در این مطلب من کوشیدهام بر اساس نوع نگاهم به جریان فدایی به بررسی دو ویژگی مرکزی این جریان، رمانتیسسیم و رادیکالیسم پرداخته و تداوم و تاثیر آنها را بر تحولات بعدی این جریان بررسی کنم. پراگماتیسم و مصلحتجو در احساسات نوعی اپورتونیسم را تداعی میکند و میانه یعنی کسی که نظر ندارد و بخشی از این نظر و بخشی از آن نظر را نمایندگی میکند. ایده و سیاست را باید در قطبها جستجو کرد. سوال آن روز این سه چریک “آیا نمیتوان هم رمانتیک بود و هم واقع بین” با تمامی تاریخ همه شاخههای فدایی و همه فعالین سیاسی آن نسل گره خورده. *********************** نوشته زیر برای سخنرانی در سمیناری که قرار بود برای بزرگداشت چهلمین سال شکلگیری فداییان برگزار شود، تهیه شده بود. از آنجا که این سمینار برگزار نگردید، مطلب مزبور بصورت یک مقاله مستقل منتشر میشود. در ده سال گذشته من کوشیدهام در نوشتههایی چون “خیزش جوانان و روشنفکران ایران در دهه پنجاه” و “صمد وماهی سیاه کوچولویش” تاریخ فداییان را بعنوان جزئی از جنبش روشنفکران و دانشجویان جهان در سالهای آخر دهه ۶۰ و ۷۰ میلادی توضیح دهم. – در این نگاه، اعتقاد فداییان به مبارزه مسلحانه در آن سالها توضیح دهنده و ترسیم کننده تمایز ماهوی این جریان با سایر نیروها نیست. فداییان بخش عمده و در دورهای تقریبا کل جنبش چپ اعتراضی رادیکال آن سالها هستند، جنبشی که قبل ازآغاز مبارزه چریکی شکل گرفته بود و پس از آنکه بخش عمده کادرهای آن مبارزه چریکی را نفی کردند به حیات خود ادامه داد. اعتقاد به مبارزه مسلحانه یکی از ویژگیهای این جریان است و نه تبیین کننده و توضیح دهنده آن. – این جنبش محصول تغییراتی بود که در ترکیب اجتماعی نیروها در اروپا، آمریکا، کشورهای آمریکای لاتین و همچنین ایران رخ داده بود و من در نوشتههای دیگرم کوشیدهام آنرا تشریح کنم. بر اساس این دیدگاه شکل گیری این جنبش بر خلاف برخی نظرات رایج در وجه عمده، بدلیل ناتوانی و بی عملی حزب توده و یا سیاستهای حکومت نبود. این جنبش هم در اروپا و هم در برخی کشورهای آمریکای لاتین که احزاب کمونیست نیرومند و پرنفوذی نیز داشتند شکل گرفت. در ایران حزب توده و در بخش دیگر جنبش نیروهایی چون نهضت آزادی وجود داشتند و فعالیت هم میکردند ولی شعارها و شیوههای مبارزه آنان پاسخگوی رادیکالیسم حاکم بر روشنفکران و جوانان آن دوران نبود. وجود دیکتاتوری حاکم در سوق دادن جوانان به مبارزه مسلحانه نقش تعیین کننده داشت و نه در شکل گیری این جنبش. – شناخت فداییان تنها بر اساس نوشتههای بیژن جزنی یا مسعوداحمدزاده و پویان عملی نیست. برای بررسی فداییان باید روانشناسی و رفتار شناسی آن نسل را در ایران و همگونیها و تمایزات آنرا با جنبشهای مشابه در اروپا، آمریکا و آمریکای لاتین شناخت. بیژن جزنی تربیت شده جنبشهای پیشین ایران (حزب توده و جبهه ملی) است و نوشتههای او هرچند در سمتگیریهای سیاسی فداییان نقشی قطعی داشت اما منعکس کننده روانشناسی فداییان نیست. در این مطلب من به نوشتههای او نپرداختهام و در فرصت دیگری به آن خواهم پرداخت. بنظر من داستانهای صمد بهرنگی بیش از دیگر آثار توسط همه فداییان آن نسل خوانده شده و منعکس کننده فضای روانی آنان است در این مطلب من کوشیدهام بر اساس نوع نگاهم به جریان فدایی به بررسی دو ویژگی مرکزی این جریان، رمانتیسسیم و رادیکالیسم پرداخته و تداوم و تاثیر آنها را بر تحولات بعدی این جریان بررسی کنم. و بررسی ویژگیهای دیگر این جریان مثلا جمعگرایی و فردیت گرایی، نگاه به رابطه کار نظری و پراتیک، انطباق عمل و ایده، نگاه به زن، خشونت و.. را به فرصتهای دیگر واگذار میکنم. قصد من در این نوشته ارزیابی، نقد و یا مقایسه