شنبه ۲۱ تیر ۱۴۰۴ - ۱۸:۴۲

شنبه ۲۱ تیر ۱۴۰۴ - ۱۸:۴۲

عباس عراقچی: جنگ اسرائیل دیپلماسی را خراب کرد. ایالات متحده می‌تواند آن را احیا کند.
مذاکراتی که زیر سایه جنگ برگزار می‌شوند ذاتاً ناپایدار هستند و گفتگو در میان تهدیدها هرگز واقعی نیست. برای موفقیت، دیپلماسی باید بر اساس احترام متقابل بنا شود.... مردم آمریکا...
۲۱ تیر, ۱۴۰۴
تصویر نویسنده: عباس عراقچی
نویسنده: عباس عراقچی
کرامت کارگران افغانستانی را پاس بدارید؛ آنان پناهنده‌اند نه جاسوس!
کارگران افغانستانی مانند بسیاری دیگر از کارگران مهاجر غیرقانونی، قربانی سیاست‌های غلط مهاجرتی دولت میزبان، به مثابه یک نیروی کار ارزان، از سوی سرمایه‌داران در شرایطی به کار گرفته می‌شوند...
۲۱ تیر, ۱۴۰۴
تصویر نویسنده: گروه کار کارگری سازمان فداییان خلق ایران (اکثریت)
نویسنده: گروه کار کارگری سازمان فداییان خلق ایران (اکثریت)
ما راویان قصه‌های رفته‌‌ از‌ یادیم
بیاییم رنجِ این روزهای دشوار را کم کنیم. با تغییر در نگرش، با چه باید کردِی دیگر… با عشق و زنده‌باد زندگی… نکبتِ جنگ، خانمان‌سوز است… بیانِ خواستِ یک‌صدایِ برقراری...
۲۱ تیر, ۱۴۰۴
تصویر نویسنده: پهلوان
نویسنده: پهلوان
اعلامیه هیئت اجرائی سازمان کارگران انقلابی ایران (راه کارگر): «جبهه کردستانی»، ائتلافی علیه جنبش «زن، زندگی، آزادی»
این هفت جریان کردستانی، در جریان تهاجم بسیار کارشده، هدفمند و برنامه ریزی شده برای لیبیایی کردن ایران، از سوی “جامعه جهانی” به رهبری آمریکا و نیروی نیابتی اش اسرائیل،...
۲۰ تیر, ۱۴۰۴
تصویر نویسنده: هیئت اجرائی سازمان کارگران انقلابی ایران (راه کارگر)
نویسنده: هیئت اجرائی سازمان کارگران انقلابی ایران (راه کارگر)
بیانیۀ میرحسین موسوی از زندان اختر
مردم پس از آنچه گذشت انتظاراتی از حکومت دارند... در کوتاه‌مدت، اقداماتی سریع و نمادین چون آزادی زندانیان‌ سیاسی و تغییر واضح در رویکردهای رسانۀ ملی کمترین توقعات است. برگزاری...
۲۰ تیر, ۱۴۰۴
تصویر نویسنده: میرحسین موسوی
نویسنده: میرحسین موسوی
روایت زنان افغانستانی از رد مرز
آنچه می‌خوانید روایت چهار زن افغان‌تبار است که سال‌ها در ایران زندگی کرده‌، فرزند به دنیا آورده‌، کار کرده‌ و روابط انسانی و پیوندهای عاطفی داشته‌اند اما در چند ماه گذشته...
۲۰ تیر, ۱۴۰۴
تصویر نویسنده: سوما نگه‌داری‌نیا
نویسنده: سوما نگه‌داری‌نیا
در ستایش ایستادگی: به زندانیان و همۀ آنانی که آزادی را معنا کردند
ما با نام تو، نه فقط از تو، که از همه‌ی آدم‌های ایستاده یاد می‌کنیم. از آن‌ها که هنوز باور دارند: آزادی، امتیاز نیست — فضیلت است و حقیقت، اگرچه...
۱۹ تیر, ۱۴۰۴
تصویر نویسنده: بهروز ورزنده
نویسنده: بهروز ورزنده

یا مرگ یا سرپناه

فاطمه خسروی 57 ساله، متولد کرمانشاه، ساکن پیاده‌رو، بیمار. سه هفته‌ای است که این‌جا زندگی می‌کند. زندگی‌اش بیشتر شبیه فیلم است. لب که وا می‌کند بغضش می‌ترکد: به خدا آبرو دارم، به ابوالفضل گدا نیستم، بدبختم...

