سعید جلیلی، سیاستمدار اصولگرا، در انتخابات اخیر به دور دوم انتخابات ریاست جمهوری راه یافته و باید با مسعود پزشکیان رقابت کند. جلیلی که یکی از چهره‌های تندرو و نزدیک به رهبر نظام، آیت‌الله خامنه‌ای است، سابقه طولانی در سیاست خارجی و داخلی ایران دارد.
از سال ۲۰۰۷ تا ۲۰۱۳، جلیلی به عنوان مذاکره‌کننده ارشد هسته‌ای ایران فعالیت کرد. در این دوره، مذاکرات هسته‌ای به دلیل رویکرد سخت‌گیرانه و غیرمنعطف او به نتیجه نرسید و تحریم‌های شدیدی علیه ایران اعمال شد که اقتصاد کشور را تحت فشار قرار داد. عملکرد ضعیف جلیلی در مذاکرات هسته‌ای باعث شد تا ایران با تحریم‌های شدیدی مواجه شود که تاثیرات منفی آن هنوز هم بر اقتصاد کشور مشهود است.
انتخاب جلیلی به عنوان رئیس‌جمهور می‌تواند به معنای ادامه سیاست‌های سخت‌گیرانه و غیرمنعطف در عرصه بین‌المللی و داخلی باشد که منجر به افزایش تنش‌ها و مشکلات اقتصادی بیشتر خواهد شد. او معتقد است که استفاده از ظرفیت‌های داخلی و اقتصاد مقاومتی راه‌حل مشکلات اقتصادی ایران است و بر عدم وابستگی به واردات تاکید دارد. با این حال، بسیاری از برنامه‌های او فاقد ارزش و تنها محملاتی برای جلب رأی در انتخابات هستند.
سخنان ظریف، وزیر امور خارجه سابق، در کنگره سالانه جامعه جراحان ایران، به خوبی عملکرد جلیلی را نقد می‌کند. ظریف تاکید کرد که نمی‌توان با الگوهای قدیمی و تفکرات رسوب شده از دوران گذشته نسبت به حال و آینده کشور تصمیم‌گیری کرد. او به تغییر اساسی در مبانی و روابط کنشگری در جامعه بین‌المللی اشاره کرد و گفت که مردم، عنصر پایدار و دائمی برای اقتدار هر کشور هستند. این مردم هستند که باید برای آنها هزینه شویم، نه اینکه معیشت و آسایش آنها هزینه شعارهای پوچ شود.
ظریف همچنین به مذاکرات گذشته اشاره کرد که نتیجه‌ای جز افزایش تحریم‌ها نداشت و بهانه‌ای در اختیار بدخواهان قرار داد تا تحریم‌های جدیدی را بر مردم ایران تحمیل کنند. او بیان کرد که رفتن به صحنه مذاکره برای اعلام مواضع یک کار است و برای رسیدن به نتیجه کار دیگری است. این نقد مستقیماً به رویکرد جلیلی در مذاکرات هسته‌ای اشاره دارد که بیشتر به نمایش ایدئولوژیک پرداخت تا رسیدن به نتایج عملی و ملموس. در شرایط به غایت بحرانی منطقه‌ای و جهانی، انتخاب تندروها در کشورهایی چون ایران بنزین ریختن روی آتش است. سیاست‌های سخت‌گیرانه و غیرمنعطف جلیلی می‌تواند منجر به تشدید تنش‌ها و افزایش مشکلات بین‌المللی شود.
جلیلی برنامه‌هایی برای اعطای تسهیلات مسکن، سفرهای سالانه رایگان برای خانواده‌ها و ارائه سبد غذایی حاوی ۱۳ قلم کالا ارائه داده است. این وعده‌ها بیشتر به شعارهایی برای جذب رأی‌دهندگان شباهت دارد تا برنامه‌هایی عملی و قابل اجرا. دولت قبلی که از هم‌فکران جلیلی بود، در دوره خود تورم را به بالاترین نرخ در طول حیات جمهوری اسلامی رساند و نشان داد که این‌گونه وعده‌ها بیشتر جنبه تبلیغاتی دارند تا کاربردی.
علاوه بر این، دیدگاه‌های جلیلی در زمینه محدود کردن آزادی‌های سیاسی و مطبوعاتی و سرکوب جنبش‌های مدنی نیز نگران‌کننده است. او همواره به دنبال محدود کردن فضای سیاسی و رسانه‌ای بوده و از سرکوب حرکت‌های مردمی و اعتراضات مدنی حمایت کرده است. این نگرش‌ها می‌تواند منجر به کاهش بیشتر آزادی‌های اجتماعی و سرکوب شدیدتر مخالفان سیاسی شود.
هرچند تصمیم‌گیری نهایی در ایران دست رهبر نظام است، اما داشتن افرادی نظیر جلیلی در پست ریاست جمهوری می‌تواند ساتری باشد برای ندیدن سایر عوامل پشت پرده سیاست. در مقابل، حداقل منفعت جنبش عدالت‌خواه ایران می‌تواند این باشد که با حمایت از پزشکیان در دور دوم انتخابات و پیروزی ایشان در مسند ریاست جمهوری، قدری شفاف‌سازی در ساختار قدرت و آینه‌نمایی از مسائلی که در درون نظام می‌گذرد به مردم نشان دهد. این شفاف‌سازی می‌تواند به بهبود فضای سیاسی و افزایش آگاهی عمومی کمک کند. حمایت از پزشکیان، به عنوان یک فرد اصلاح‌طلب و دلسوز، می‌تواند قدمی مهم در جهت مقابله با سیاست‌های تندرو و غیرمنعطف باشد و مسیری به سوی شفافیت و اصلاحات واقعی باز کند.
1 Comment
این‌تحلیل‌تاحدی‌درست‌هست
ام‌ان‌باشد‌بعدازانتخابات