و ارزش گذاری ایدهها وعمل شاخههای مختلف فداییان نیست. در این زمینه من در نوشتهها و سمینارهای دیگر نظر خود را به خصوص در رابطه با سازمان اکثریت ارائه داده ام. اینجا تنها تلاشم بر اینست که تداوم ویژگیهای این جنبش را در شاخههای مختلف آن نشان دهم. رادیکالیسم رادیکالیسم مشخصه عمومی مبارزه روشنفکران و جوانان در سراسر جهان آن روزگار بود. آنروزها ما میخواستیم در مدتی کوتاه همه چیز را دگرگون کنیم. در دیدگاه ما آینده روشن و امیدبخش بود. ما معتقد بودیم با تکیه به نیروی تودههای مردم در هم شکستن مقاومت ارتجاع ممکن است و پس از آن راه برای درهم شکستن ماشین دولتی سرمایه داری ممکن خواهد شد. مبارزه رادیکال با آنچه ارتجاع خوانده میشد تنها به سیاست و قدرت محدود نمیشد و تمامی عرصههای حیات اجتماعی را در برمیگرفت. نوشتههای بنیانگذاران سازمان چریکهای فدایی خلق پویان، احمدزاده، نابدل و اطلاعیههای منتشر شده این سازمان در این عرصه گویا است. داستانهای صمد بهرنگی به روشنترین وجه رادیکالیسم حاکم بر تفکر جنبشی را که بعدها فداییان نام گرفت، منعکس میکنتد. در نوشتههای صمد مرز میان نیکی و پلیدی صریح و بیابهام است. جامعه به دو قطب تقسیم شده. همه یا یاوریاشارند یا همدست زن بابا. صمد درهمه نوشتههای خود ستمدیدهها را به مقاومت در برابر ستمگرانی (ثروتمندانی) که آنان را تحقیر میکنند فرا میخواند. لطیف در ۲۴ ساعت در خواب و بیداری با پاره آجر شیشه مغازه ای را که صاحب آن او را گدا مینامد خرد می کند. اولدوز در کتاب اولدوز و کلاغها پای مادر بزرگ را گاز میگیرد. در کتاب یک هلو وهزارهلو درخت هلو زمانی که میبیند میوه هایش نصیب باغبانی میشود که در کاشت و پرورش وی نقشی نداشته اعتصاب میکند، ماهی سیاه کوچولو با خنجر شکم مرغ ماهیخوار را میدرد و در داستان ۲۴ ساعت در خواب و بیداری، لطیف قهرمان داستان پس از آنکه شتر مورد علاقه اش را میفروشند آرزو میکند ایکاش مسلسل پشت ویترین به او تعلق داشت. برخلاف آنچه بعدها مطرح شد این دو مثال آخر نشانه اعتقاد صمد بهرنگی به مبارزه چریکی نیست. صمد بهرنگی در سال ۱۳۴۷ در گذشت و در آنزمان هنوز او و گروهی که وی با آنان تماس داشت به مبارزه چریکی اعتقاد نداشتند. آن ها دو سال بعد سازمان چریکهای فدایی خلق را بنیان گذاردند. نوشته های صمد بازتاب اعتقاد او به مبارزه رادیکال در برابر دشمنان است نه مبارزه مسلحانه. چنین دیدگاه رادیکالی هم در عرصه اشکال مبارزه و هم در زمینه خواست ها و برخورد با نیروها در روان شناسی و شعور جمعی فداییان خلق نهادینه بود. مرزبندی بین جبهه تحول و جبهه ارتجاع همه عرصههای حیات اجتماعی را در برمیگرفت. در اطلاعیههای چریکهای فدایی و گروههای هوادار این سازمان به حوادث و تحولات سیاسی تنها با هدف افشاگری رژیم و دعوت مردم به مبارزه برای نفی رژیم تماس گرفته میشد. مسعود احمدزاده جملهای در نوشته خود دارد که بعدها بارها مورد بحث و نقد قرار گرفت. او مینویسد امروز دیگر نیازی به تئوریسین نیست ما به پراتیسین نیاز داریم صرف نظر از نوع نگاه وی به تئوری و پراتیک، این نوشته اوج رادیکالیسم در تفکر و عمل روشنفکران آن نسل است. همه چیز روشن است و تنها باید شهامت داشت و پا به میدان مبارزه گذاشته و تحول را ممکن کرد. در تفکر فداییان صف دشمنان خلق و انقلابیون آشکار بود. نیروهای میانی مجبورند بین این دو قطب تصمیم بگیرند. میانهای وجود ندارد. صفتهایی مانند “ایمان به درستی راه”، “صراحت”، “سازش ناپذیری”، “کینه به دشمنان مردم” بعنوان توصیف فداییان به کار میرفت و خصلتهایی مانند “سازشکار”، “میانه رو(سانتر)” و “پراگماتیسم” منفی و مردودند. میانه(سانتر) یعنی نمایندگان خرده