آی … «ژینا» ! آی … مهسا!
سخن، زعاطفه‌های قشنگ باید گفت.
سخن، ززیبایی.
که آفتاب درخشان ِ جان ِ زنده‌ی ماست.
ستاره‌ها به تماشای عشق،آمده‌اند
وباغ‌های انار
بهار ِ تازه‌تری را سلام می‌گویند.
تو از کدام طرف آمدی به خانه‌ی من؟
که شور شعر ِ زنان زمانه‌ام با توست.
سخنسرای صمیمی ِ باغ ما، «ژینا!»
من از تغزّل ِ مانای مردم گیلم.
من از ترانه‌ی تابان جان ِکُردستان.
تمام هستی سرسبز ِ عاشقانه‌ی من
تورا صدا زده است.
ومثل زمزمه‌ی جویبار ِ تابستان
ستاره باران‌ست.
به رنگ اسم ِ خودت هستی
به رنگ زندگی وُ زن
به رنگ زیبایی
که همنشین ِ سلام وُ کلام ِ آزادی‌ست.
تو نیستی که ببینی
چه آتشی به دل عاشقان ِ آب زدی.
جهان، به جان ِ جوانت پیام تازه، نوشت.
ونام تو به سرود ِسپیده‌ها پیوست.
تو نیستی که ببینی.
