اساسنامهٔ سازمان فداییان خلق ایران (اکثریت)

اساس‌نامهٔ سازمان فداییان خلق ایران (اکثریت)

مصوب کنگرهٔ دوازدهم سازمان – ۲ تا ۵ اردیبهشت ۱۳۹۰ (۲۲ تا ۲۵ آوریل ۲۰۱۱ میلادی)

سازمان فداییان خلق ایران (اکثریت) تشکل داوطلبانهٔ افرادی است که چارچوب کلی برنامهٔ سازمان را پذیرفته و آمادگی دارند با پای‏بندی به اساس‌نامه برای تحقق اهداف برنامه‏ای سازمان فعالیت کنند. عضویت در سازمان، استعفاء و کناره‌گیری از آن امری آزاد و داوطلبانه است.

سازمان ما به مثابه سازمان چپ دموکرات و مدرن بر پذیرش ایده‏های نو، بر تحول‌پذیری و بر پی‏ریزی مناسبات درون سازمانی و ساختار تشکیلاتی بر اساس تلفیق دموکراسی نمایندگی، مشارکتی و مستقیم تاکید دارد. اساس‌نامهٔ سازمان حقوق برابر اعضاء را تأمین کرده و امکان مشارکت مستمر آن‌ها را در حیات سازمان فراهم می‏‌آورد.

فصل اول: نام و آرم سازمان

نام: سازمان فداییان خلق ایران (اکثریت)

آرم: گل پنج ‏پر با گل‏برگ سرخ، میانه زرد و ساقه و برگ سبز رنگ

فصل دوم: پرنسیپ‏‌ها

دموکراسی درون‌سازمانی

ساختار تشکیلاتی سازمان و مناسبات درونی آن مبتنی بر تلفیق دموکراسی نمایندگی، دموکراسی مشارکتی و دموکراسی مستقیم است.

دموکراسی نمایندگی به این معنی است که:

۱. ارگان‏های اداره‌کنندهٔ سازمان، منتخب کنگره بوده و در مقابل کنگره و اعضای سازمان پاسخگو هستند و مستمراً از فعالیت‏ها و تصمیمات خود به اعضاء گزارش می‏دهند.

۲. تصمیمات در ارگان‏ها بر اساس رأی اکثریت اتخاذ می‏شود.

۳. اعضای سازمان از حقوق برابر برخوردارند.

دموکراسی مشارکتی بدین معنی است:

۱. مکانیسم‏های ضرور برای تاثیرگذاری و مشارکت اعضای سازمان در حیات سیاسی و سازمانی، شکل‌گیری کنش متقابل و ارتقای نقش آن‌ها تعبیه می‏شود.

دموکراسی مستقیم بدین معنی است که:

۱. ساختار تشکیلاتی بر پایهٔ تلفیق سیستم هرمی و شبکه‏ای پی‏ریزی شده و از تعداد لایه‌‏ها کاسته می‏شود.

۲. اعضای سازمان در کنفرانس‏ها و کنگره‌‏ها تا آنجا که مقدور است، مستقیماً مشارکت می‏کنند.

۳. سیستم همه‏‌پرسی در سازمان به کار گرفته می‏شود.

مسئولیت

پذیرش مسئولیت در سازمان داوطلبانه است. هیچ یک از اعضای سازمان به اجبار و برخلاف تمایل خود به پذیرش مسئولیت و یا انجام کاری موظف نمی‏شوند. پذیرش مسئولیت به معنای تعهد به انجام آن، رعایت موازین سازمانی و امر پاسخ‌گویی است.

تنوع و انسجام سیاسی و سازمانی

سازمان پذیرای تنوع سیاسی در چارچوب کلی برنامه‏‌ای سازمان‏ است و مکانیسم‌ های ضرور را برای تأمین حقوق صاحبان گرایش‏های سیاسی فراهم می‏آورد. سازمان هم بر ارتقای انسجام سازمانی و تقویت عنصر حزبیت پای می‏فشارد و هم وجود گرایش‏ها و فراکسیون‌ها رابه رسمیت می‏‌شناسد.

