در اولین نمایش “قدرت” بعد از پیروزی در رفراندوم ترکیە برای تغییر نظام پارلمانی بە نظام ریاستی، اردوغان و حاکمان وقت این کشور دست بە تحرکات خطرناک نظامی در بیرون از مرزهای کشور خود زدەاند. تحرکاتی کە در نوع خود جدیداند و نشان از ارادە و برنامە جدید ‘آ ک پ’ در دورە پیش رو دارند. آنان با گسیل کردن ٢۶ فروند هواپیمای نظامی، مناطقی را در کردستان عراق و کردستان سوریە کە نیروهای پ ک ک و نیروهای موسوم بە روژآوا در آن مستقراند را وحشیانە بمباران کردند و توانستند ضرباتی را بە گریلاهای کرد وارد کنند. اردوغان بلافاصلە تاکید کرد کە چنین حملاتی در آیندە ادامە خواهند داشت.
با این عمل اردوغان نشان داد کە رفراندوم برای تغییر نظام در کشور برای چە بودەاست. علاوە بر تشدید جو سرکوب در خود ترکیە و بویژە در مناطق کردنشین، دستگیری روزنامەنگاران، فعالان سیاسی و مدنی و افزایش زندانیان سیاسی در سالهای اخیر، تشدید نظامیگری در منطقە، بویژە در سوریە و عراق، اولین پیامد بارز نتیجە این رفراندوم است.
معمولا در انتخابات دمکراتیک، جریان پیروز نە تنها خشن تر نمی شود، بلکە بعلت احساس قدرت بیشتر و پیروزشدن بر رقبا سعی در پیشبرد کارهای خود از طریق تفاهم بیشتر با جریانات بازندە و شرکت دادن آنها در روندها و تصامیم سیاسی مهم کشور می شود، اما اردوغان و ‘آ ک پ’ راە را عوضی می روند. آنان فکر می کنند کە هم اکنون از توان و پشتوانە مردمی لازم جهت پیشبرد ارادە سرکوبگرانە، آهنین و میلیتاریستی خود برخوردارند!
واقعیت این است کە درگیر شدن در یک گسترە جغرافیائی گستردە در مناطق همجوار مرز خود، آن هم با مردمی کە بیشتر از پانزدە میلیون نفر از همان اتنیک در درون خود مرزهای ترکیە زندگی می کنند، اشتباە بزرگی است کە پیامدهای دشواری برای ترکیە در برخواهد داشت. علاوە بر این، هم اکنون کشورهای دیگری، از جملە آمریکا و روسیە، در این مناطق منافع مستقیم دارند کە نظامیگری رو بە رشد ترکیە می تواند با آنان در جائی سرانجام بە رویاروئی و درگیری مستقیم بیانجامد.
اردوغان بە سیم آخر زدە است.
