پاسداری از هستی، شأن و کرامت انسان بنیان حقوق بشر است!
دهم دسامبر روز جهانی حقوق بشر است. بزرگ‌داشت این روز فرصتی است برای تمرکز توجه بر زوایای گوناگون مؤلفه‌های درهم‌تنیدهٔ حیات بشر و تأکید بر درهم‌تنیدگی منافع همهٔ انسان‌ها؛ فرصتی است برای برجسته کردن حقوق ذاتی هر انسان، فارغ از تعلقات و اعتقادات و خاستگاه‌های چندوجهی‌اش.
سازمان فداییان خلق ایران (اکثریت) فرارسیدن روز جهانی حقوق بشر را فرخنده می‌دارد و آن را به همهٔ انسان‌های آزاده در میهن و در جهان شادباش می‌گوید.
تکوین مفهوم جامع حقوق بشر و تدوین اعلامیهٔ جهانی حقوق بشر و متعاقباً ضمایم آن یک دستاورد عموم‌بشری و حقوق مصرحه در آن به تمامی متعلق به همهٔ انسان‌هاست. ما عمیقاً باور داریم هر انسان تنها هنگامی به معنای واقعی از حقوق ذاتی خود برخوردار خواهد بود، که همۀ انسان‌های دیگر نیز از حقوق ذاتی خود برخوردار باشند. به سخن دیگر تحقق حقوق بشر موضوعی تمام‌بشری در مورد یکایک انسان‌ها در سراسر جهان است.
ما همچنین عمیقاً باور داریم تحقق حقوق بشر تنها در جامعیت تفکیک‌ناپذیر و یک‌پارچهٔ آن موضوعیت می‌یابد. بسیاری از کشورها از میان همهٔ مفاهیم و مضامین و مفاد اعلامیۀ جهانی حقوق بشر، تنها بخشی از آزادی‌های شخصی و سیاسی مصرحه در آن را برجسته می‌کنند و به عمد جوانب اجتماعی و اقتصادی و عمومی آن را نادیده می‌گیرند. این روی‌کرد هم از سوی کشورهای مدعی دفاع از حقوق بشر و هم به ویژه از سوی کشورهایی رواج دارد، که دارای نظام‌های استبدادی‌اند. از این منظر اعلامیهٔ جامع حقوق بشر تنها به عنوان ابزاری برای تأمین منافع قدرت‌مندان به کار بسته می‌شود.
در حالی‌که جامعیت حقوق بشر در کنار آزادی‌های پراهمیت شخصی و سیاسی، شامل جوانب بنیادین اقتصادی – اجتماعی – فرهنگی برابری‌طلبانه و عدالت‌پژوهانه نیز می‌شود. به باور ما تأمین مبانی حقوق بشر در جامعیت آن منجر به برقراری نظام جهانی مبتنی بر حاکمیت راستین مردم بر سرنوشت خود، تأمین عدالت اجتماعی، رفع همهٔ انواع تبعیض‌های پرشمار در هر سطح و بُعد و گسستن زنجیرهٔ تعیین سرنوشت انسان بر پایهٔ مؤلفه‌های چندلایۀ زادگاه و خاستگاه اجتماعی – اقتصادی – فرهنگی اوست. از این منظر مبارزه برای تحقق این آرمان بزرگ، یک مبارزهٔ جهانی و به‌هم‌پیوسته است و در جریان آن است که یک‌پارچگی جهانی و جهانی‌سازی انسانی و متعادل تکوین خواهد یافت و شکل خواهد گرفت.
با وجود گذشت ۷۴ سال از تصویب اعلامیۀ جهانی حقوق بشر در روز جمعه، ۱۹ آذر ۱۳۲۷ (۱۰ دسامبر ۱۹۴۸ میلادی)، هنوز که هنوز است مفاد این اعلامیه در جهان متحقق نشده است و متأسفانه چشم‌انداز روشنی برای تحقق آن قابل تعیین و تعین نیست. هیچ کشوری در جهان نیز وجود ندارد که حقوق جامع بشر و تمامی مفاد اعلامیهٔ جهانی حقوق بشر را تأمین و تضمین و مستقر کرده باشد.
هسته و محور اصلی حقوق بشر حق هر انسان در ادامهٔ حیات است. هم‌زمانی بسیار تاسف‌بار روز حقوق بشر امسال با سومین روز فاجعۀ اعدام محسن شکاری ایجاب می‌کند تاکید ویژه‌ای داشته باشیم بر گوهر بنیانی حقوق جامع بشر که حق هستی و تأمین، تثبیت و تضمین شأن و کرامت انسانی است. از این رو نابودی موجودیت یک انسان، قتل شخصی، گروهی یا حکومتی یک فرد، نقض این بنیانی‌ترین و محوری‌ترین حق ذاتی اوست. با این نگاه و از وجه حکومتی، نظام‌هایی که در چارچوب قوانین آنان مجازات اعدام و در سیاست‌های آنان امکان نابودی مردم کشورشان یا مردمان کشورهای دیگر در نظر گرفته و تعبیه شده است، نمی‌توانند مدعی دفاع از حقوق بشر باشند. آن‌ها ناقض حقوق بشرند و در صورت متحقق کردن قوانین نام‌برده، مرتکب جنایت علیه بشریت می‌شوند.