ساختار غیر متمرکز

ساختار تشکیلاتی سازمان غیرمتمرکز است. تمامی ارگان‏های هدایت‏گر منطقه‏ای در محدودهٔ فعالیت خود و در چارچوپ اسناد مصوب کنگره و شورای مرکزی از حق تصمیم‏گیری برخوردارند.

فصل سوم: عضویت

شرایط عضویت در سازمان

۱. ایرانی بودن

۲. داشتن حداقل ۱۸ سال سن

۳. پذیرش چارچوب کلی برنامه و تعهد به رعایت اساس‌نامهٔ سازمان

۴. عدم عضویت در دیگر احزاب ایرانی

شرایط پذیرش

۱. واحد پایه در مورد تقاضای عضویت تصمیم می‏گیرد و تصمیم خود را به اطلاع ارگان‏های بالا می‏رساند.

۲. تقاضاى عضویت به صورت کتبی و با پر کردن فرم ویژه صورت می‏گیرد.

۳. متقاضی عضویت باید از جانب دو عضو که دارای سابقهٔ حداقل سه سال عضویت در سازمان هستند، معرفی شود.

تبصره:

۱. کسانی که تا کنون رسماً از سازمان استعفا نداده‏اند و یا عضویت آن‏ها از طرف ارگان‏های سازمان لغو نشده است، با اعلام مجدد پیوستن به سازمان، تقاضای آن‌ها بدون ارائهٔ معرف مورد رسیدگی قرار خواهد گرفت.

۲. در صورت نبود واحد پایه، عضوگیری توسط گروه کار تشکیلات و یا ارگانی که توسط گروه کار تشکیلات تعیین می‏شود، انجام می‏گیرد.

وظایف عضو

۱. یاری به سازمان برای پیش‌برد وظایف جاری و تلاش برای تحقق اهداف برنامه‏ای سازمان

۲. پرداخت حق عضویت

۳. پای‏بندی به اساس‌نامهٔ سازمان

حقوق اعضاء

هر عضو حق دارد:

۱. برای عضویت در ارگان‏های سازمانی کاندیدا شود و به کاندیداهای مورد نظر خود رای دهد.

۲. گزارش عموم ارگان‏هایی را که در انتخاب آن‌ها سهیم است دریافت کند.

۳. در بحث‏های نظری، برنامه‏ای و سیاسی سازمان شرکت کرده، نظرات خود را آزادانه در اجلاس‏ها بیان و به شکل فردی یا جمعی در رسانه‏های سازمانی و غیرسازمانی انتشار دهد.

۴. در صورت مخالف بودن با سیاست‏های سازمان از تبلیغ و اجرای آن خودداری کند.

۵. امر مشاوره و تشکیل جلسه و هم‌کاری با دیگر اعضای سازمان برای تدوین و تنظیم نظرات، اسناد، قرارها و پیش‌نهادها و ارائه به ارگان‌های سازمانی را پیش برد.

۶. در همه‌پرسی‏ها مشارکت کند و درخواست‌ها، پیش‌نهادها و طرح‏های خود را ارائه دهد.

۷. در تشکل‏های صنفی و سازمان‏های غیردولتی (NGO̓S) شرکت نماید.

۸. از دیگر اعضای سازمان و ارگان‏ها به نهاد رسیدگی به شکایات و داوری (رشد) شکایت کند.

تبصره:

۱. اعضای سازمان به صورت فردی مجاز به مشارکت در اتحادهایی هستند که با برنامه و استراتژی سیاسی سازمان مغایرت نداشته باشند.

فصل چهارم: ساختار تشکیلاتی

۱. ساختار تشکیلاتی سازمان تلفیقی از ساختار هرمی و شبکه‏ای است و از واحدهای محلی، کشوری و ارگان‏های مرکزی تشکیل می‏شود. حداقل تعداد اعضای یک واحد (شهری یا کشوری) سه نفر است.

