کار شکنی های دولت اسرائیل در فاز جدید گفتگوهای گروە چهار بعلاوە یک و با حضور غیرمستقیم آمریکا در وین، با حملە بە کشتی ایرانی در جنوب دریای سرخ، ابعاد جدیدی یافتەاست.
ناتانیاهو کە بە صراحت علیە برجام است و آن را تهدیدی برای موجودیت کشور خود قلمداد می کند، در اظهاراتی گفتە کە اسرائیل علیە این قرارداد دست بەکار خواهد شد و برگشت بە آن را تهدیدی علیە خود و امنیت جهانی می داند. او گفتە این امکان وجود دارد کە ایران این بار با رضایت بین المللی بە برجام برگردد و چنین روندی امکان را برای ساخت سلاح هستەای باز می کند. او می گوید علیە بازگشت بە توافق است، و در نهایت با لفظی تهدیدآمیز تاکید می کند کە بە کسانی کە می خواهند نابودمان کنند همیشە و با اتکاء بە خودمان ایستادەایم.
این در حالیست کە اسرائیل عملا مسئولیت حملە بە کشتی ایرانی را نپذیرفتەاست، اما روزنامە نیویورک تایمز گفتە کە اسرائیل بە مقامات آمریکائی خبردادە کە حملە کار این کشور بودەاست. و حال این سئوال مطرح است کە اگر این کشور همیشە با اتکاء خود علیە کسانی ایستادەاست کە موجودیت آن را تهدید می کنند، پس چە الزامی در کار بودە تا ایالات متحدە را از این عمل خود آگاە کنند!؟
در شرایطی کە تلاش دیپلماتیک خوبی برای حل مسئلە برجام و بازگشت طرفین بە آن در سطح جهانی در جریان است، کارشکنی های اسرائیل تنها بە مثابە کوبیدن بیشتر بر طبل جنگ طلبی و مسدودکردن راههای سیاسی و دیپلماتیک برای حل مسائل جهانیست. دولت دست راستی اسرائیل کە خود بە تعهدات بین المللی پایبند نیست، از قانونی شدن روندهای حل مسائل جهانی، در رابطە با کشورهای رقیب خود، می هراسد و خشمگین از اینکە در روند مذاکرات موجود حضور ندارد از عادی شدن روابط میان ایران و آمریکا در هراس است، زیرا آن را ضربەای بە قدرقدرتی خود در خاورمیانە قلمداد می کند.
اما بە نظر می رسد کە دولت دمکراتها، علیرغم همە فراز و نشیبها، درصدد است مسئلە برجام را کە خود یکی از معماران آن بودند را بە جائی برساند.
بی گمان بر خلاف رای و نظر ناتانیاهو، تنها راە کنترل بر فعالیتهای اتمی جمهوری اسلامی وجود یک معاهدە جهانیست، و نە تشدید محاصرە اقتصادی و در پیامد آن احتمال جنگ و خونریزی بیشتر.
جواب جمهوری اسلامی در تهدید موجودیت اسرائیل، نە تهدید متقابل، بلکە همگامی با کشورهای جهان و پذیرش قطعنامەهای سازمان ملل از طرف اسرائیل و عمل کردن بدانهاست. راە تامین امنیت اسرائیل اساسا از طریق معاهدەهای بین المللی می گذرد، و نە از راە سرکشی و تهدید.