بورژواهایی که مایل به موضع گیری صریح علیه ارتجاع نیستند و همراهی با دشمنان خلق را نفی نکردهاند. پراگماتیسم خویشاوند اپورتونیسم است. آثار این تفکر در دورههای بعد نیز در تفکر جریانهای مختلف فدایی پابرجا ماند. تاکید بر برخی نوشتههای لنین که در آنروزها خیلی بیشتر از مارکس مورد توجه فداییان بود و همچنین آموزشهای ساده شده مائو در مورد بخشی از فداییان پایههای تئوریک مناسبی برای دفاع از این برخورد فراهم میکرد. غلبه نگاه رادیکال به تحولات و نیروها تنها به فداییان و چپها محدود نیست. چنین نگرشی در دوران انقلاب به تفکر غالب سیاسی کشور بدل گردید. اعتدال شریعتمداری و بازرگان در برابر رادیکالیسم خط امامیها شانس مقاومت نداشت. اگر در میان ما سانتر و میانه تنها معنایش بند وبست و اپورتونیسم بود در میان سیاسیون مذهبی هم ضربالمثل “یا باید با علی بود و یا با معاویه، میانه یعنی عمروعاص که از معاویه هم بدتر است” مکرر بیان میشد و منافق بدتر از کافر قلمداد میشد. پس از انقلاب فداییان در برابر شرایط پیچیدهای قرار گرفتند. هزاران نیروی مصمم و پرشور و یک رهبری جوان و کم تجربه. در ماههای اول انقلاب ستادهای فداییان در اکثر شهرهای کشوراستقرار یافتند. سازمان فداییان و گروههای وابسته به آن از روابط مخفی به مبارزه علنی روی آوردند. نیروها و ستادهای سازمان هر روز در معرض اعمال فشار نیروهای مستقر در کمیتهها یا نیروهای موسوم به حزباللهی بودند. مسئولیت هدایت این نیرو و دفاع از ستادها و حفظ جان اعضا سازمان ضرورت بکارگیری پراگماتیسم را در برابر رهبری سازمان قرار داد. تاکتیک راه پیمایی به سمت محل استقرار خمینی و طرح برنامه و خواستههای فداییان و پس از مخالفت وی و تهدید حزباللهیها به حمله مسلحانه به راهپیمایان لغو راهپیمایی و تبدیل آن به متینگ در دانشگاه تهران، همکاری با نمایندگان دولت در برقراری آتش بس در سنندج و بخصوص در گنید در این چارچوب قابل توضیح است. اوج این سمتگیری در نامه سرگشاده به بازگان انعکاس یافت. در این نامه مهندس بازرگان بعنوان مسئول دولت مورد خطاب قرار گرفته و از او خواسته شده بود که در برابر اقدامات عناصر غیر مسئول تحت عنوان کمیته یا حزباللهی واکنش نشان دهد. این برخورد معنای سیاسیش واکنش در قبال اختلافات درون نیروهای حاکم و برخورد مثبت با دولت بازرگان در این رابطه بود. چنین سیاستی با رادیکالیسم حاکم بر تفکر فداییان در تضاد بود و طبیعی بود که با واکنش منفی نیروها مواجه شود. بازرگان کسی بود که میگفت باران میخواستیم سیل آمد. او خواهان عادی شدن رابطه با کشورهای غربی(امپریالیستی) بود. معتقد بود باید با تندرویها مقابله کرد. او در دوران شور انقلاب خواهان اعتدال بود و برخورد مثبت با چنین نیرویی با فرهنگ رادیکال حاکم برفداییان بیگانه بود. در شرایطیکه تودهها به میدان آمده، رژیم شاه را سرنگون کرده و مسلح شده بودند، باید پیش میرفتیم و بازرگان نماینده ترمز بود. صبح روزی که اعلامیه انتشار یافت، من و مجید عبدالرحیمپور و امیر ممبینی به خانه فرخنگهدار رفتیم و متنی را که او آماده کرده بود خوانده، تایید کرده و برای انتشار به ستاد فرستادیم. من چند ساعت بعد به ستاد رفتم. قبل از رسیدن به ستاد متوجه مباحث تندی شدم که در برابر ستاد جریان داشت. نرسیده به ستاد نورالدین ریاحی و مهران شهابالدین را دیدم. این دو بعدها از بنیانگذاران سازمان راهکارگر شدند ولی در آنزمان هنوز به ستاد رفت و آمد داشتند. آنها تا مرا دیدند بسمت من دویدند و مهران که روابط نزدیک و دوستانهای با من داشت، در حالیکه بدلیل قدکوتاهاش سر مرا پایین میکشید تا حرفهایش موثرتر شود با نگرانی گفت دارید چهکار میکنید. میخواهید با بازرگان نماینده لیبرالیسم و سازش با آمریکا کنار بیایید؟ جلوی در ستاد مستوره احمدزاده را دیدم. لبخندی زد و گفت برو تو ببین چه خبر است. بمحض ورود رفیق فاطی که مسئول ارتباطات بود به سمت من دوید و گفت خوب شد آمدی، بیا خودت بشین پشت تلفن، جواب بده. از صبح تا حالا از همه شهرها تلفن میزنند و عصبانی هستند. آنروز من حتی یکنفر را ندیدم که از این سمتگیری دفاع کند. من که نه خواهان کند کردن روند انقلاب بودم و نه سازش با لیبرالیسم مانده بودم که با این همه اعتراض چه کنم. این اطلاعیه با مخالفت تند تقریبا همه کادرهای سازمان در سراسر کشور مواجه شد و چندماه پس از انقلاب بتدریج سیاست رادیکال مخالفت و افشاگری همه نیروهای درون رژیم بر سازمان غالب شد. در رابطه با انشعاب اقلیت و اکثریت تا به امروز مطالب زیادی نوشته شده. آیا این انشعاب اجتناب ناپذیر بود. اگر سیاستهای حاکم بر این دو سازمان را در سال ۶۰ یعنی یک سال پس از انشعاب مورد توجه قرار دهیم، قطعا به ناگزیری جدایی این دو جریان نظر خواهیم داد. مگر میشد کسانی که به تشکیل جوخههای رزمی و مبارزه مسلحانه با رژیم معتقدند با کسانی که سیاست دفاع از جریان ضد امپریالیستی در درون نظام را در پیش گرفتهاند کار مشترک انجام دهند. ولی در زمان انشعاب نه اقلیتیها معتقد به تشکیل جوخههای رزمی بودند و نه اکثریتیها سیاست دفاع از جریان خط امام در درون رژیم را تعقیب میکردند. شکل گیری تمایزات سیاسی هر چند آشکار بود و در چند ماه قبل از انشعاب پس از اشغال سفارت آمریکا تشدید شده بود ولی هنوز در جریان بود و شکل نهایی خود را نیافته بود و سازمانیابی اقلیت و اکثریت نه بر مبنای تمایزات سیاسی که بر اساس تایید و یا نفی مبارزه مسلحانه در دوران قبل از انقلاب شکل گرفته بود. اگر اختلافات سیاسی این دو جریان در مقطع انشعاب و نه در سال ۶۰ مبنا قرار گیرد انشعاب الزامی نبود. لازمه جلوگیری از انشعاب در آن مقطع مهار نیروهایی بود که رادیکالترین (افراطی ترین) گرایشهای درون این سازمان را ارائه میدادند. این معنایی جز پذیرش نوعی میانهروی نداشت. فرهنگ عمومی فداییان چه آنهایی که اقلیت را شکل دادند و چه آنهایی که با اکثریت ماندند با اتخاذ موضع میانه آشتی نداشت. میانه یعنی موضع غیر صریح، یعنی بین دو صندلی نشستن، یعنی بخشی از این نظر و بخشی از نظر دیگری را داشتن. جلوگیری از انشعاب نیازمند مهار چنین فرهنگی بود که در آن مقطع دشوار و حتی غیرممکن بود. دمکراسی درون سازمانی تنها با پذیرش طیف نظرات و تایید ضرورت حضور آنها در یک تشکیلات امکان پذیر است و این با فرهنگ عمومی آنزمان ناخوانا بود. سرنوشت این دو سازمان پس از انشعاب به روشنی تمایل به رادیکالیسم را در هر دو طیف منعکس میکند. زمان زیادی لازم نبود که در هر دو جریان رادیکالترین (افراطیترین) برداشت از سیاست مورد نظر حاکم شود. هر چند این سرنوشت محتوم اکثر انشعابات است و معمولا در انشعابها میانهها و مصالحهجوها اولین قربانیانند. اگر وجود گرایشهای مختلف در یک جریان تعادلی بین همه گرایشها پدید میآورد و هریک میتوانند در عملکرد یک جریان نقش داشته باشند، انشعاب و حذف یک بخش از گرایشها معمولا عرصه را برای رادیکالترها باز میکند ولی در مورد فداییان این عامل به اعتبار فرهنگ فداییان نیرومندتر و روشنتر عمل کرد. در اقلیت تشکیل جوخههای رزمی و مقابله با همه نیروهای درون رژیم پذیرفته شد. پذیرش مبارزه با کلیت رژیم، بیتوجهی به گرایشهای درونی رژیم با تکیه به ایدههای حاکم بر جریان فدایی طبیعی بود ولی در همین چارچوب تمامی عناصر خط مشی پذیرفته شده الزامی نبود. طبیعی بود که پس از غلبه گرایش رادیکالتر چهرههایی چون احمد غلامیان