۲. مسئول یا ارگان مسئول واحد محلی در اجلاس عمومی واحد و مسئول واحد کشوری در کنفرانس کشوری انتخاب می‏شود.

۳. ساختار سازمان دو پایه‏ای است. سازمان‌دهی در جهان واقعی و سازمان‌دهی در جهان مجازی.

سازمان پایه

۱. سازمان پایه، واحد جغرافیایی – منطقه‏ای، گروه موضوعی و حوزه مجازی است.

تبصره:

۱. آیین‏نامهٔ تشکیل حوزه مجازی و گروه موضوعی توسط شورای مرکزی تهیه می‌شود.

کنگره

۱. کنگره عالی‏ترین ارگان سازمان است و سند دیدگاه‏ها و آماج‏ها، برنامه، اساس‌نامه و جهات عمومی سیاست‏ها و فعالیت‌های سازمان را بررسی و تصویب می‏کند و گزارش فعالیت ارگان‏های منتخب خود را مورد بررسی قرار می‏دهد.

۲. کنگرهٔ عادی به فاصله دو سال و کنگرهٔ فوق‏العاده به درخواست یک سوم اعضای سازمان و یا شورای مرکزی تشکیل می‏شود.

۳. در صورت عدم برگزاری کنگره در زمان مقرر از سوی شورا ی مرکزی، یک سوم اعضای سازمان حق فراخواندن کنگره را مطابق آیین‌نامهٔ کنگره دارا هستند.

۴. کنگره شورای مرکزی، نهاد رسیدگی به شکایات و داوری (رشد)، کمیسیون نظارت مالی و کمیسیون تدارک انتخاب ارگان‌های مرکزی را برای فاصلهٔ بین دو کنگره با رأی مخفی انتخاب می‏کند. کاندیداهای عضویت در ارگان‏های مزبور، لازم است حداقل ۵ سال سابقهٔ عضویت در سازمان و فعالیت مستمر در ارگان‏های سازمان را داشته باشند.

۵. تصمیم‌گیری در مورد وحدت سازمان با سایر احزاب و سازمان‌های چپ با کنگره است. این نوع تصامیم با حداقل دو سوم آرای نمایندگان کنگره به تصویب می‌رسند. لغو این نوع تصمیم توسط کنگره و یا از طریق همه‌پرسی صورت می‌گیرد. اکثریت مطلق آراء برای لغو این تصمیمات لازم و کافی است.

۶. تصمیم در مورد وحدت سازمان با سایر احزاب و سازمان‌های سیاسی چپ و در مورد اتحاد پایدار با پلاتفرم برنامه‌ای با کنگره است. این نوع تصامیم با حداقل ۶۰ درصد آرای نمایندگان کنگره به تصویب می‌رسند. لغو این نوع تصمیم توسط کنگره و یا از طریق همه‌پرسی صورت می‌گیرد. اکثریت مطلق آراء برای لغو این تصمیمات لازم و کافی است.

۷. اساس‌نامه و اسناد دیدگاهی با حداقل دو سوم آراء و اسناد برنامه‏ای باحداقل ۶۰ درصد آرا تصویب می‌شود.

تبصره:

۱. در شرایط کنونی همهٔ اعضای سازمان حق شرکت مستقیم در کنگره را دارا می‌باشند.

۲. شورای مرکزی مجاز نیست بیش از سه ماه برگزاری کنگره را به تأخیر بیاندازد.

۳. عضو سازمان نمی‏تواند هم‌زمان عضو دو ارگان از ارگان‏های منتخب کنگره باشد.

۴. تمامی ارگان‌های منتخب کنگره ، موظف به ارائهٔ گزارش از عمل‌کرد خود به کنگره می‌باشند.

کنگرهٔ فوق‌العاده

۱. کنگرهٔ فوق‌العاده به درخواست یک سوم اعضای سازمان و یا شورای مرکزی تشکیل می‌شود.

