امروز، چهارشنبه ۲۲ اوت، رسانه ها خبر دادند که “شبه جزیره کریمه روابط تجاری خود را با ایران افزایش می‌دهد.”
در شرح خبر می خوانیم: “در پی آغاز مبادلات بازرگانی بین کریمه و سوریه، یک مقام دولت محلی کریمه خواستار گسترش مبادلات تجاری با جمهوری اسلامی ایران شده است.” و در ادامه این که “گئورگی مرداف، نماینده دایم کریمه در نهاد ریاست جمهوری روسیه گفته است که بنادر این سرزمین در صدد افزایش مبادلات تجاری خود با ایران از طریق مسیر دریای خزر اند.”
از این بگذریم که در این سه جمله از “خبر”، در جملۀ اول با کیفیتی تصمیم شده مواجه ایم، در دومی با یک خواست و در سومی با یک قصد. “امتیاز تردید” را به خبر بدهیم و آن را چنین بفهمیم که روابط تجاری ایران و کریمه گسترش خواهد یافت.
کریمه، قریب دومیلیون و سیصدهزار جمعیت دارد و یک درآمد ناخالص ملی معادل ۶ میلیارد و هفتصد میلیون دلار. قریب نیمی از این درآمد مدیون توریسم است. این جمهوری خودمختار، پس از الحاق آن به روسیه، مشمول تحریمهای امریکا و اروپا شده است و درآمد ملی آن دستخوش نوسانات چندده درصدی.
دو روزپیش، شرکت توتال فرانسه رسماً اعلام کرد که به فعالیت خود در ایران خاتمه می دهد. این درحالی بود که مدیر عامل این شرکت درجریان امضای قرارداد با ایران گفته بود که “از بعضی خطرات احتمالی همکاری با ایران آگاهی دارد، اما با توجه به بازار بزرگ ایران، یک میلیارد دلار ارزش خطر کردن را دارد”.
حجم قرارداد شرکت توتال با ایران قریب ۵ میلیارد دلار، یعنی ۷۵ درصد درآمد ناخالص ملی کریمه، بود.
از این قرار ممکن است جمهوری اسلامی با گردآوردن “سوته دلان” بتواند در راستای پندار پرهزینه اش برای مقابله با تحریمهای قریب الوقوع امریکا ابزار دیگری دست و پا کند، اما این ابزار قطعاً نخواهد توانست از آنچه خامنه ای به تزویر “فشار گرانی مواد غدایی و مسکن و… روی مردم” نامید، بکاهد.