و اکبر کامیابی و بعدها حسین زهری که با این خط مشی یگانهتر بودند به چهرههای اصلی رهبری بدل شوند. کسانی که در همین چارچوب ولی معتدلتر فکر میکردند (نظیر محمد دبیری فرد، پرویز نویدی، رسول آذرنوش و..) مجبور به انشعاب شوند و یا بازمانده اکثریت تلقی شوند (نظیر مصطفی مدنی و مسعود فتحی) و این برخوردها حتی تا برخوردهای خونین درون سازمانی در کردستان عراق ادامه یابد. اکثریتیها در راستای سیاستی متضاد با اقلیتیها همین مسیر را پیمودند. آنان در توضیح سیاستی که در پیش گرفتند، آنرا تنها راه دستیابی به سمتگیری سوسیالیستی معرفی کردند. آنان تصور میکردند که خط مشیشان رادیکال و راهگشای آینده است. زمانیکه بخشی از فداییان به این نتیجه رسیدند که با توجه به قدرت حاکمیت برآمده از انقلاب تکرار تجربه فوریه تا اکتبر روسیه در ایران عملی نیست و نمیتوان باتکا جریانهای چپ (و یا همکاری با مجاهدین) در ایران به جمهوری دمکراتیک خلق و سوسیالیسم دست یافت و ادامه راه نیازمند یافتن متحدینی است، ترجیح گرایش ضدامپریالیست به گرایش دمکراتیک یا لیبرال با توجه به ایدههای پذیرفته شده توسط بخش عمده آنان که در جهان دو قطبی آنزمان در تمام طول حیات خود یمن جنوبی یا مصر عبدالناصررا به هند ایندیرا گاندی ترجیح داده بودند، قابل درک است. اگر شکل گیری این گرایش در آنزمان قابل توضیح است ولی خط مشی وسیاست پیشگرفته شده توسط سازمان اکثریت در کلیت خود در سالهای ۶۰ و ۶۱ در همان چارچوب الزامی نبود. در چارچوب همان تفکر مثلا الزامی نبود که وحدت با حزب توده با مفهوم پیوستن به این حزب تعبیر شود و یا آن همه مطالب تند یا حتی خصمانه علیه چپهایی که سیاست دیگری در پیش گرفته بودند در نشریات سازمان منتشر شود. آنچه در سازمان اکثریت غلبه یافت رادیکالترین(افراطیترین) تعبیر از خط مشی ذکر شده بود. و در اینجا هم همچون سازمان اقلیت در همان ابتدا جناح چپ بعنوان بازمانده اقلیتیها اخراج یا جدا میشوند و در گامهای بعد کار مشترک با کسانی که به وحدت با حزب توده اعتقاد نداشتند از هردو سو مسدود میشود و طبیعتا کسانی که با این خطمشی یگانگی بیشتری داشتند مسئولیتهای کلیدی سازمان را برعهده میگیرند. در اینجا من قصد ندارم سیاست و یا ایدههایی را که در این یا آن قطب قرار دارند رد کنم. تجربه نشان داده که در مواردی چنین سیاستهایی راهگشا بوده و در مواردی مخرب. مثلا سیاست نامه به بازرگان در آنزمان در منتهیالیه سمت گیری که آنزمان راست نامیده میشد جای میگرفت و امروز به نظر بسیاری از فداییان آنروز میتوانست در صورت تداوم نقش مثبت ایفا کند. آنچه در این نوشته مورد نظر است نفی ضرورت وجود ایدههای رنگارنگ و نظرات میانه است. سی سال پس از انقلاب بخش بزرگی از فداییان از تفکرهای گذشته فاصله گرفتهاند و بسیاری از آنها از اعتدال در سیاست کشور و اشکال مبارزه دفاع میکنند ولی با وجود پذیرش چنین سمتگیری ناشی از تجربههای گذشته(یا الزامات سنی)، هنوز حتی در معتدلترین نیروهای بازمانده آن نسل نشانههای گذشته و دوران جوانی را میتوان مشاهده کرد. کافیست یکبار مجموعهای از نوشتههای سیاستمداران بالای پنجاه سال اپوزیسیون را مرور کنیم بببینیم که چند مورد کلماتی چون صراحت، شفافیت و قاطعیت با بار مثبت بکار برده شده و در چند مورد کلماتی چون پراگماتیسم، مصلحت جویی، میانه (سانتر) با بار مثبت استفاده شده. حتی کسانی که حاضرند در عرصه عمومی جامعه از پراگماتیسم و برخورد معتدل (میانه) دفاع کنند، هنوز احساس منفیشان در مورد این کلمات باقیمانده و حاضر نیستند در مورد خود یا کسانی که از نزدیک با آنها کار میکنند آنرا بکار برند. پراگماتیسم و مصلحتجو در احساسات نوعی اپورتونیسم