۲. کنگرهٔ فوق‌العاده برای بررسی و تصمیم‌گیری برای مسائل مبرم و حاد فراخوانده و برگزار می‌گردد.

۳. ارگان و یا یک سوم اعضای فراخوانندهٔ کنگره موظف به تهیهٔ اسناد مربوطه بوده و می‌بایست آن را حداقل ۲ ماه قبل از کنگره در اختیار اعضاء قرار بدهند.

تبصره :

۱. آیین‌نامهٔ کنگرهٔ عادی برای کنگرهٔ فوق‌العاده هم معتبر می‌باشد.

شورای مرکزی

۱. شوراى‌ مرکزى‌ سازمان‌ فداییان‌ خلق‌ ایران‌ (اکثریت‌) منتخب‌ کنگره‌ و عالى‌ترین‌ ارگان‌ سازمانى‌ در فاصلهٔ دو کنگره‌ است‌. شورای مرکزی در مورد فعالیت‏های سازمان در مقابل کنگره مسئول است.

۲. وظایف شورای مرکزی عبارتند از:

– تدوین سیاست‏های عمومی سازمان در چارچوب مصوبات کنگره

– انتخاب هیئت سیاسی – اجرایی و مسئول آن و سخن‌گوی سازمان با رأی مخفی

– کنترل و نظارت بر کارکرد هیئت سیاسی – اجرایی، اظهار نظر و تصمیم‏گیری پیرامون گزارش آن

۳. شمار اعضای شورای مرکزی را کنگره تعیین می‏کند. هرگاه به دلایلی جای یک یا چند نفر از اعضای شورای مرکزی خالی بماند، شورای مرکزی مجاز است از بین داوطلبین عضویت برای شورای مرکزی در آخرین کنگره، با اکثریت دو سوم آراء، حداکثر تا یک‌سوم اعضای منتخب در کنگره، تعداد خود را تکمیل کند.

۴. مسئول یا نمایندهٔ هر واحد کشوری، مسئول هر گروه کار و اعضای شورای سردبیری که عضو شورای مرکزی نیستند، در اجلاس شورای مرکزی شرکت کرده و مشاورین شورای مرکزی به حساب می‏آیند.

۵. شورای مرکزی از بین اعضای خود سه نفر را به عنوان هیئت رئیسه و از بین اعضای هیئت رئیسه، یک نفر را به عنوان مسئول هیئت رئیسه با رای مخفی انتخاب می‏کند. اعضای هیئت رئیسه نمی‏توانند عضو هیئت سیاسی – اجرایی باشند.

۶. جلسات حضوری شورای مرکزی هر شش ماه یک‌بار تشکیل می‏شود. یک سوم اعضای شورای مرکزی می‏توانند جلسهٔ حضوری فوق‌العادهٔ شورای مرکزی را فرا خوانند.

۷. شورای مرکزی مجاز است از میان اعضای هیئت سیاسی – اجرایی یک نفر را به عنوان سخن‌گوی سازمان انتخاب ‏کند.

۸. تصمیم‌گیری در مورد اتحاد پایدار با پلاتفرم برنامه‌ای درچارچوب مصوبات کنگره با شورای مرکزی است. این نوع تصامیم با دوسوم آرای اعضای شورا به تصویب می‌رسند. اکثریت مطلق آراء برای لغو این تصمیم لازم و کافی است.

هیئت سیاسی – اجرایی

۱. هیئت سیاسی – اجرایی مسئول هدایت سیاسی – تشکیلاتی سازمان در چارچوب مصوبات کنگره و شورای مرکزی در فاصلهٔ بین جلسات حضوری شورای مرکزی است.

۲. شمار اعضای هیئت سیاسی – اجرایی را شورای مرکزی تعیین می‏کند و هر یک از اعضای آن مسئولیت و نظارت یکی از مسئولیت‏های مرکزی را بر عهده دارند.

