تاریخ پرماجرای جمهوری اسلامی در چهارمین دهه عمر خود حاکی از آن است که دیگر قادر به انتخاب استراتژی مستقلی نیست و برای حیات خود نیاز به دیگر کشورها، همچون روسیه و چین، دارد. حکومت فقها در ایران با اختصاص دادن میلیارد ها دلار از پول نفت به تجهیز بنیه نظامی کشور و حضور نظامی در کشورهای منطقه (سوریه و عراق) تاکنون خسارات فراوانی به توسعه اقتصادی و منافع کشور وارد آورده است.
به گزارش رادیو فردا روز چهارشنبه ۲۰ بهمن لوان جاگاریان، سفیر روسیه در ایران، در گفت‌وگو با خبرگزاری روسی تاس گفت: “اگر رهبران دو کشور لازم بدانند، روسیه از زیرساخت‌های نظامی ایران برای «سرکوب تروریسم در سوریه»، یا هر جای دیگر که ضروری باشد، استفاده خواهد کرد”.
این اولین باری است که یک دیپلمات روسی در مقام سفیر این چنین با صراحت از حضور نظامی در ایران در پوشش استفاده از “زیرساخت های نظامی” سخن به زبان می آورد. در ضمن چراغ سبز ایران در بیان موضع سفیر روسیه را نباید نادیده گرفت. اما آنچه که بیشتر از هرچیز دیگر مورد نگرانی است، در اختیار قرار دادن احتمالی منطقه یا مناطقی در کنار سواحل خلیج فارس یا دریای عمان از سوی جمهوری اسلامی ایران به روسیه برای احداث پایگاه نظامی برای عملیات در “هر جای دیگر که ضروری باشد”.
بلندپروازی های حکومت فقها بدون پشتوانه درونی (مردم ایران) به معنای سوق دادن هر چه بیشتر کشور به دامن روسیه خواهد بود. حکومت فقها بخوبی می داند که به تنهائی قادر به مقابله با تهدیدات نظامی آمریکا و متحدان منطقه ای آن نخواهد بود. بنابراین نیاز به پشتوانه ی یک کشور قوی بیشتر از هر زمان دیگر احساس می شود.
بنا به گفته آقای محمود سریع القلم “روابط بین المللی در سه واژه خلاصه می شود: نیاز، ترس و بنابراین احترام”.
دو ویژگی “نیاز و ترس” بیشتر از هر چیز دیگری از رفتار حکومت فقها در روابط بین الملل متصور اند تا “احترام” متقابل.