را تداعی میکند و میانه یعنی کسی که نظر ندارد و بخشی از این نظر و بخشی از آن نظر را نمایندگی میکند. ایده و سیاست را باید در قطبها جستجو کرد. رمانتیسیسم جوانان آنروز در ایران و در جهان میخواستند دنیا را دگرگون کنند و جهانی انسانیتر بر پا سازند. این شعار، خواست فداییان و همه روشنفکران و جوانان مبارز آن نسل بود. آنان نه تنها میخواستند قدرتهای سیاسی را بزیر کشند بلکه میخواستند فرهنگ و روابط اجتماعی را دگرگون کنند. آنان همه هنجارها را به زیر سوال میبردند و تصور میکردند همه این دگرگونیها در دورانی نسبتا کوتاه عملی است. آنان تصور میکردند عزم و اراده آنان قادر است هر سدی را بشکند، تودهها را بمیدان بکشاند و هر دشمنی را بزانو در آورد. در نگاه روشنفکران و جوانان آن نسل آینده روشن و تابناک بود. تحقق جهانی که در آن انسانها رها شده و بیعدالتی و ظلم ریشهکن شده باشد، در چشمانداز ممکن بود. قدرت، امید و اطمینانی که در کلمات مارکس و لنین وجود داشت اعتماد به این رویا را تقویت میکرد. فداییان ماهیهای سیاه کوچولویی بودند که باید بسوی دریا میرفتند. دریایی که فراخ بود و پهناور و ماهیها میتواستند به هر سو حرکت کنند. فداییان جوانانی بودند که میخواستند از برکه تنگ روزمرگی زندگی رها شده و فردا را بسازند. شاید بتوان گفت که چریکها تجسم چنین روانشناسی بودند و اوج آنرا به نمایش میگذاشتند اما این روانشناسی غالب بر اکثریت قریب بهاتفاق فعالین آن نسل بود. نوشتههای مسعود احمدزاده و پویان این رمانتیسیسم را بروشنی منعکس میکنند. از دیدگاه مسعود شرایط عینی انقلاب در همه جا آماده است و تنها اراده و عزم پیشروست که میتواند تودههای آماده را بهمیدان بکشاند. تئوری رژی دبره که چریکها همچون موتور کوچکی هستند که میتوانند موتور بزرگ خلق را به حرکت در آورند عمومیت مییابد. بنیانگذاران سازمان چریکهای فدایی با این نگاه یگانه بودند و این یگانگی به آنان نیرو میداد که قهرمانی کنند. آنان نه تنها به آینده روشن فردا بلکه به راهی که در آن قدم گذاشته بودند مطمئن بودند و حتی بالاتر از این “ایمان به درستی راه” به یکی از شعارهای مرکزی اطلاعیههای سازمان بدل شد. نتایج انقلاب بهمن ضربهای سنگین به تصورات فداییان بود. همه آنچه که بنیانگذاران فدایی در آرزوی آن بودند، بوقوع پیوسته بود. تودههای مردم به میدان مبارزه پا گذاشته و رژیم نیرومند شاه را به زانو در آورده بودند. آنان پادگانها را خلع سلاح کرده و برای دفاع از انقلاب خود مسلح شده بودند. ولی تودهای شدن مبارزه مسلحانه از مسیری متفاوت با آنچه ما میپنداشتیم عملی شده بود. مهمتر آنکه اکثریت مردم نه تنها به چریکهای مسلح نپیوسته و نیروی هموارکننده راه بسوی سوسیالیسم نبودند بلکه رهبری نیرویی را پذیرفته بودند که فداییان را دشمن خود میدانست. من در جریان جنگ اول گنبد برای برقراری آتش بس همراه هیات دولت و در میان کمیتهایهایی بودم که برای سرکوب ترکمنها از سراسر مازندران و شهرهای دورتر به گنبد آمده بودند. آنزمان هنوز نیروهای مسلح مزدبگیر و منظم شکل نگرفته بود و اکثر کسانی که برای سرکوب ترکمنها آمده بودند، جوانانی بودند که بهنظر ما میبایست برای رهایی کشور از یوغ امپریالیسم و سرمایهداری در کنار ما باشند. آنان آمده بودند که بقول یکی از رهبرانشان ترکمن صحرا را به قبرستان کمونیستهای فدایی تبدیل کنند. شور و آرمانخواهی فداییان در روزهای دشوار پس از انقلاب در همه شاخههای فدایی ادامه یافت. حضور رمانتیسیسم را میتوان در همه شاخههای فدایی علیرغم دوری نظرات و رودررویی سیاستهایشان نشان داد. فداییان اکثریت به این نتیجه رسیدند که شرایط پس از انقلاب امکان دستیابی به حاکمیتی