۳. وظائف هیئت سیاسی – اجرایی عبارتند از:

– سیاست‏گذاری و سیاست‏ورزی

– نمایندگی سازمان در رابطه با سایر نیروهای سیاسی داخلی و خارجی

– هدایت، کنترل و نظارت بر کارکرد گروه‏های کار و مراکز نظری – پژوهشی و فنی – پردازشی

– هدایت تشکیلات سازمان

دبیرخانه

دبیرخانه تحت مسئولیت مسئول هیئت سیاسی – اجرایی و هیئت رئیسهٔ شورای مرکزی تشکیل می‌شود. مسئول هیئت سیاسی – اجرائی و هیئت رئیسهٔ شورای مرکزی مجازند، هر یک در محدودهٔ ارگان تحت مسئولیت خود یا صاحب اختیار از آن و با اطلاع‏دهی به دیگری، از امضای «دبیرخانهٔ شورای مرکزی سازمان فداییان خلق ایران (اکثریت)» استفاده کنند. از این امضاء صرفاً به منظور اطلاع‌رسانی به بیرون از سازمان استفاده خواهد شد.

گروه‏های کار، مراکز نظری – پژوهشی و فنی – پردازشی

۱. هیئت سیاسی – اجرایی برای پیش‌برد وظایفش در عرصه‏های مختلف فعالیت سازمان، گروه‏های کار را تشکیل می‏دهد. تشکیل گروه کار جدید باید به تائید شورای مرکزی برسد.

۲. هیئت سیاسی – اجرایی مرکزی برای کارهای نظری، پژوهشی و برنامه‏ای دایر می‏کند. این مرکز کمیسیون‏های موضوعی را برای پیش‌برد کارش تشکیل می‏دهد.

۳. هیئت سیاسی – اجرایی مرکزی را برای جمع‌آوری اطلاعات از مطالبات و نگرش‏های گروه‏های اجتماعی، ایجاد بانک‏های اطلاعاتی، تنظیم فرم‏های نظرخواهی و اخذ نظرات در درون سازمان و در سطح جامعه و پردازش آن‌ها و ارائهٔ پیش‌نهادها و سیاست‏ها به ارگان‌های مرکزی تشکیل می‏دهد.

۴. هیئت سیاسی – اجرایی مسئول گروه‏های کار و مراکز را از بین اعضای شورای مرکزی و دیگر اعضای سازمان انتخاب می‏کند.

تبصره:

۱. مادهٔ ۲ و ۳ بعد از فراهم آمدن امکانات ضرور عملی می‏شود.

فصل پنجم: همه‌پرسی

۱. همه‌پرسی، رأی‌گیری از همهٔ اعضای سازمان در موضوع معین و مشخص است.

۲. انتخاب مسئولین سازمانی و تصویب اسناد دیدگاهی، برنامه‏ای و اساس‌نامه مشمول همه‌پرسی نمی‏شوند.

۳. شورای مرکزی و هیئت سیاسی‌ – اجرایی سازمان می‌توانند اقدام به همه‌پرسی از اعضای سازمان کنند.

۴. درخواست یک‌سوم اعضای سازمان، برای همه‌پرسی در موضوع خاص یا یکی از تصمیمات و مصوبات ارگان‌های مرکزی سازمان کافی است.

۵. همه‌پرسی زمانی از اعتبار برخوردار خواهد بود که حداقل دو سوم اعضای سازمان در آن مشارکت داشته باشند. نتیجۀ همه‌پرسی الزام‌آور است.

تبصره:

۱. مضامین تک‏موضوعی منطبق بر بند یک می‏توانند به همه‏پرسی گذاشته شوند.

۲. آیین‌نامهٔ همه‌پرسی توسط شورای مرکزی تهیه و به تصویب کنگره می‏رسد.

۳. پیش‌نهاد همه‌پرسی از سوی هیئت سیاسی – اجرایی باید به تائید شورای مرکزی برسد.