فاطمه خسروی ۵۷ ساله، متولد کرمانشاه، ساکن پیاده‌رو، بیمار. سه هفته‌ای است که این‌جا زندگی می‌کند. زندگی‌اش بیشتر شبیه فیلم است. لب که وا می‌کند بغضش می‌ترکد: به خدا آبرو دارم، به ابوالفضل گدا نیستم، بدبختم… 
چرا این‌جا زندگی می‌کنی؟ 
جایی ندارم زندگی کنم، کجا بروم، مریض بودم آمدم بیمارستان، بستری‌ام نکردند دیگر این‌جا ماندم… 
مریضی‌ات چیست؟ چرا این بیمارستان؟ 
به خدا نمی‌دانم اسمش چیست، فقط می‌دانم کیسه صفرایم است. این‌جا نبودم که، بیمارستان امام بودم. گفتند باید عمل شوی و همان اول هم باید ۵۰۰‌هزار تومان بدهی. نداشتم، گفتم چه‌کار کنم؟ گفتند برو بیمارستان شریعتی آن‌جا ارزان‌تر است. من هم آمدم اینجا. 
این‌جا چرا بستری نشدی، چقدر پول می‌خواستند؟ 
اینجا همان اولش گفتند برای عمل باید یک‌میلیون و ۲۰۰‌هزار تومان بدهی. گفتم من ۵۰۰‌هزار تومان نداشتم چه برسد به این همه. آخر سر گفتند ۴۰۰‌هزار تومان بده عملت می‌کنیم اما به خاطر این‌که نه پول داشتم نه همراه، قبول نکردند، گفتند باید حتما همراه داشته باشی. 
جواب رد را که شنیده آمده چند روز روبه‌روی بیمارستان روی کارتن خوابیده، بعد این چادر را از دامادش گرفته و همین‌جا مانده. شوهر دارد، او هم مریض است. چند وقت پیش سکته کرده و پزشک‌های بیمارستان امام حسین قلبش را عمل کرده‌اند، الان هم نمی‌داند کجاست. 
قبل از این بیماری‌ها کجا زندگی می‌کردید؟
کرمان بودیم. 
کرمان چرا؟ اهل کجا هستید؟ 
چرا؟ از بدبختی. ما آبعلی زندگی می‌کردیم. خادم یک مسجد شده بودیم. پولی نمی‌دادند، فقط جا بود و روزی را هم خدا می‌رساند، یعنی همسایه‌ها کمک می‌کردند. مدتی همان‌طور گذشت که یک خانواده خیری گفتند ما خانه‌ای در کرمان برایتان اجاره می‌کنیم، بروید آن‌جا خرج زندگی ارزان‌تر است. خدا خیرشان بدهد رفتیم کرمان. نمی‌شد آن‌جا زندگی کرد، نه کاری به ما می‌دادند نه کسی کمک می‌کرد، مجبور شدیم برگردیم و همین که به تهران آمدیم مریضی‌های خودم و شوهرم شروع شد. 
قبل از آبعلی کجا زندگی می‌کردید؟ همان کرمانشاه بودید؟ 
نه پسرم، کرمانشاه کجا بود. همان زمان جنگ از آن‌جا فرار کردیم آمدیم تهران. ۱۶، ۱۷ سال در بلوار کشاورز زندگی کردیم. یک جایی بود که شوهرخواهرم داده بود. چهار، پنج اتاق بود که چهار خانواده آن‌جا زندگی می‌کردیم. می‌گفتند قدیم مال ساواکی‌ها بوده. بعد از آن همه سال یکهو گفتند یا باید پول بدهید و این‌جا را بخرید یا باید بروید، ما هم که نداشتیم. 
الان شوهرت کجا است؟ 
به خدا نمی‌دانم، او هم هر شب یک جا می‌رود، به خاطر عملش نمی‌تواند این‌جا بماند. مرد خانواده‌دوستی است، حیا دارد، شرف دارد، نه این‌که من را ول کرده باشد، اما چاره‌ای ندارد. 
پسر، دختر، بچه‌ای ندارید؟ 
چرا پسرم، چرا ندارم. 
دوباره می‌زند زیر گریه. می‌گوید باعث بدبختی و طلاق دخترش او و شوهرش بوده‌اند. انگار بعد از این‌که آن‌ها بی‌خانمان می‌شوند، دامادش می‌گوید شما مایه آبروریزی هستید و زنش را طلاق می‌دهد و با بچه‌هایش رها می‌کند. الان یک خانواده خیّر، اتاقی پایین میدان فردوسی برای دخترش اجاره کرده‌اند. یک اتاق برای او و دو بچه‌اش و برادرش. 
