توضیح: این متن شامل موارد نقض حقوق بشر در برخورد حکومت ولایت فقیه با دستگیرشدگان و زندانیان، به درخواست آقای سید حسین کاظمینی بروجردی و بر اساس گزارش های ارسالی و مشاهدات مستقیم ایشان از درون زندان های مختلف ایران گردآوری شده و زیر نظر خانم دکتر رویا عراقی معاون ایشان در امور حقوق بشر تنظیم گردیده است.
در تنظیم این گزارش، خشونت ها و مجازاتهایی مد نظر قرار گرفته که در قوانین کیفری و جزایی جمهوری اسلامی برای مجازات زندانیان عقیدتی سیاسی تعریف نشده است. حتی خود مسئولین قضایی و گردانندگان حکومت نیز همواره منکر وجود چنین اقداماتی بوده اند، ولی همگان مطلع هستند که از آغاز انقلاب تا کنون، چنین رفتارهای غیر انسانی وجود داشته است و همه زندانیان قدیمی و جدید گزارش های تکان دهنده ای در این باره به نهادهای مدافع حقوق بشر و رسانه های آزاد، ارائه کرده اند که در آرشیو سایت های اینترنتی، خبرگزاری ها و نهادهای رسمی مدافع حقوق بشر موجود است. بدیهی است اگر حکومت ولایت فقیه با ورود آقای دکتر احمد شهید به ایران و بازدید ایشان از زندان ها و ملاقات با زندانیان و خانواده های آنها موافقت نماید، این مطالب مستقیما از زبان آنها شنیده خواهد شد. اهم موارد به شرح زیر است:
۱. بازداشت متهمین بدون برگه های اخطاریه و احضاریه.
۲. دستگیری افراد معمولا به شکل آدم ربایی و یا با هجوم ناگهانی نیروهای امنیتی و عناصر وزارت اطلاعات به محل کار و منازل متهمین و بدون ارائه حکم قضایی دادستان و هرگونه توضیح شفاف به متهم و دیگر حاضرین در صحنه انجام می گردد و وجهه متهم در میان اطرافیان و وابستگان او تخریب می شود
۳. هتاکی، ضرب و شتم و رفتارهای وحشیانه با متهمین به هنگام بازداشت و انتقال به زندان، در شرایطی که هنوز هیچ جرمی تفهیم و یا اثبات نشده است.
۴. نگهداری غیر قانونی متهمین طی هفته ها و ماه های اول بازداشت در اماکن مخفی و سلول های انفرادی به طوری که آنها نتوانند حتی از زنده ماندن خود به خانواده های نگران و بحران زده خویش اطلاع دهند.
۵. ارائه اخبار غیر واقعی، نگران کننده و استرس زا از سرنوشت متهم و عزیزان و سایر دستگیر شدگان همراه وی قرار دارد. همچنین اعمال انواع شکنجه های شدید جسمی و روحی دیگر برای شکستن مقاومت متهم و وادار کردن او به اعتراف های دروغین علیه خویش و دیگران که این اعترافات می تواند منجر به صدور حکم مجازات های بسیار سنگین شود.
۶- وادار کردن متهم به پذیرش اقدامات ضد امنیتی، غیر قانونی و حتی مفاسد و انحرافات اخلاقی، برای تخریب وجهه اجتماعی و اخلاقی او.
۷. تنظیم کیفرخواست های سلیقه ای، فرمایشی، ناعادلانه، غیرمنطقی و سنگین به گونه ای که حتی خود دادستان ها و دادیارهای تنظیم کننده، قادر نیستند در هیچ مصاحبه و مناظره ای برای توجیه مجازات هایی که درخواست کرده اند، از تصمیمات خود دفاع نمایند.
۸. در راستای تهیه کیفرخواست ها، تحقیقات منصفانه صورت نمی گیرد و صرفا مقاصد پنهانی حکومت برای حذف مخالفین و ایجاد رعب و وحشت در جامعه مبنا قرار می گیرد و برای توجیه افکار عمومی به نوشته ها و اعتراف های متهمین که زیر شکنجه از آنها اخذ شده استناد می شود.
