دهم دسامبر، روز جهانی حقوق بشر، مناسبتی است که به وضعیت حقوق بشر در ایران بنگریم. در یک سالی که از دهم دسامبر سال گذشته سپری شده است، وضعیت حقوق بشر در ایران وخیم تر شده است. شمار اعدام ها هم چنان بسیار بالاست. جمهوری اسلامی در سالی که گذشت سرسختی بسیاری در برابر خواست های مردم ایران و جامعه جهانی در عرصه حقوق بشر از خود نشان داد. در میان اعدامی های سالی که گذشت کسانی بودند که مانند ریحانه جباری که پرونده آنها از سال ها پیش در جریان بود و امید می رفت حکومت از اعدام آن ها منصرف شود. در این دوره یک ساله، کسانی مانند محسن امیراصلانی اعدام شدند که تنها گناه او دگراندیشی بود. در این یک سال حکم اعدام سهیل اعرابی به همین گناه صادر شد و اکنون خطر مرگ او را نیز تهدید می کند.
امسال نیز از آزادی اکثر زندانیان سیاسی خبری نبود. بازداشت خانگی غیرقانونی زهرا رهنورد، میرحسین موسوی و مهدی کروبی ادامه یافت. امسال هم جواد لاریجانی با رفتار و گفتار ناهنجارش نماینده جمهوری اسلامی در شورای حقوق بشر سازمان ملل بود. همین چند روز پیش بود که جمهوری اسلامی از پذیرش خواست جامعه جهانی مبنی بر منع ازدواج کودکان سرباز زد. دولت روحانی می خواهد هویت همه کاربران اینترنت را کنترل کند. در یک سالی که گذشت شاهد اسیدپاشی ها و چاقوکشی های سازمان یافته علیه زنان کشورمان بوده ایم.
بر این گزارش ها می توان موارد بسیاری دیگر از تداوم نقض حقوق بشر توسط ارگان های دولتی ایران را افزود. گویی حکومت ایران مصمم است به همه نشان دهد اگر چه در عرصه سیاست خارجی ناچار به انعطاف هایی باشد، اما در عرصه داخلی از جمله در رابطه با حقوق شهروندان، در برهمان پاشنه می چرخد. به نظر می رسد وخیم تر شدن وضع حقوق بشر ناشی از تصمیمی حساب شده است. همه شواهد حاکی است ولی فقیه و ارگان های تحت فرمانش می خواهند به همگان این پیام روشن را بدهند: جمهوری اسلامی از اعتراضات سال هشتاد و هشت درس گرفته است و قرار نیست در سیاست داخلی ایران گشایشی روی دهد.
اما حکومت ایران هر قدر هم خود را بی اعتنا به افکار عمومی و خواست های حقوق بشری نشان دهد، نخواهد توانست به طور نامحدود بدین سرسختی ادامه دهد. باید فشار بر جمهوری اسلامی برای رعایت حقوق بشر ادامه یابد. تصویب قرارهای اخیر در مجامع بین المللی در این راستا، مورد حمایت ماست. بسیاری از زندانیان ایران تایید کرده اند که در سخت ترین شرایط زندان، بدین گونه به اقدامات جامعه جهانی امیدوار مانده اند. جامعه ایرانیان خارج از کشور می تواند اقدامات خود برای واداشتن مجامع بین المللی به برخورد فعال تر با امر حقوق بشر در ایران را گسترش دهد. در این عرصه هنوز هر آنچه در توان ماست را انجام نداده ایم. هر پرونده اعدام، پرونده پایان دادن به یک زندگی است. اعدام یعنی فاحش ترین نوع نقض حقوق بشر.
در مقابل کارنامه یکسره منفی حکومت، در یک سال اخیر نشانه های امیدبخشی از گسترش و قوام فعالیت های حقوق بشری ایرانیان در داخل و خارج از کشور دیده شد. در داخل ایران مخالفت با اعدام رو به افزایش است. فعالان مدنی علیرغم همه فشارهائی که حکومت به آنها وارد می آورد، در طرح خواست های خود در عرصه حقوق بشر استوار مانده اند. همبستگی با خانواده های جان باختگان و قربانیان نقض حقوق بشر چشم گیرتر شده است. حکومت نتوانسته است با اعمال فشار بر زندانیان سیاسی آنها را وادار به سکوت کند. زندانیان سباسی و فعالان مدنی بر مواضع خود استوارند و خواست رعایت حقوق بشر در رأس مطالبات آنهاست. توجه به حقوق انسانی کارگران، زنان، اقلیت های قومی و مذهبی بیشتر شده است. حقوق بشر، می تواند هم موضوع تبادل نظر و همکاری سازمان های سیاسی باشد و هم حلقه اتصالی همه کسانی که از مبارزه برای فردائی بهتر در ایران باز نمی ایستند. این حلقه را محکم تر و صفوف خود در دفاع از حقوق انسانی مردم ایران را فشرده تر کنیم.
هیئت سیاسی ـ اجرائی سازمان فداییان خلق ایران (اکثریت)
١٨ آذرماه ۱۳۹۳ (٩ دسامبر ٢٠١۴)