پسرت چرا با آن‌ها زندگی می‌کند؟ چه کاره است؟ 
او هم بدبخت شد. پسر به آن نازنینی، ورزشکار بود. هم کار می‌کرد هم در ورزش رزمی می‌خواست مربی شود. کمربند سیاهش را داشت می‌گرفت. تا این‌که سر کار دستش زیر اره رفت. نجاری کار می‌کرد. همان‌جا برده بودنش یک درمانگاه، بد برایش عمل کردند، کاش انگشت‌هاش قطع می‌شد و این‌طور نمی‌شد. الان همین‌طور انگشت‌هاش آویزان هستند. نه کار می‌تواند بکند نه ورزش، افسرده شده و گوشه خانه خواهرش افتاده است. 
حالا تا کی می‌خواهی این‌جا تنها بمانی؟ 
به خدا نمی‌دانم، نمی‌دانم کجا بروم، همین دیروز رفتم فشارم را بگیرم، به خودم نگفتند چند است. خانم دکتر دزدکی به بغل دستی‌اش گفت فشارش ۱۹ است. یک قرص داد گفت زیر زبانت بنداز بعد برو پرونده تشکیل بده، باید یک کارهایی روی قلبت بکنیم. گفتم چقدر پول می‌خواهد، گفت ۳۲‌هزار تومان، آمدم بیرون تا همین جا با بدبختی‌هایم بمیرم. 
دوست‌ داری چه اتفاقی برایت بیفتد مادر؟ 
نمی‌دانم، یا بمیرم یا سرپناهی ‌گیر بیاوریم که دوباره دور هم جمع شویم. 
***
مدارک پزشکی‌اش را نشان می‌دهد، هم بیمارستان امام هست هم بیمارستان شریعتی. به امید هیچ این‌جا مانده. یک چادر دونفره، وسطش تخته‌ای با ارتفاع ۱۰سانت هست که زیرش را آب گرفته. چند پتو هم روی هم افتاده، کیسه دارو و یک شیشه خالی دلستر با یک گاز پیک نیکی و چند کارتن بقیه دارایی‌اش است. تمام مدتی که این‌جا بوده با کمک مردم زنده مانده. 
دوباره بغضش می‌ترکد: به خدا قسم بعضی روزها دو روز تمام را با یک بسته بیسکوییت سر می‌کنم. اول‌هایی که آمده بودم هیچ چیز نداشتم. دو روز را گرسنه ماندم، فقط آب خوردم. رویم نمی‌شد جلوی کسی دست دراز کنم. آخر سر حاج آقایی آمد سر وقتم. مال همین نهاد رهبری همین جا بود. خدا خیرش بدهد. او هر روز از اداره‌شان میوه‌ای چیزی می‌آورد، بعد کمی قند و چای برایم آورد. یک روز التماسش کردم یک بلیت کرمان برایم بگیرد، آن‌جا برای خانه‌ای کار کرده بودم می‌خواستم بروم پول از آن‌ها بگیرم، قسم خورد که پولی برای این کار ندارد. 
مددکاری بیمارستان رفته‌اید؟ آن‌جا کمکی نمی‌کنند؟ 
رفتم، این همه التماس‌شان کردم یک بلیت برای من بگیرند. گفتم اصلا پول به من ندهید، بلیت را بگیرید و بدهید که بتوانم بروم، قبول نکردند.
***
خانمی تقریبا ۴۰ ساله پشت میز مدیریت مرکز مددکاری بیمارستان نشسته است. تند‌تند کار مراجعه‌‌ها کننده‌ها را راه می‌اندازد. تقریبا همه با برگه‌هایی کپی‌شده وارد می‌شوند و آن‌جا هم برگه‌هایشان چند مهر می‌خورد و برمی‌گردند داروخانه. ظاهرا همین پروسه بخشی از پول دارو را عاید دولت می‌کند یعنی بیمار پول کمتری می‌دهد. 
می‌پرسم تا حالا چادرهای روبه‌روی بیمارستان را دیده است؟ می‌دانید که چند نفر آن‌جا زندگی می‌کنند؟ از بالای عینک براندازی می‌کند و می‌گوید از همه چیز خبر دارد. 
چه کسی مسئول مرگ و زندگی این‌هاست؟ اگر اتفاقی برای آن‌ها بیفتد چه کسی پاسخگو است؟ 
نمی‌دانم چه کسی مسئول است، فقط می‌دانم مسئولیت‌شان با بیمارستان نیست. 
