کانون وکلای دادگستری، این اولین و بزرگترین تشکل مدنی، غیر دولتی و مستقل کشورمان سابقه ای طولانی تری از انقلاب مشروطه دارد اما تصویب قانون استقلال کانون در دوره نخست وزیری آقای مصدق و با همت قاضی و وزیر عدلیه شریف و برجسته کشورمان آقای لطفی به ثمر نشست.
کانون در دو سال پایان سلطنت شاه به نوعى “مرجع تظلمات عمومى ” شد. وکلا و حقوقدانان هر کجا بودند، در حد ممکن وظیفه وجدانى وحرفه اى خود را در دفاع از حقوق موکلین خود، انجام وظیفه وکالت، تعلیم و تعمیق حقوق بشر در ایران، دفاع از متهمین عقیدتی و سیاسی و کمک به خانواده های این متهمین را پیش برده و به انجام رساندند. کانون وکلای مرکز محل گردهمایی آزادی خواهان و دادخواهان از همه خانواده هاى سیاسى و فکرى بود.
وکلای دادگستری از جمله گروه هایی هستند که از سال های ۱۳۵۷ به بعد مدام چه به صفت فردی و چه جمعی (کانون های وکلا) مورد تهاجم سیستماتیک جمهوری اسلامی قرار گرفته و این تهاجم همچنان ادامه دارد
برگزاری اولین کنگره سراسری وکلای دادگستری درسال ۱۳۵۸ عمق اختلاف بین کانون و حاکمیت را با توجه به نفی اصل ولایت فقیه از طرف کنگره آشکارتر ساخته و منجر به دستگیری و شکنجه تعدادی از اعضای هیئت مدیره و مخفی شدن تعداد دیگر گردید. نقض سیستماتیک استقلال کانون وکلا با تشکیل “مرکز امور مشاوران و کارشناسان قوه قضائبه” به اوج خود رسید تا جایی که بدون رعایت شرایط اخذ پروانه وکالت دادکستری، به بیش از ۱۵ هزار نفر پروانه وکالت دادند.
استقلال کانون وکلا و غیر دولتی بودن آن یک عنصر ذاتی و اجتناب ناپذیر و جهان شمول است. تلاش قوه قضاییه مبنی بر تبدیل کانون وکلا به زیر مجموعه خود ، نقض غرض و محروم نمودن مردم از حق دفاع محسوب میشود. روز وکیل بر همه وکلای شریف دادگستری و مدافعان حق دفاع مبارک.