کشور ما یکی از ۴۸ کشور عضو سازمان ملل متحد بود که در روز تصویب اعلامیهٔ جهانی حقوق بشر به آن رأی موافق داد. گذشته از آن نخستین اجلاس بین‌المللی پیرامون حقوق بشر به مدت سه هفته از روز دوشنبه، ۲ اردیبهشت تا دوشنبه، ۲۳ اردیبهشت ۱۳۴۷ در پایتخت میهن ما برگزار شد. اما نه در حکومت پادشاهی کودتایی محمدرضاشاه پهلوی و نه در حکومت ولایی جمهوری اسلامی که در پی انقلاب بهمن ۱۳۵۷ در میهن ما بر سر کار آمد، نه تنها هرگز وجهی از مفاد حقوق بشر متحقق نشد، بلکه هر دو نظام با نقض اصل تعیین حاکمیت از سوی مردم و در پیش گرفتن سیاست سرکوب خشن و وحشیانهٔ آزادی‌های سیاسی و شخصی مرتکب زیر پا گذاشتن حقوق بشر شدند و چه در قالب قوانین خود و چه با عمل و روی‌کرد حکومتی‌شان از اجرای تعهد خود در این زمینه نیز شانه خالی کردند.
در این روزها که با جاری شدن جنبش پویندهٔ «زن، زندگی، آزادی»، حکومت ولایی جمهوری اسلامی با روش و روی‌کرد همیشگی خود باز به سرکوب وحشیانهٔ مردم پرداخته است، به ویژه به دنبال ارتکاب نخستین مورد اجرای حکم ضدحقوق‌بشری اعدام در این دور از برآمد انقلابی مردم، تأکید بر مخالفت با اعدام، به مثابه قتل حکومتی، حتی به دلیل و بهانۀ ارتکاب بدترین جنایت فردی، اهمیتی حیاتی دارد. علاوه بر آن، این مخالفت شدید با اعدام، فارغ از نفس محکومیت روند ضدحقوق‌بشری و حتی غیرقانونی بازجویی‌ها، شکنجه‌های جسمی و روانی زندانیان، گرفتن اعترافات اجباری، تشکیل «دادگاه‌های» نمایشی چنددقیقه‌ای و در پی آن، صدور حکم به اتهامات واهی برای فوج دستگیرشدگان اعتراضات برحقّ مردمی است.
ما همواره از صدور و اجرای مجازات اعدام به مثابۀ قتل حکومتی نام برده و همواره با آن مخالفت کرده‌ایم. اما متأسفانه تاریخ معاصر کشور ما در هیچ دوره‌ای بری از ارتکاب جنایت قتل حکومتی اعدام نبوده است. چه در زمان دو شاه تجددنمای پهلوی و چه در زمان دو رهبر شریعت‌‌مسلک جمهوری اسلامی، حاکمان و حکومت‌های وقت در موارد عدیده دست به ارتکاب جنایت اعدام در حق شهروندان میهن ما زده‌اند. و در سال‌های گذشته میهن ما همواره در زمرهٔ کشورهایی بوده است که بیش‌ترین موارد ارتکاب این جنایت حکومتی در آن ثبت شده است.
هم از این رو ما بر این باوریم که در مرحلهٔ کنونی مبارزه برای دست‌یابی به و تحقق حقوق بشر در میهن ما، در کنار مبارزات تاکنونی برای تأمین آزادی‌های سیاسی و تحقق عدالت و برابری و آزادی بیان و اندیشه، برجسته کردن مخالفت با موضوعیت حکم اعدام و مبارزه برای حذف آن از قوانین قضایی و جزایی کشور باید در محور مبارزهٔ حقوق بشری ایرانیان آزادی‌خواه، برابری‌طلب و عدالت‌پژوه قرار گیرد.
سازمان فداییان خلق ایران (اکثریت) با این عزم و اراده و با تصریح مجدد و مؤکد بر باور به حقوق جامع، یک‌پارچه و تفکیک‌ناپذیر بشر و مبارزه برای تحقق آن، به همهٔ زنان و مردان آزاده‌ای که در راه این اهداف بلند مبارزه می‌کنند، درود می‌فرستد. ما باور قاطع داریم که با مبارزهٔ مشترک ما روزی میهن ما در زمینهٔ تحقق حقوق ذاتی بشر و جاری کردن مفاد اعلامیهٔ جهانی حقوق بشر در صف مقدم و پیشرو جهان خواهد ایستاد!
نه به خشونت! نه به اعدام! هم‌گام و هم‌صف در راه تحقق حقوق بشر!
شنبه ۱۹ آذر ۱۴۰۱ (۱۰ دسامبر ۲۰۲۲ میلادی)
هیئت سیاسی – اجرایی سازمان فداییان خلق ایران (اکثریت)