بعضی از آن‌ها همراه بیمار یا خود بیمار هستند، آن‌ها هم ارتباطی با شما ندارند؟ 
نه، هرکس همراه بیمار باشد و بیاید ما برگه می‌دهیم که بروند هتل کمیته امداد، خودشان نمی‌خواهند بروند، این برایشان فرهنگ شده که جلوی بیمارستان چادر بزنند و بمانند. بیمار هم که اصلا. هیچ بیماری روی زمین نمی‌ماند. 
می‌گویند مسافرخانه‌ای که معرفی کرده‌اید، بسیار بد و کثیف بوده و قابل ماندن نیست.
یعنی از توی چادر هم بدتر و کثیف‌‌تر و سرد‌تر است؟ نخیر آقا این‌طوری نیست. اتفاقا مسافرخانه‌های خوبی هستند. اصلا چنین چیزی نیست اگر کثیف و بد باشد کمیته امداد سریع قراردادش را با آن‌ها لغو می‌کند. اصلا اگر بیمارستان نگذارد از سرویس‌های بهداشتی استفاده کنند چه کار می‌کنند؟ این‌ها فقط این فرهنگ را پیدا کرده‌اند که جلوی بیمارستان بمانند. 
چه فرهنگی در سرمای زیر صفر درجه می‌ماند؟ 
از خودشان سوال کنید. اگر شهرداری اجازه ندهد این کار را بکنند، مجبور می‌شوند از جاهای دیگر استفاده کنند. 
اگر اتفاقی برای این‌ها بیفتد، مسئولیتش با کجا‌ست؟ 
با شهرداری، شهرداری اگر اجازه ندهد این‌ها این‌جا بمانند، کسی نمی‌ماند و برای کسی اتفاقی نمی‌افتد. 
درمورد کسانی که بیمار این بیمارستان هستند چطور؟ مثلا خانم فاطمه خسروی. 
اصلا چنین چیزی نیست، مگر می‌شود، بیاید بیمارستان و به خاطر بی‌پولی عملش نکنند. بعد حالا پول نداشته، می‌ماند جلوی بیمارستان که چه بشود؟ مثلا امامزاده است این‌جا که پول گیرش بیاید و عمل شود؟ نه آقا این همان مسئله تکدی‌گری است که می‌گویم. 
***
بحث همین‌طور ادامه پیدا می‌کند و این مسئول مددکاری بیمارستان سخت معتقد است منشاء این رفتار تکدی‌گری است و این افراد فرهنگ این کار را دارند. او گداهای سر چهارراه را مثال می‌زند که در این سرما سر چهارراه‌ها می‌مانند و پولشان از پارو بالا می‌زند! اما با همه این‌هامعتقد است مسئولیت هر اتفاقی که برای این‌ها بیفتد با شهرداری است چون اجازه می‌دهد آن‌جا بمانند. این مددکار اعتقاد دارد اگر بیمارستان درها را به روی این افراد ببندد و نگذارد از سرویس‌های بهداشتی و سایر سرویس‌های بیمارستان سوءاستفاده کنند، آن‌جا نمی‌مانند. 
** *
مسئله برای رییس بیمارستان هم چندان غیرطبیعی نیست. در راهرو دفترش سراغش می‌روم. می‌گوید؛ چی؟ دم دری‌ها؟ من در راه انداختن همین بیمارهایم مانده‌ام، چهار قران پول برای آن‌ها نداریم حالا بیایم برای بیرون بیمارستانی‌ها هم به فکر سرپناه و گرمخانه باشم! 
او بهزیستی، شهرداری و معاونت اجتماعی استانداری را متولی اِسکان این افراد می‌داند و به شوخی می‌گوید بروید از همان‌ها که می‌گیرند و می‌برند و می‌خورند و کسی هم متوجه نمی‌شود، برای این‌ها سرپناه بگیرید. 
دکتر …… درباره بیمارهای بیمارستان هم که همانجا ساکنند، می‌گوید اگر وضعیت‌شان اورژانسی باشد بدون پول هم پذیرش‌شان می‌کنیم، در غیراینصورت نه. البته از نظر او عمل کیسه صفرا اورژانسی نیست. 
با این تفاسیر ننه فاطمه باید همین جا بماند. بماند تا معجزه‌ای شود، سرپناهی پیدا کند یا شبی از شب‌ها سرما جانش را راحت کند.