فصل ششم: گرایش و فراکسیون

۱. گرایش و فراکسیون گروهی از اعضای سازمان را در بر می‌گیرند که دست‌کم در یکی از عرصه‌های مسائل دیدگاهی، برنامه‌ای و یا سیاسی اشتراک نظر نسبتاً پای‌دار دارند. گرایش فاقد سازمان‌دهی و پلاتفرم است. فراکسیون دارای پلاتفرم، نام و هویت جمعی بوده و سازمان‌یافته است.

۲. فراکسیون برپایۀ پلاتفرم کتبی تشکیل و رسمیت آن بر اساس اساس‌نامه توسط شورای مرکزی اعلام می‌شود. فراکسیون رابطی را برای ارتباط با نهادهای سازمانی انتخاب و به شورای مرکزی معرفی می‌کند. فراکسیون باید لیست نام اعضای خود را به شورای مرکزی ارائه کند.

۳. فعالیت‏های فراکسیون شفاف و علنی است. موازین حاکم بر مناسبات درونی فراکسیون همان اساس‌نامه است. فراکسیون حق ایجاد تشکیلات جدا از تشکیلات سازمان را ندارد.

۴. فراکسیون حق تشکیل جلسه برای تبادل نظر و تدوین اسناد برای ارائه جهت تصویب توسط نهادهای سازمان را دارد. جلسات فراکسیون به اطلاع اعضای سازمان می‌رسد و اعضای سازمان می‌توانند در جلسات فراکسیون‏ها شرکت کنند. هر فراکسیون حق دارد با یک یا چند فراکسیون دیگر اسنادی برای تصویب توسط نهادهای سازمان ارائه دهد و نام‌زد برای پذیرش مسئولیت‌های سازمانی معرفی کند.

۵. رسانه‌های سازمانی در چارچوب اساس‌نامه، موضع‌گیری‌های فراکسیون‌های سازمان را انتشار می‌دهند. در ارگان سازمانی بخشی برای انتشار نظرات فراکسیون‌ها اختصاص داده می‏شود. هر فراکسیون حق دارد نظرات و موضع‌گیری‌های خود را در رسانه‌های خارج از سازمان انتشار دهد.

۶. فراکسیون‌ها مجاز به هم‌کاری و اتحاد با نیروهای سیاسی منفرد و متشکل نیستند ولی از حق گفتگو و تبادل‌نظر با سایر سازمان‌های سیاسی برخوردارند.

۷. گرایش‌ها و فراکسیون‌ها از حقوق برابر برخوردارند.

۸. چنان‌چه فراکسیون موازین سازمانی را رعایت نکند، شورای مرکزی بر پایهٔ قضاوت رشد، حق تعلیق فعالیت فراکسیون را دارد. تصمیم نهائی در این موارد با کنگرهٔ سازمان است.

فصل هفتم: نقض اساس‌نامه

۱. در موارد نقض اساس‌نامه برخورد انضباطی با عضو صورت می‌گیرد. برخورد انضباطی از تذکر شفاهی تا اخراج از سازمان را شامل می‌شود. اخراج از سازمان، حداکثر برخورد انضباطی است.

۲. اگر عضوی طی شش ماه متوالی از پرداخت حق عضویت بدون عذر موجه خودداری کند، از سازمان اخراج می‏شود.

۳. تعلیق و اخراج عضو به پیش‌نهاد سازمان محلی و با تصویب شورای مرکزی و یا ارگانی که شورای مرکزی به آن اختیار می‏دهد، قابل اجرا است. عضو تعلیقی و اخراجی حق شکایت به «رشد» را دارد. داوری «رشد» معتبر است.

۴. مشارکت اعضاء در سازمان‌دهی اراده‏ای مغایر با مواضع سازمان در بیرون از سازمان، نقض موازین اساس‌نامه به حساب می‌آید. داوری در این مورد با «رشد» است. در این موارد شورای مرکزی و هیئت سیاسی – اجرایی بر پایهٔ داوری رشد تصمیم می‏گیرند.

۵. تبلیغ تبعیض نژادی و جنسیتی از موارد نقض اساس‌نامه به حساب می‌آید.

