوند. هم اتوبوس هم باقی مانده مسافران شب، نفس تازه می کنند. اغلب تلفنها این وقت شب هم مشغول است. امشب در کمپ با دوستانم جلسه شرکت در راهپیمائی فردا ۱۵ اکتبر را داریم. اغلب نشستهای شبانه داریم. موضوع درگیریهای داخل کمپ بین پناهجوها با هم و کارکنان کمپ است. آنها ازجاهائی با به همراه داشتن همۀ بحرانهای میهن شان می آیند. پس از اینکه وارد خاک ایتالیا شدند، در کمپهائی نگه داری می شوند که به زندان شبیه است. پس از مدتی یک برگ کاعذ به دستشان با اقامت ۱، ۲، ۳ ساله می دهند و در خیابان رها می گردند. آنها پس از مدتی سرگردانی، مجددا به این نوع کمپها می آیند. در پرسشنامه قید شده ۶ ماه، اما بسیاریشان تا ۳ سال هم میهمان کمپها هستند. اغلب شان می گویند روزها اتوبوس سواری می کنند و در ساعات ۱۲ و ۴ و ۶ بعد ازظهر در سالنهای غذا خوری ” کاریتاس”پرسه می زنند و عصر به کمپ باز می گردند. سرتاسر روز آنها را می توان در ایستگاه مرکزی قطار و میادین مختلف شهر مشاهده کرد. مسیونهای مذهبی در بین شان با ترتیب کلاسهای زبان و آموزش انواع حرفه ها فعال هستند.
ساعت ۲ نیمه شب است به ساختمان کمپ وارد می شوم. کمپ نه، حتما فیلم” فارنهایت ۴۵۱″ اثر”فرانسوا تروفو” را دیده اید؟ آنجا که کتاب سوزان راه می افتد و افراد با از بر نمودن رمانی، به رمان تبدیل می شوند. در این کمپ با “۱۵۰ رمان” زندگی می کنم. هر کدامشان از کودکی سرگردان کشورهای مختلف توانستند خود را به ایتالیا برسانند. آنان از سرزمینهائی می آیند که آتش جنگ و ویرانی زیر سایه سرمایه داری نولیبرال، در افعانستان، عراق، ترکیه و کشورهای عربی و آفریقائی آنها را به اینجا کشانده است. این جمع غیر قابل پیش بینی در گفتار و رفتار شب و روز در هم می لولند و قادر نیستند دردی از هم دوا کنند. در این ساعت شب، افغانها گوشه دور هم گپ می زنند. برای شرکت در متینگ سازمان مجاهدین در پاریس ماه قبل تنی چند از کمپ ما رفته بودند با این حساب که از طریق بندر” کالی” بتوانند خود رابه انگلستان برای کار برسانند، پس از مدتی سرگردانی باز گشته اند. با همه آنهائی که این وقت شب هم بیدار هستند صحبت می کنیم تا در فردا ساعت ۲ بعد ازظهردر حمایت از” گروه وال استریت را اشغال کنید” شرکت نمایند. بطور طبیعی اغلب شان در این ساعت روز در همان حوالیها همیشه بسر می برند. فقط یک یادآوری و شرکت را طرح می کنیم. پس از آن هریک با رویاهایمان در بستر خود به سرزمینهایمان می رویم.
ساعت ۲ بعد از ظهر، جمعیت چون شطی روان ازهرسو می آیند. از ۲ کیلومتری میادین و خیابانها را پلیس بسته است و مانع حرکت اتوبوسها ست. تراموا و اتوبوس تا زمان شروع تظاهرات کار می کند، پس از ان قطع می گردد. تنها مترو فعال است. جمعیت به دعوت احزاب، سازمانهای مترقی و چپ و نهادهای دمکراتیک پاسخ مثبت داده اند. این انسانهای متشکل امروز خود را برای اعتراض به عملکرد دولت مردانشان به میدان آمده اند. ۹۰% این خیل عظیم شرکت کننده به حمایت از جنبش ۹۹%ها، جوان هستند. خصوصا دانشجویان و دانش آموزان دبیرستانی، هرگروه و دسته ها پرچم و آرم وشعار مخصوص خود دراعتراض به وال استریت را حمل می کنند. امروزلوازم آرایش هم در خدمت اعتراض به “وال استریت” بکار گرفته شده است. اغلب دختران با طرح داس و چکش روی گونه های خود و دیگر طرحها مشابه نیت شان را بیان می کنند. در طول مسیر اغلب پوسترهای تبلیغاتی پاره می گردد. در خیابان” کاوور” سوپرمارکت الّی و یک پمپ بنزین و خودرو مدل بالا مورد تعرض قرار گرفته و با فروکش کردن خشم جوانان، راهپیمائی ادامه می یابد. جمعیت به هم فشرده و حرکت به تانّی انجام می گیرد. نزدیک بنای تاریخی”کولوسوئه”، که جمعیت هنوز انتهایش در میدان ایستگاه مرکزی قطار”ترمینی” است دو شاخه می شود. آخر مسیر” میدان سن جووانی” است. یک شاخه با دور زدن “کولوسوئه”به بلوار “سن گریگوری”به مسیرمان ادامه می دهیم. در طول مسیر راهپیمائی، جوانان در دو طرف خیابان با تشکیل زنجیر انسانی، دوستانشان را در میان می گیرند. شعارهائی که از بلند گوهای کامیونهای غول پیکر داده می شود با هم نوائی جمعیت پاسخ داده می شود. پخش سرود و آهنگهای مورد علاقه جوانان همه را به وجد واداشته است و همه با رقصیدن پاسخ می دهند. پس از طی مسیر بلوار”سن آوینینو” بلند گو اعلام می دارد به علت درگیری پلیس با جمعیت معترض درادامه راه به سمت” سن جووانی”و به آتش کشیدن خودروها، مسیر حرکت مسدود شده و به سمت “پیرامیدِ”ادامه می یابد. ساعت ۶ عصر است. آسمان رم در این قسمت را دود فرا گرفته است. پلیس خشونت به خرج داده و عده ای دستگیر می شوند. در تمام طول مسیر توزیع و پخش بیانیه ها و اعلامیه های احزاب دعوت کننده به چشم می خورد. به پایان مسیر می رسیم. برلسکونی گفته است:(کسانی که مسئول شروع این خشونتها هستند باید شناسائی و مجازات شوند). روزی دیگر بر رم گذشت. رمی که هیچ دفاعی از خود ندارد. فقر پنهان امروز چهره خود را نشان داده است. این فقر سالیان سال است بر روی کاغذ، کتابها، روزنامه ها، نقل قول می شود. اینجا، احزاب یکی پس از دیگری، با جیب مردم بازی می کنند. دراین میان مردم هستند که هزینه می دهند.
* “رم، شهر بیدفاع” نام فیلمی از روبرتو روسلینی