 

تاریخ انتشار : ۱۳ دی, ۱۳۹۱ ۴:۰۸ ب٫ظ
لینک کوتاه
مطالب بیشتر

نظرات

Comments are closed.

بیانیه‌های هیئت‌ سیاسی‌ـ‌اجرایی

ضرورت مقابلۀ هوشیارانه با تهاجم راست افراطی؛ همبستگی مردمی سدّی استوار در دفاع از میهن

هرچند تهدیدهایی چون تکرار کشتار ۶۷ ره به جایی نمی‌برند اما هشداری جدی و خطری جدی‌اند علیه تمامیت ایران و اتفاقاً خاستگاه اصلی‌اش همان نیروی متجاوزی است که سال‌هاست نقشۀ حمله به ایران را از طرق مختلف و از جمله کاشتن جاسوسان و فریب‌خوردگانی در درون نیروهای امنیتی و نظامی ایران طراحی می‌کند. دشمنان واقعی ایران به دنبال رخ دادن فجایعی این‌چنینی‌اند تا دست‌آویزی پیدا کنند برای دفاع دروغین از «حقوق بشر» و ریختن بمب‌های‌شان بر سر مردم ایران.

ادامه »
سرمقاله

اسراییل در پی تحقق رؤیای خونین «تغییر چهرۀ خاورمیانه»!

دست‌کم دو دهه است که تغییر جغرافیای سیاسی منطقۀ ما بخشی از اهداف امریکا و اسراییل‌اند . نتانیاهو بارها بی‌پرده و باافتخار از هدف‌اش برای «تغییر چهرۀ خاورمیانه» سخن گفته است. در اولین دیدارش با دونالد ترامپ در آغاز دور دوم ریاست جمهوری نیز مدعی شد که اسراییل و امریکا به طور مشترک در حال مبارزه با دشمنان مشترک و «تغییر چهرۀ خاورمیانه»‌اند.