تبصره:

۱. در مناطقی که سازمان فاقد واحد محلی است، گروه کار تشکیلات حق دارد رأساً نقض موازین اساس‌نامه را پی‌گیری نماید.

۲. گروه کار تشکیلات برای رسیدگی به موارد نقض موازین اساس‌نامه در یک واحد محلی، به واحد محلی مراجعه می‏کند. در صورت عدم رسیدگی توسط واحد محلی، موارد نقض در گروه کار تشکیلات رسیدگی می‏شود.

فصل هشتم: نهاد رسیدگی به شکایات و داوری (رشد)

۱. نهاد رسیدگی به شکایات و داوری برای رسیدگی و داوری پیرامون شکایات کتبی اعضای سازمان از یک‌دیگر، اعضاء از ارگان‌های سازمانی و بالعکس و شکایت ارگان‌ها از یک‌دیگر، به شرط آن که مبنای دعوی و شکایت، فعالیت و زندگی سازمانی باشد، تشکیل می‌گردد که به اختصار «ر.ش.د.» (رشد) خوانده می‏شود.

۲. کنگرهٔ سازمان از میان اعضای داوطلب ۵ نفر را به عنوان عضو «رشد» برمی‌گزیند.

۳. داوری «رشد» برای همهٔ اعضاء و نهادهای سازمان از اعتبار برخوردار است. تنها کنگره حق تجدیدنظر در مورد داوری «رشد» را دارد.

فصل نهم: امور مالی

۱. درآمدهای سازمان را حق عضویت و کمک‏های مالی اعضاء و دوست‌داران سازمان و درآمدهای حاصل از دارایی‏های سازمان تشکیل می‏دهد.

۲. درآمدها و هزینه‌‏های سازمان به شورای مرکزی و کنگره گزارش می‏شود.

۳. کمیسیون نظارت مالی وظیفهٔ حساب‏رسی و بازرسی مالی سازمان را برعهده دارد و از سه عضو سازمان تشکیل می‏شود. کمیسیون نظارت مالی هر سال یک بار نتیجهٔ حساب‏رسی مالی را در اختیار شورای مرکزی قرار می‏دهد.

فصل دهم: دوست‌داران سازمان

۱. دوست‌داران سازمان کسانی هستند که به تحقق اهداف و برنامهٔ سازمان علاقه‌مند بوده و به انحای مختلف به سازمان در پیش‌برد اهداف و برنامه‏اش یاری می‏رسانند.

۲. دوست‌داران سازمان می‏توانند در بحث‏های نظری، برنامه‏ای و سیاسی مشارکت کرده و به کنگرهٔ سازمان دعوت شوند. ولی از حق رأی و کاندیدا شدن برای ارگان‏های مرکزی سازمان برخوردار نیستند.

فصل یازدهم: سازمان‏های غیردولتی و صنفی

۱. سازمان مشوق شرکت اعضای خود در تشکل‏های صنفی و سازمان‏های غیردولتی است.

۲ .سازمان به استقلال سازمان‌های غیر دولتی (NGO̓S) و صنفی احترام می‌گذارد. فعالیت اعضای سازمان در این تشکل‌ها داوطلبانه، فردی و بر پایهٔ پرنسیپ‌های آن تشکل‌ها می‌باشد.

فصل دوازدهم: ارگان قانون‌گذار و تغییرات در اساس‌نامه

۱. قانون‏گذاری بر عهدهٔ کنگرهٔ سازمان است. تغییرات در اسناد برنامه و اساس‌نامه به تصویب کنگره می‏رسد. تدوین آیین‏نامهٔ ارگان‏ها بر عهدهٔ خود ارگان‏ها است.

۲. تغییرات در اسناد پایه‌ای سازمان می‏تواند، تنها در کنگره و بر طبق ضوابط بند ۶ بخش کنگره به تصویب برسد.

این اساس‌نامه دارای ۱۲ فصل ۲۶ ماده ۸۲ بند و ۱۴ تبصره بوده و در کنگرهٔ دوازدهم سارمان به تصویب رسیده است.