سی‌امین نشست شورای حقوق بشر سازمان ملل متحد که از روز دوشنبه ۲۳ شهریور ۹۴/ ۱۴سپتامبر ۲۰۱۵ در شهر ژنو سوئیس آغاز شده است، تا ۱۰ مهر/ دوم اکتبر، ادامه خواهد داشت.
همزمان با این نشست، روز سه‌شنبه ۲۴ شهریور/ ۱۵ سپتامبر، در یک رویداد موازی در مقر سازمان ملل متحد، سازمان غیر دولتی اتریشی سودویند، نشستی را با عنوان «حقیقت، عدالت، جبران خسارت و تضمین عدم تکرار» برگزار کرد. این نشست با هدف بازگویی اتفاق‌های روی داده در حادثه موسوم به «ترور در رستوران میکونوس برلین» و «اعدام‌های زندانیان سیاسی ایران در دهه ۶۰ هجری خورشیدی» برگزار شد.
سخنران اول این نشست پرویز دستمالچی، از بازماندگان حادثه میکونوس بود. نویسنده و مترجمی که پیش از انقلاب اسلامی سال ۵۷، از فعالان جنبش دانشجویان ایرانی در خارج از کشور بوده است. او همچنین از جمله پایه‌گذاران «سازمان جمهوری‌خواهان ملی ایران» و عضو شورای مرکزی و دبیر تشکیلات و امور مالی آن سازمان بوده است.
در تاریخ ۱۷ سپتامبر سال ۱۹۹۲میلادی، چند تن از مخالفان حکومت ایران در رستورانی به نام میکونوس ترور شدند که از این ماجرا با عنوان ترور میکونوس یاد می‌شود. صادق شرفکندی، دبیر کل حزب دمکرات کردستان ایران، همایون اردلان، نماینده حزب دمکرات کردستان ایران در آلمان، فتاح عبدلی، نماینده حزب دمکرات کردستان ایران در اروپا، نوری دهکردی، کارمند صلیب سرخ و فعال در امور پناهندگان ایرانی مقیم آلمان، کشته‌شدگان در این ترور بودند.
پرویز دستمالچی اما در سخنان خود به روایتی از حادثه ترور میکونوس را بازگو کرد. او گفت که می‌خواهد از فرصت به دست آمده استفاده کند و تجربه خود به عنوان شاهد یک ترور، که می‌توانست امروز زنده نباشد را با مخاطبان در میان بگذارد.
دستمالچی با اشاره به حکم دادگاه برلین درباره مسببان این ترور نیز گفت: «در این دادگاه ثابت شد که آمران ترور میکونوس بالا‌ترین مقام‌های مذهبی، سیاسی، امنیتی و نظامی جمهوری اسلامی بودند.»
دستمالچی در این نشست با بیان این‌که حاکمیت انسان بر سرنوشت خویش و صلح اجتماعی بدون قانون و قانون‌مداری و التزام آنها به حقوق بشر ممکن نمی‌شود، گفت: «در جایی که قانون (الهی) بر فراز انسان باشد و حقوق بشر لگد‌مال شود، در آن‌جا انسان از موجودی که شرف و حیثیت او خدشه ناپذیر است بیرون می‌آید و عملا بازیچه دست حکومتگران خواهد شد.»
دادخواهی قربانیان ۶۷
دومین سخنران نسشست حقیقت، عدالت، جبران خسارت و تضمین عدم تکرار، پروین همتی، عضو شورای مرکزی و هیات سیاسی-اجرایی سازمان فداییان خلق ایران (اکثریت) بود.
او در سخنرانی خود با عنوان «دادخواهی قربانیان ۶۷»، ضمن بیان گوشه‌ای از آن‌چه در تابستان سال ۶۷ در زندان‌های ایران گذشته است، از این رویداد با عنوان یک «فاجعه ملی» یاد کرد.
پروین همتی درباره یکی از ویژگی‌های نهفته در این قتل‌های سیاسی گفت: «بسیاری از اعدام‌شدگان در حالی به جوخه‌های مرگ سپرده شدند که یا در حال سپری کردن احکام ناعادلانه دادگاه‌های حکومتی بودند، یا هنوز در انتظار محاکمه به سر می‌بردند.»
در میان اعدامی‌ها کسانی هم بوده‌اند که حکم محکومیت‌شان به پایان رسیده بوده، اما هنوز از زندان آزاد نشده بودند.
به گفته این فعال سیاسی، سازمان فداییان خلق ایران (اکثریت)، توانسته است تا به امروز اسامی حدود ۲۰۰ تن از اعدامیان را که عضو این سازمان بوده‌اند، جمع آوری کند.
او همچنین در سخنان خود برای نمونه از سه تن از این اعدامیان نام برد و فراز‌هایی از زندگی این سه نفر را برای حاضران تعریف کرد.
پروین همتی به نمایندگی از سازمان خود، از شورای حقوق بشر و گزارشگر ویژه حقیقت، عدالت، جبران خسارت و تضمین عدم تکرار خواست تا برای کشف حقیقت و جلوگیری از تکرار چنین جنایت‌هایی کمک کند تا محل دفن همه جانباختگان در سراسر کشور شناسایی و دسترسی خانواده‌های قربانیان به پرونده‌های موجود، آسان شود.
محاکمه آمران و عاملان این کشتار‌ها در دادگاه‌های عادلانه و علنی و نام‌گذاری رسمی روزی به نام «روز جانباختگان» از جمله دیگر خواسته‌های پروین همتی بود.
در پایان این نشست، حاضران در این برنامه به احترام شاهرخ زمانی، فعال کارگری زندانی که روز یک‌شنبه ۲۲ شهریور در زندان رجایی‌شهر کرج درگذشت، یک دقیقه سکوت کردند.
سازمان غیردولتى اتریشى سودویند که برگزار‌کننده این نشست بود، در سال ۱۹۷۹ آغاز به کار کرده است. این سازمان از سال ۲۰۰۹ صاحب مقام مشورتى شوراى اقتصادى اجتماعى سازمان ملل متحد است.
سودویند که خود را به توسعه جهانى پایدار، حقوق بشر و شرایط کارى مناسب در جهان متعهد مى‌داند، از سال ۲۰۱۰ از طریق تنظیم موضع‌گیرى‌هاى خود و تدارک جلسه‌هاى موازى در مورد وضعیت حقوق بشر در ایران در شوراى حقوق بشر فعالیت می‌کند. نمایندگان این سازمان در شوراى حقوق بشر، حسن نایب هاشم، شعله زمینى، پرستو فاطمی و تیم همراه آنان می‌کوشند تا موارد نقض حقوق بشر در ایران را به شکلی دقیق گزارش کنند و توجه افکار عمومی و رسانه‌های بین‌المللى را به این مسائل جلب کنند.
