خانم منیرهمایونى یکى از مؤسسین و مدیرعامل کانون توسعه فرهنگى کودکان است. طى سه سال گذشته این کانون فعالیتهاى گوناگونى براى کمک در رشد استعدادها و خلاقیتهاى کودکان و نوجوانان انجام داده است:
فعالیتهای اخیری که در زمینه ی کارگاه کودکان و حقوق کودک کرده ام، دیده ام که همیشه محرومیت بچه هایی روستایی به جای خود باقی ست و کسی به این قضیه توجهی ندارد. برای همین فکر کردیم که چه راهی را برای برقراری این ارتباط پیدا کنیم و کتابخانه بهترین پایگاه و جایگاهی بود که این ارتباط را برقرار کرد. در واقع هم بخش فرهنگی و هم بخش آموزشی را تحت پوشش خود قرار می داد.
تا کنون این کانون ۱۰ کتابخانه در روستاهاى ایران تأسیس کرده است. دراین کتابخانه هاى روستایى هر سه ماه یکبار کارگاه هاى مختلفى براى آموزش مسائل فرهنگى، عمومى و کارهاى دستى بومى برگزار میشود. موضوع هایى که در این کارگاه ها تدریس میشوند بسیار متفاوت هستند. موضوع هایى از قبیل داستان نویسى، سفالگرى، حقوق کودک یا حتى آموزش فرهنگ صلح به کودکان. خانم همایونى مثالى از روند این گونه کارگاه ها را عنوان میکند:
در ابتدا من برای بچه ها یک صحبت مقدماتی می کنم، بعد از بچه ها می پرسم که چه چیزهایی را صلح آمیز می دانند. هرکسی تعریفی دارد. بعد ضد آن را می پرسم و همه ی اینها را یادداشت می کنم. بعد در آخر با هم توافقی می کنیم که بچه ها گروه صلحی تشکیل بدهند و این گروه صلح باید هر چیزی که گفته، همان کار را هم انجام دهند و نهایتا گزارشی تهیه می کنم و به کتابدارمان می دهم و کتابدارمان نیز هر ماهه یک گزارش به ما می دهد.
بسیارى از روستاهاى ایران داراى مقطع تحصیلى راهنمایى و دبیرستان براى دانش آموزان نیستند. در نتیجه دانش آموزانى که علاقه به ادامه تحصیل دارند، باید به روستاهاى مرکزى بروند که داراى مقاطع تحصیلى بالاترى هستند. این مسئله یکى از دلایل مهم ترک تحصیل دانش آموزان، بویژه دختران، پس از پایان مقطع دبستان در مناطق محروم است. از این رو در بعضى از روستاهاى مرکزى خوابگاه هایى تأسیس شده اند که دانش آموزان اعم از دختر و پسر میتوانند با پرداخت هزینه ماهانه بصورت شبانه روزى در این خوابگاه ها بسر ببرند. یکى دیگر از فعالیتهاى کانون نام برده طرح آموزشیارى در روستاها است. این طرح تا کنون ۲۵۰ دانش آموز را تحت پوشش خود قرار داده است:
شروع ما در این طرح ابتدا بیشتر بر جنبه ی توانمندسازی بچه ها و خانواده ها برای ادامه ی تحصیل بود. یعنی کمک تحصیلی برای بچه هایی که از روستاهای اطراف به روستاهایی می آمدند که در مرکزیت قرار دارند، و به صورت اقماری اطراف این روستاها، روستاهای دیگری هست که بچه ها به علت نداشتن مقاطع تحصیلی بالاتر در خوابگاهها زندگی می کردند و به علت عدم نداشتن امکان مالی ترک تحصیل می کردند و حتا قادر به پرداخت هزینه ی خوابگاه نبودند.
محتواى دروس مدارس در سراسر ایران یکسان است و توجه کافى به نیازهاى نواحى مختلف کشور نمیشود. از این رو بسیارى از نوجوانان پس از اتمام دوره دبیرستان براى یافتن کارمناسب روستاهاى خود را ترک کرده و به شهرها هجوم مىآورند. کانون توسعه فرهنگى کودکان در رابطه با حل این مشکل تلاشهاى زیادى در توسعه دبیرستانهاى کاردانش مىکند. دردبیرستانهاى کاردانش مهارتهاى فنى و عملى مورد نیاز جامعه دانش آموزان تدریس میشود. سال گذشته کانون نام برده رشته تأسیسات، آبرسانى و گازرسانى در روستاى خنگ، واقع در ۵۰ کیلومترى بیرجند، را تأسیس و کارگاه آنرا تجهیز کرد. خانم منیر همایونى، مدیر عامل این کانون، درباره تأسیس دبیرستان کاردانش روستاى خنگ میگوید:
حسن کار این بود که در همان تعدادى که ثبت نام کردند از روز اول قرار را بر این گذاشتیم، که عملا هم اگر جایی یا کارفرمایی کار دارد، کار را به کارگاه این هنرستان سفارش دهد. و طوری شد که اکنون بچه ها با وجود آنکه یکسال از شروع این رشته گذشته است، عملا تعدادی تکنسین خوب در آنجا در حال رشد است.
باید به این نکته اشاره کرد که فعالیت هاى اعضاى کانون توسعه فرهنگى کودکان داوطلبانه است و کلیه هزینه ها با کمک هاى فرهنگ دوستان تأمین میشود.
