در تاریخ جمهوری اسلامی مواردی بوده و هست که جزء خطوط قرمز حساب می شوند. کسی اجازه ورود به بحث در مورد آنرا نداشته. ورود به این بحثها فقط زمانی مجاز بوده که ارائه کننده بحث به حمایت بی چون و چرا از آن بپردازد.
البته تک مواردی نیز وجود دارند که اصلا در مورد آنها اجازه صحبت نیست. کوشش حاکمان بر این است که این موارد کاملا از حافظه جامعه پاک شوند.
اگر بخواهم مهمترین مواردی که تاکنون جز خطوط قرمز جمهوری اسلامی بوده را برشمارم می توانم به موارد زیر بعنوان مهمترین موضوعاتی که هر کدام در زمانی و حتی تا امروز پشت خط قرمز قرار دارند اشاره کنم:
– اعدامهای ۶۷: در موارد فوق اعدامهای ۶۷ از مواردی است که اصلا اجازه صحبت در باره آن نیست. حاکمان می دانند حتی تائید آن یعنی کمک به زنده نگاه داشتنش.
– جنگ هشت ساله و پس از آن پرونده هسته‌ای: جنگ هشت ساله و پرونده هسته ای از خسارت‌بارترین هزینه‌هائی بوده که براساس لجاجت، بی تدبیری، توهمات و … به مردم میهنمان تحمیل شده است.
– حصر رهبران جنبش سبز.
موضوع حصرعلی‌رغم عدم میل رٲس هرم نظام و پایور‌انش به دلیل داشتن بیشترین نیرو، همچنین در درون حاکمیت، گه گاه خود نمائی می کند.
شاید بتوان گفت یکی از دلایل اصلی تحمیل اینهمه خسارت به کشور، قرار‌دادن این دو موضوع در حصار پرونده های به اصطلاح ملی و امنیتی بوده و بر این اساس غیر قابل نقد و بررسی. اگر کارشناسان، سیاستمدارن و جامعه نیز اجازه داشتند بعد از دفع تجاوز از خرمشهر و … از صلح واز آفت جنگ و … سخن بگویند، چه جانها که فنا نمی شد و چه سرمایه ها که بر باد نمی رفت. پروژه هسته‌ای را با پوشاندن “عرق ملی” بر تن آن و قرار دادنش و امنیتی کردن آن، در پشت دیوارهای سانسور و باین توجیهات در مورد آن، بر سر دارائی یک کشور آوردند آنچه یک صدمش را نه می بینیم و نه می دانیم.
اکنون واقعه ای دیگر در شرف تکوین است و آن جنگ داخلی سوریه است. جنگی گه جمهوری اسلامی یکی از بازیگران اصلی آن است. علی‌رغم اینکه کم و بیش خبر کشته شدن تعدادی از فرماندهان سپاه ایران در سوریه منتشر می شود اما بنظر می رسد صحبت و نقد و بررسی در مورد نقش ایران در سوریه نیز آرام آرام به پشت حصار قرمز حکومت می غلتد.
اگر چه لازم است باور کنیم موضوع جنگ داخلی سوریه امروز از آنچنان پیچیدگی و تو در تو بودنی برخورداراست که تشتت نظر وتحلیل در مورد آن در بین اپوزسیون جمهوری اسلامی نیز غیر قابل انکار است، اما نباید این همه نباید مانع گردند که ما یک لحظه در لزوم آگاه‌سازی مردم و شفاف سازی تصمیمات و اقدامات توسط حکومت در وقایع سوریه دست برداریم. سوریه راه‌حلی به جز مذاکره، آن‌هم با شرکت همه بازیگران اصلی آن ندارد، و موفقیت مذاکرات نیز در رابطه مستقیم با شفافیت آن دارد.
