لبش خندهٔ نور، دلش شعلهٔ شور!
با درود بر شرکت‌کنندگان در مراسم سومین سالگرد فقدان مادر فروغ، این بانوی بزرگ، از برگزارکنندگان این مراسم بزرگداشت به خاطر سازمان‌دهی آن سپاس‌گذاری می‌کنیم.
بانو فروغ تاج‌بخش مادر همهٔ ما فداییان خلق بود. او برای ما، مادر لطفی بود؛ مادر فدایی خلق، انوشیروان لطفی، که با دو نظام پهلوی و جمهوری اسلامی مبازره کرد، سال‌ها زندانی این دو نظام استبدادی بود، متحمل شدیدترین شکنجه‌ها شد و در اولین موج اعدام زندانیان سیاسی در فاجعهٔ ملی کشتار وسیع زندانیان در بهار و تابستان ۶۷ جان باخت.
فداییان به یاد دارند تمامی تلاش‌های ۵۰ ساله مادر لطفی برای آزادی زندانیان سیاسی و زنده نگاه‌داشتن جنبش دادخواهی را. او از همان سال ۱۳۵۰ که فرزندش انوشیروان در زندان قزل قلعهٔ تهران زندانی بود، تلاش نمود تا مادران زندانیان سیاسی تشکل یابند. این تشکل، اولین نهاد جدی مدنی آن دوران بود که در پشتِ در و دیوار زندان‌ها متولد شد و مادر فروغ به نماد تشکل مادران زندانیان سیاسی تبدیل شد.
بعد از سال ۱۳۶۲ که رفیق انوش دوباره به زندان افتاد، باز مادر در پشتِ در و دیوار زندان‌ها، هم‌زمان با تلاش برای دیدار با فرزند، بار دیگر در ارتباط با دیگر خانواده‌ها قرار گرفت.
انوشیروان لطفی در ۶ خرداد ماه سال ۱۳۶۷ در روزهای آغازین کشتارهای دسته‌جمعی زندانیان سیاسی اعدام شد. مادر لطفی از شنیدن خبر اعدام پسرش چنین گفت: «راهی خاوران شدم، با دست خاک‌ها را کنار زدم، خاک را شکافتم پیراهن چهارخانه تن پسرم بود، دیگر نمی‌خواستم بیشتر از این ببینم.»
پس از فاجعهٔ ملی که طی آن حکومت جمهوری اسلامی چندین هزار نفر از زندانیان سیاسی را اعدام کرد، مادر لطفی با جلب اعتماد خانواده‌های اعدام شدگان، جدا از هر نگاه و نظری، در پایه‌گذاری مبارزهٔ مشترک وهم‌گام خانواده‌های جانباختگان برای زنده نگاه داشتن جنبش دادخواهینقشی تعیین‌کننده داشت. او به سخنگوی خانواده‌ها و نماد مادران خاوران تبدیل شد. مادر لطفی ستارهٔ پر فروغ آسمان دادخواهی کشورمان بود.
بسیاری فراموش نمی‌کنند که خانهٔ او سرپناه همسران و فرزندان جانباختگان بود. مادر مهر خود را نثار یارانی نیز کرد که پس از ماه‌ها و سال‌ها شکنجه از زندان‌های جمهوری اسلامی آزاد شده بودند.
بی‌شک این ثمرهٔ تلاش‌های مادران خاوران و خانواده‌ها و یاران آن جانباختگان است که امروز بیش از هر زمان دیگر، صدای خواست حقیقت‌یابی و دادخواهی برای تبدیل شدن با اتکاء به وجدان عمومی جامعهٔ ما، هرچه بیشتر و رساتر در میهن‌مان به گوش می‌رسد.
امروز که در سومین سالگرد سفر بی‌بازگشت مادرمان، فروغ لطفی برای بزرگداشت نام و یاد او گردِ هم آمده‌ایم، او را خطاب قرار می‌دهیم و می‌گوییم:
مادر فروغ!
بارها گفته‌ایم و باز هم می‌گوییم که تمام عشق خود را نثار نام و یاد سرفرازت می‌کنیم و می‌کوشیم، با هر آن چه در توان داریم، تا مردم میهن ما بتوانند روزی به جامعه‌ای مبتنی بر آزادی، مردم‌سالاری، عدالت اجتماعی و رفاه دست یابند، همان گونه که آرزوی تو نیز بود.
هرگز نمیرد آنکه دلش زنده شد به عشق
ثبت است بر جریده‌ی عالم دوام ما
پنجشنبه، ۲۱ بهمن ۱۴۰۰ (۱۰ فوریهٔ ۲۰۲۲ میلادی)
