بر اساس یک پژوهش دانشگاهی، حدود نیم میلیون نفر در ارتباط با خشونت‌ها در عراق پس از حمله نیروهای متحد آمریکا و بریتانیا به این کشور کشته شده‌اند.
این شمار، شامل کشته شدگان سال ۲۰۰۳ میلادی تا میانه سال ۲۰۱۱ می‌شود.
این آمار صرفا شامل کسانی نیست که در اثر خشونت‌های پس از حمله و ناآرامی‌های پس از آن کشته شده‌اند. بلکه همچنین تلفات اجتناب‌پذیر ناشی از فروپاشی زیرساخت‌های عراق را نیز در نظر گرفته است.
گروه “جسدشمار عراق” که آمار کشته‌شدگان خشونت‌های سال‌های اخیر عراق را نگه می‌دارد، برآورد کرده است که ۱۱۲ هزار نفر در جریان این خشونت‌ها کشته‌شده‌اند.
این گروه مستقر در بریتانیا، آمارش را مبتنی بر گزارش رسانه‌ها، سوابق بیمارستان‌ها و مرده‌شوی‌خانه‌ها، و اطلاعات منابع رسمی و غیر دولتی حساب می‌کند.
“سال ۲۰۱۱ مبدا تحقیقات قرار گرفت چون از همان‌زمان، زیرساخت‌های عراق به خاطر تحریم‌های بین‌المللی رو به ویرانی بود.”
در یک سال گذشته، درگیری‌های خون‌بار مذهبی نیز در عراق بالا گرفته است.
سازمان ملل متحد می‌گوید حدود پنج هزار غیرنظامی ظرف ماه‌های ژانویه تا سپتامبر سال ۲۰۱۳ در اثر این خشونت‌های فرقه‌ای کشته شده‌اند.
سازمان ملل می‌گوید بیش از سه هزار نفر نیز در سال ۲۰۱۲ کشته شده‌اند.
پرس و جو از دو هزار خانوار
این پژوهش که توسط محققانی از دانشگاه‌های واشنگتن، جان هاپکینز، سایمون فریزر و موستانسیریا انجام گرفته، شامل کشته‌شدگان از مارس ۲۰۱۳ تا ژوئن ۲۰۱۱ است؛ از زمانی که آمریکا، بریتانیا و متحدانشان به عراق حمله کردند تا زمانی که آمریکا از عراق خارج شد.
برای این پژوهش، از دو هزار خانوار عراقی در ۱۰۰ خوشه جغرافیایی در ۱۸ استان عراق بین مه تا ژوئیه ۲۰۱۱ تحقیق شد.
از هریک از این خانوارها درباره اعضای کشته‌شده خانوار از سال ۲۰۱۱ پرسیده شد. سال ۲۰۱۱ مبدا پرسش قرار گرفت چون از همان‌زمان، زیرساخت‌های عراق به خاطر تحریم‌های بین‌المللی رو به ویرانی بود.
با این پژوهش، محققان دریافتند که نرخ مرگ خالص در دوره جنگ، ۴.۵۵ نفر در هر هزار نفر بوده است؛ بیش از ۵۰ درصد بیش از نرخ زمان پیش از حمله.
با ضرب‌کردن این درصد در جمعیت عراق، محققان برآورد کرده‌اند کل آمار کشته‌شدگان مرتبط با جنگ، تا میانه سال ۲۰۱۱ به حدود ۴۰۵ هزار نفر می‌رسد.
“پژوهشگران هشدار می‌دهند که این برآوردهایشان با ‘تردیدهای قابل‌توجه’ همراه است”
آنها همچنین می‌گویند در تحقیقاتشان مرگ ۵۶ هزار نفر به خاطر مهاجرت خانواده‌های آنان به خارج از عراق، از قلم افتاده است.
این پژوهش همچنین می‌گوید که بیش از ۶۰ درصد از این ۴۶۱ هزار کشته‌شده، مستقیما به خاطر خشونت‌ها کشته شده‌اند و بقیه آنان، به خاطر فروپاشی زیرساخت‌ها و دیگر دلایل ثانویه.
فروپاشی زیرساخت‌ها، شامل فقدان امکاناتی از جمله بهداشت، دفع فاضلاب، حمل و نقل، ارتباطات و دیگر امکانات بوده است.
با این حال پژوهشگران هشدار می‌دهند که برآوردهایشان با “تردیدهای قابل‌توجه” همراه است.
از جمله موارد تردید برانگیز، آن است که این آمار با تعمیم یافته‌های‌به‌دست‌آمده از گروه نمونه کوچکی از خانوارهای عراقی بوده، و پاسخ‌دهندگان باید رخ‌دادهایی را به خاطر می‌آوردند که تا ۱۰ سال از آنها گذشته بود. پژوهشگران همچنین ناچار بوده‌اند برای تخمین‌زدن، به نتایج تاریخ‌گذشته آخرین سرشماری در عراق اتکا کنند که سال ۱۹۸۷ انجام گرفت.