۹. در کیفرخواست های صادره، به قوانین و تبصره هایی استناد می شود که مفاهیمی عام را در بر می گیرد و ربطی به عملکرد واقعی متهم ندارد. انتقادهای ساده از نظام و یا ابراز عقیده هایی متفاوت با حکومت گرچه خواست مشترک اکثریت جامعه نیز باشد، مترادف می شود با اتهاماتی از قبیل ” محاربه با خدا”، “اقدام علیه امنیت ملی”، “اقدام به براندازی”، “نشر اکاذیب به قصد تشویش اذهان عمومی”، “جاسوسی”،” ارتباط با دول متخاصم” و ….. که برای آنها مجازات های بسیار سنگین و بی رحمانه از قبیل اعدام و حبس های طولانی مدت، درخواست می شود.
۱۰. صدور حکم توسط قاضی، قبل از تفهیم اتهام و بدون اینکه متهمین از کمترین فرصت ممکن برای دفاع از خود در برابر اتهامات وارد شده در دادگاه، برخوردار باشند.
۱۱. محرومیت از حق داشتن وکیل آزاد.
۱۲. برگزاری دادگاه در پشت درهای بسته و بدون حضور نمایندگان رسانه ها و خبرگزاری ها.
۱۳. محاکمه بدون حضور هیئت منصفه.
۱۴. متهمین هیچگاه اجازه مناظره و حتی صحبت معمولی با شاکیان اصلی خود که معمولا رهبر انقلاب و یا گردانندگان بلند پایه حکومت هستند را پیدا نمی کنند و حتی اجازه گفتگو با دادستان ها و قضاتی که حکم حبس های طولانی مدت را صادر کرده اند را نمی یابند و به جای آن، با افراد رده پایین که صرفا مامور به اهانت و آزار و شکنجه هستند مواجه می شوند.
۱۵. ممانعت از دسترسی به اسناد واقعی موجود در پرونده ها و به جای آن، دادن اخبار دروغ به خبرگزاری ها و ترویج شایعات کذب علیه موقعیت اخلاقی، اجتماعی و علمی متهمین و جلوگیری از انشتار آثار قلمی آنها.
۱۶. تخریب و ترور شخصیت متهمین توسط رسانه های جمعی و جراید وابسته به حکومت.
۱۷. نگهداری متهمین در سلول های انفرادی و همچنین اعمال محدودیت شدید بر علیه آنها در بندهای عمومی، به گونه ای که نتوانند با بیرون از زندان ارتباط برقرار کنند و در برابر ترور شخصیت حکومتی از هویت و عقاید خود دفاع کنند.
۱۸. نبود تامین جانی لازم و انتقال به بندهایی که زندانیانی با جرایم خطرناک قرار دارند.
۱۹. انتقال به بندهای شلوغ و ناامن و بهره گیری از تاکتیک ایجاد تشنج و درگیری های ساختگی برای آسیب رساندن به متهم که بعضا خونین و مرگبار است.
۲۰. نگهداری محکومین در زندان هایی که ساختمان و تاسیسات آن فرسوده و آسیب دیده است و منجر به بروز ضایعات عضوی و جسمی و یا بیماری های مرگ آور می شود.
۲۱. نگهداری زندانیان در سرما و گرمای شدید بدون امکانات مناسب از قبیل آب گرم در زمستان و تجهیزات سرمایشی و تهویه در تابستان.
۲۲. تغذیه نامناسب، استفاده از مواد غدایی تاریخ مصرف گذشته و آلوده که منجر به بیماری، ضعف مفرط، لاغری و حتی مرگ زندانی می شود.
۲۳. محدودیت در ملاقات و تماس تلفنی زندانی با اعضای خانواده و قطع شدن مکرر ملاقات و تماس تلفنی به بهانه های مختلف.
۲۴. رفتارهای خصمانه، هتاکی و فحاشی برخی از مامورین و نگهبانان در درون زندان بدون اینکه نظارتی بر رفتار آنها وجود داشته باشد.
۲۵. برخوردهای غیر قانونی، بی ادبانه و دور از عرف مامورین با خانواده های زندانیان در سالن های ملاقات.
۲۶. تهاجم نیروهای امنیتی با گاز اشک آور و باتوم و شوکر و اعمال انواع تنبیه های بدنی و پایمال کردن کمترین حقوق اولیه و انسانی زندانیان در برابر هر اعتراض ساده ای.
