کجاست نعرهٔ خشمِ بشر ز دستِ جنایت؟
کجاست جنبشِ اردوی صلح و آزادی؟
کجاست شعلهٔ عصیان؟
آنجا که کودکان را به گلوله می‌بندند،
آنجا که دبستان‌ها را با توپ و تانک درهم می‌کوبند،
آنجا که زورمندان
حقِ دفاع از خود را
با کشتنِ پیرزنانِ تهی‌دستِ ناتوان تحقق می‌بخشند.
ما را چه می‌شود؟
کشتارِ کودکان را می‌بینیم،
در صف‌های میلیونی علیه آن برنمی‌آشوبیم.
شیونِ مادران را می‌شنویم،
سیلِ اشکِ میلیون‌ها انسان را به لانهٔ جنایتکاران جاری نمی‌کنیم.
جنایت در برابر چشمانمان رخ می‌دهد،
به گوشهٔ خانه‌هامان می‌خزیم.
ما را چه می‌شود که به پا نمی‌خیزیم؟
ما را چه می‌شود که همراه و هم‌فریاد نمی‌شویم؟
آیا دوران وداع از آرمان‌های انسان‌دوستانه فرارسیده است؟
آیا انسان‌دوستی در بسترِ مرگ است؟
احمد فرهادی
۹ امرداد ۱۳۹۳
