با من بمان … تا گل واژه های سروده ها شویم

با من بمان … تا گل واژه های سروده ها شویم

من با تو ساغرم، من با تو، سرکش، و سرمست، تا آخرم.

من بی تو خزانم، و یک مرداب؛ نیمه جان

بی تو غریب درد؛ بی تو یک سینه آه؛ اندیشه ای تباه

با تو فروزم؛ و با تو ققنوس می شوم

با تو دریای بیکران عشق، با تو سهیل و گنو می شوم

با تو اندیشه ام

با تو قصه ام، و بی تو، یک کلام

یک صفحه ی سفید که خالی ز نوشته هاست

با تو رهایم، ز هر قید و بند

…

ای آشنا، ای دیرینه ی خاطره

با من بمان، تا رها شوم ز غصه ها

بامن بمان، تا گل واژه های سروده ها شویم

…

گفتی که دل، عاشق بی مهابا می شود

شوریده تر از تن و لحظه ی زمان

گفتی که عشق سرودی ست برای تمام فصل

بال می گشاید، و پرواز زمانه می شود

گفتی که عشق غزلی ست بی قافیه!

اما در تمامی سرودن آن، همش هست قافیه

…

من مانده ام در این تناقض؛ و گفتار خوب تو

عشق یک تناقض کلام است، یا که شهد زندگی

یک باور است، یا زمان لحظه هاست

یا آسایشی که نامش هست زندگی

یا وهم و تخیل است و یک آرزو، بر برُهه ی خیال

یا که بازی زمانه است در لحظه ها، زان پس تیشه به ریشه می زند

اما هر چه هست زیباست نام آن و عشق تو.

زیر نوشت:

گنو نام کوهی هست در هرمزگان

چاپ متن