با رهبری طبقه کارگر( جمهوری دمکراتیک خلق) وجود ندارد و سیاست حمایت از خط امام (ضدامپریالیستی، ضد سرمایه بزرگ) را در پیش گرفتند. آنان در توضیح این سیاست به تئوری دوران رو آورده و توضیح دادند که دوران برتری سوسیالیسم به سرمایهداری فرارسیده و در چنین دورانی تداوم سیاست ضدامپریالیستی بالاجبار نیروی پیش برنده آنرا به سمتگیری سوسیالیستی سوق میدهد. مطابق این نظر تداوم این مبارزه در گامهای بعدی رو آوردن به مردم و طبقهکارگر را الزامی میکند و راه برای استقرار دمکراسی و آزادیهای سیاسی هموار میگردد. در تئوریها و توضیحات این سازمان آینده کماکان روشن و نوید بخش بود. در نوشتههای سازمان امید و یقین به پیروزی وجود داشت و این شور و حرکت بوجود میآورد. صدها فعال این سازمان در دو سال اول در جبهههای جنگ جنگیدند و یا در تعاونیها و تشکلها با تمام وجود خویش فعالیت نمودند. در این نوشتهها مسیر آینده بروشنی ترسیم شده و پیروزی آن قطعی بود. این تئوری تنها برای متقاعد کردن نیروها و مبارزه نظری با مخالفین تدوین نگردیده بود. خود رهبری سازمان اکثریت نیز چنین روندی را قطعی میدانست و با آن یگانگی داشت. کادرهای تودهای نیازی به چنین تئوری منسجم و همهجانبهای نداشتند. بخشی از رهبری آنان سالها در کشورهای سوسیالیستی زندگی کرده بودند و دشواری زندگی در این کشورها را میشناختند. آنان میدانستند که در آنگولا و موزامبیک و یمن جنوبی (اگر نگویم مصر عبدالناصر و اتیوپی هایله ماریام) چه خبر است. آنان به دشواری راه آگاه بودند و نقش تاکتیک و پراگماتیسم را در تدوین سیاستی که پیش گرفته بودند، میشناختند. شاید آنان هم در تبلیغات سیاسی تصویری روشن و قطعی از آینده ارائه میدادند و بخش عمده اعضا این حزب هم چنین تصویری از روندها داشتند ولی برخلاف اکثریتیها کادرهای بالای آنان خود جزئی از باور به این تبلیغات نبودند. من در مناظره تلویزیونی در سال ۱۳۶۰ در برابر سوال آقای بهشتی در رابطه با آزادی مذهب در کشورهای سوسیالیستی قاطعانه از آنچه در جزوههای تبلیغی شوروی خوانده بودم دفاع کردم. آنروز من واقعا تصور میکردم که چنین آزادی وجود دارد و بدلیل همین یقینم، صحبتهایم محکم و موثر بود. کیانوری بر خلاف من میدانست که در آنجا چه خبر است. دفاع او بدلیل این بود که دفاع از کشورهای سوسیالیستی را ضرور میدانست. من مثل همه فداییان در آنروزها سوسیالیسم را مظهر همه خوبیها میدانستم و اگر میپذیرفتم که کشورهای سوسیالیستی با آنچه در رویاهای ما ساخته شده فاصله عظیمی دارد از آن روگردان میشدم و حداکثر بعنوان یک متحد سیاسی به آن مینگریستم. در آنروزها به اندازه کافی فاکت وجود داشت که به دیدگاه واقع بینانهتری دست یابیم ولی رمانیسیسم حاکم بر تفکر ما اجازه شنیدن چنین سخنانی را نمیداد و آنها را تبلیغات امپریالیستی میانگاشتیم. در مورد اقلیتیها تداوم رمانتیسیسم را بهتر میتوان تعقیب کرد. در همین راستا با اتخاذ سیاست تشکیل جوخههای رزمی در سال ۶۰، دهها فدایی (اقلیتی) در برابر رژیمی که در میان مردم پایگاه داشت جنگیدند و کشته شدند مریم سطوت در قسمتی از رمان “مادی شماره بیست” که در اینترنت منتشر شده، یکی از مباحث مطرح شده در خانه تیمی را بازسازی کرده که مستقیما با این بحث در ارتباط و روشنگر است. در این بحث عابد بعنوان یک هنرمند و ناقد ادبی که با شور و احساسات هنرمندانهاش به سازمان چریکی پیوسته، نادر دانشجوی چریکی که میکوشد با مطالعه ادبیات مارکسیستی راهجویی نماید و مریم دختر جوانی که رویاهای خود را در سازمان فداییان جستجو میکند در برخورد با یکی از مشکلات درونی سازمان که آنان را بشدت ناراحت کرده چنین میگویند: سردرد امانم را بریده بود. تمام نقاط اتکا و اعتمادم به سازمان میرفت چون حبابی توخالی و سست ترکیده و به هوا برود. خشمم را بر نادر کوباندم: “… تو که میخواستی این همه حساب و کتاب بکنی چرا اصلا چریک شدی؟ این صغرا کبراها فقط از ترسه و بس… “ صدای دندانهای نادر را که از عصبانیت به هم سابیده میشدند، شنیدم. صورتش یکباره سرخ شد. باز هم خراب کرده بودم. ترسو نامیدن چریک بدترین توهین بود. عابد برگشت تا چیزی بگوید اما صدایش در صدای نادر گم شد: “تو! برو هر کاری دلت میخواد بکن، چریک شجاع! ببینم کجا را میگیری” نادر صدا را پایین آورد اما با تحکم ادامه داد: “رفیق! اینجا یه سازمان سیاسیه. سیاست هم یعنی حساب و کتاب. یعنی هر حرفی را نباید بر زبان آورد، هر فکری را نباید بلند گفت. سیاست توی این مملکت خشنه، تو فکر کردی اومدی خونه خاله؟! (لبخند تمسخرآمیزی زد) رفیق! تو دچار رمانتیزمی، زندگی واقعی با آن دنیای زیبا، پاک و منزهی که در رمانها و داستانها خوندی، با آن دنیای قهرمانی که در رویا داری تفاوت داره…“ اینبار عابد بود که از عصبانیت سرخ شد و وسط حرفش دوید: “اگه رمانتیزم اینه که آدم دنبال یه چیز به قول تو پاک و منزه باشه، مبارزه ما اساسش بر رمانتیزمه. آره. ما میخواهیم یه جامعه پاک بسازیم، ما…“ نادر برافروخته بر دو زانو نشست و گفت: ” نه اینطور نیست! مبارزه سیاسی توی هر شکلش همیشه با رمانتیزم بیگانه بوده. توی مبارزه سیاسی باید واقعبین بود. بیژن را بخون. از او واقع بینتر پیدا نمیشه.” “اگه قرار بود همه با این حساب و کتابهای امروز تو عمل کنند، اصلا سازمان چریکی به وجود نمیآمد، اگر کسانی نبودند که دنبال یک دنیای پاک باشند این همه قهرمانی علیه فاشیسم شکل نمیگرفت. این همه قهرمان در ویتنام و فلسطین وجود نداشت. همهء مبارزات قهرمانانه از این روحیه برمیخیزد. اگر رمانتیرم اینه که تو میگی، این یه امتیازه، نه نقطه ضعف!.!” .. شب از نگهبانی معاف شده بودم. نادر پاس اول را داشت. دراز کشیدم اما خوابم نمیبرد. از اینکه به نادر سخت گرفته بودم، خود را سرزنش میکردم، دلم برایش سوخت. بلند شدم و به او گفتم: ” برو بخواب، من خوابم نمیبره.“ نادر گفته بود که منزه طلبام، رمانیتکام. این که سازمان را بیعیب و نقص میخواستم، رمانتیزم بود؟ من نه نظریه پرداز بودم و نه تحلیلگر. میخواستم مثل یک سرباز به آن چیزی که خوشبختی مردم را در آن میدیدم خدمت کنم. این رمانتیزم بود؟ اگر بود، چرا نادرست بود؟ آرزوی عدالت برای همه، آرزوی جامعهای بدون بچههای فقیر، بدون انسانهایی که کنار خیابان میمیرند، بدون مردمی که از صبح تا شب به دنبال کار میگردند و نمییابند، جامعهای که آدمها از قید و بندهایی که آنان را محصور کرده رها شده باشند، جامعهای بدون فساد و بدون زندان، بدون… تصویر چنین جامعهای قلب و روحم را به آتش میکشید، به وجدم میآورد. آیا همه اینها از روحیه رمانتیک من بود؟ “اگر خون ما میتواند خلق را آگاه و رها سازد پس بگذار رودخانهای از آن جاری گردد.” مگر این شعار ما نبود؟ اگر این احساسات را نداشتم، مگر میتوانستم فدایی شوم؟ بدون عشقی خالص به سازمان از من چیزی باقی نمیماند. پدر بزرگم میگفت “دخترجان دنبال سیاست نرو، سیاست پدر و مادر نداره” با پیوستن به چریکها میخواستم ثابت کنم که چریکها از سرشت دیگری هستند، چریک برای خودش چیزی نمیخواهد، چریک حرف و عملش یکی است، چریک با فدا کردن جان، باور خود را به حرفی که میزند ثابت میکند. نادر میخواست که آدم دیگری بشوم، کسی که نبودم. نمیشد هم رمانتیک بود و هم واقع بین؟ سوال آن روز این سه چریک “آیا نمیتوان هم رمانتیک بود و هم واقع بین” با تمامی تاریخ همه شاخههای فدایی و همه فعالین سیاسی آن نسل گره خورده.