۲۷. جلوگیری از امضای طومارهای اعتراضی زندانیان برای ارسال به نهادهای بین المللی مدافع حقوق بشر، آن هم در موارد مشخصی که همه زندانیان، در مورد رفتارهای وحشیانه مامورین اتفاق نظر دارند.
۲۸. عدم برخورداری از حق داشتن پزشک مستقل و مورد اعتماد.
۲۹. عدم رسیدگی های پزشکی مناسب، نبود داروی کافی، فقدان درمان تخصصی، مخالفت با بستری شدن زندانیان در بیمارستان های مجهز و آسیب رساندن به اعضای حساس بدن به گونه ای که باعث مرگ در زندان و یا بروز بیماری های مزمن و لاعلاج می شود که در دراز مدت و حتی پس از آزادی، منجر به زمین گیر شدن و مرگ می شود.
۳۰. عدم صدور مجوز مرخصی های استعلاجی و استحقاقی برای زندانیانی که سال های طولانی بدون حتی یک روز مرخصی، تحت بازداشت بوده اند و در اثر شکنجه به انواع بیماری ها ی روحی و جسمی مبتلا شده اند.
۳۱. مصادره اموال و لوازم شخصی، مدارک مهم و دست نوشته هایی که نتیجه سال ها تحقیق و کنکاش زندانی عقیدتی سیاسی در موضوعات مختلف مورد نیاز جامعه است.
۳۲. اخذ تعهدات غیر منطقی و وثیقه های سنگین برای چند روز مرخصی استحقاقی و استعلاجی.
۳۳. نابودی آینده شغلی و اجتماعی زندانی بدلیل ثبت سوء پیشینه در پرونده وی.
۳۴. بی تفاوتی مسئولین قضایی به نگرانی های ناظرین داخلی و بین المللی حقوق بشر نسبت به سرنوشت زندانیان و ارائه گزارش های صد در صد دروغ به افکار عمومی.
۳۵. محرومیت کامل زندانیان از دیدار با ناظرین و گزارشگران حقوق بشر، نمایندگان خبرگزاری ها، کمیته بین المللی صلیب سرخ و پزشکان بدون مرز.
۳۶. عدم پاسخگویی به شکایات و نامه های زندانیان و خانواده های آنها.
۳۷. اعمال رفتارهای بسیار وحشیانه از قبیل تعرض جنسی به زندانیان یا نوامیس آنها که فشارهای مخرب روحی و عصبی آن تا آخر عمر باقی می ماند.
۳۸. بی توجهی به نیازهای عاطفی و مالی خانواده زندانیان به حدی که منجر به بروز بحران های روانی و خسارت های غیر قابل جبرانی از قبیل فروپاشی خانواده وآوارگی افراد تحت تکفل می شود.
۳۹. دستگیری و شکنجه دوستان، هواداران و اعضای خانواده زندانی جهت تحت فشار گذاشتن ایشان و وادار ساختن زندانی به سکوت و عدم اعتراض و یا شرکت در مصاحبه های ساختگی در تلویزیون.
۴۰. تهدید و حتی بازداشت غیر قانونی وکیل زندانی به جرم دفاع از حقوق موکل خویش.
در یک کلام: محروم نگه داشتن زندانیان بی پناه از دستیابی به حداقل حقوق اولیه خویش و قرار دادن او در شرایط مرگ تدریجی و بی تفاوتی مسئولین ذیربط به تمامی تعهدات انسانی و قانونی.
با سپاس، آبان ۱۳۹۰ ، نوامبر ۲۰۱۱
رویا عراقی، زندانی سیاسی سابق و معاون آقای سید حسین کاظمینی بروجردی در امور حقوق بشر
رونوشت:
آقای دکتر احمد شهید، گزارشگر ویژه شورای حقوق بشر در امور ایران
دیده بان حقوق بشر سازمان ملل
سازمان عفو بین الملل
سازمان گزارشگران بدون مرز
فدراسیون بین المللی دفاع از حقوق بشر
کمیته بین المللی صلیب سرخ
سازمان پزشکان بدون مرز
کمپین بین المللی حقوق بشر ایران
مجمع جهانی حقوق بشر