مطالعه »
سخن روز و مرور اخبارهفته

سیمور هرش: آنچه به من گفته شده است در ایران اتفاق خواهد افتاد.

یک مقام آگاه امروز به من گفت: «این فرصتی است برای از بین بردن این رژیم برای همیشه، و بنابراین بهتر است که ما به سراغ بمباران گسترده برویم.» … بمباران برنامه‌ریزی‌شده آخر هفته اهداف جدیدی نیز خواهد داشت: پایگاه‌های سپاه انقلاب اسلامی، که از زمان سرنگونی خشونت‌آمیز شاه ایران در اوایل سال ۱۹۷۹ با کسانی که علیه رهبری انقلاب مبارزه می‌کنند، مقابله کرده‌اند.

مطالعه »
یادداشت

در نقد بیانیه فعالین مدنی بشمول برندگان نوبل صلح درباره جنگ…

آخرین پاراگراف بیانیه که بخودی خود خطرناک‌ترین گزاره این بیانیه است آنجایی است که میگویند: ” ما از سازمان ملل و جامعه‌ی بین‌المللی می‌خواهیم که با برداشتن گام‌های فوری و قاطع، جمهوری اسلامی را به توقف غنی‌سازی، و هر دو‌طرف جنگ را به توقف حملات نظامی به زیرساخت‌های حیاتی یکدیگر، و توقف کشتار غیرنظامیان در هر دو سرزمین وادار نمایند.” مفهوم حقوقی این جملات اجرای مواد ۴۱ و ۴۲ ذیل فصل هفتم اساسنامه ملل متحد است.

مطالعه »
بیانیه ها

ضرورت مقابلۀ هوشیارانه با تهاجم راست افراطی؛ همبستگی مردمی سدّی استوار در دفاع از میهن

هرچند تهدیدهایی چون تکرار کشتار ۶۷ ره به جایی نمی‌برند اما هشداری جدی و خطری جدی‌اند علیه تمامیت ایران و اتفاقاً خاستگاه اصلی‌اش همان نیروی متجاوزی است که سال‌هاست نقشۀ حمله به ایران را از طرق مختلف و از جمله کاشتن جاسوسان و فریب‌خوردگانی در درون نیروهای امنیتی و نظامی ایران طراحی می‌کند. دشمنان واقعی ایران به دنبال رخ دادن فجایعی این‌چنینی‌اند تا دست‌آویزی پیدا کنند برای دفاع دروغین از «حقوق بشر» و ریختن بمب‌های‌شان بر سر مردم ایران.

مطالعه »
پيام ها

کرامت کارگران افغانستانی را پاس بدارید؛ آنان پناهنده‌اند نه جاسوس!

کارگران افغانستانی مانند بسیاری دیگر از کارگران مهاجر غیرقانونی، قربانی سیاست‌های غلط مهاجرتی دولت میزبان، به مثابه یک نیروی کار ارزان، از سوی سرمایه‌داران در شرایطی به کار گرفته می‌شوند که از کم‌ترین حقوق برخوردارند و نماد بهره‌کشی عریان سیستم سرمایه‌داری‌اند.

مطالعه »
شبکه های اجتماعی سازمان
آخرین مطالب

عباس عراقچی: جنگ اسرائیل دیپلماسی را خراب کرد. ایالات متحده می‌تواند آن را احیا کند.

کرامت کارگران افغانستانی را پاس بدارید؛ آنان پناهنده‌اند نه جاسوس!

ما راویان قصه‌های رفته‌‌ از‌ یادیم

اعلامیه هیئت اجرائی سازمان کارگران انقلابی ایران (راه کارگر): «جبهه کردستانی»، ائتلافی علیه جنبش «زن، زندگی، آزادی»

بیانیۀ میرحسین موسوی از زندان اختر

روایت زنان افغانستانی از رد مرز