بیانیهٔ شورای مرکزی سازمان فداییان خلق ایران (اکثریت) به مناسبت ۱۵ ماه مه
هفتاد و هفت سال پیش، عدالت در سرزمین تاریخی فلسطین جراحتی عمیق برداشت. سرزمینی که قرنها میزبان همزیستی مسالمت‌آمیز پیروان ادیان گوناگون بود، به صحنهٔ نبردی خونین بدل شد که در آن ارزش‌ها و آرمان‌های انسانی قربانی مطامع قدرت‌های جهانی گردید.
پانزدهم ماه مه ۱۹۴۸، برابر با ۲۵ اردیبهشت ۱۳۲۷ خورشیدی، آغاز روز نکبه، روز بعد از اعلام تشکیل دولت اسراییل در خاک فلسطین می‌باشد. پیروزمندان جنگهای اول و دوم جهانی با تقسیم و تجدید تقسیم جهان از این گونه «دولت‌ها» و «کشورها» ده‌ها ساخته اند. کوچاندن یهودیانی که هر کدام ملیت معینی داشتند در پی قرنها آزار و اذیت آنان در سرزمینهای مسیحی از دهه بیست پس از پایان سلطه عثمانی آغاز شده و پس از جنایات فاشیستهای غربی در اروپا شدت گرفته بود.
اما روز نکبه نه تنها تشکیل یک دولت در سرزمینی با ساکنان بومی‌ست، بلکه سرآغاز هجوم به خانه های ساکنان غیر یهودی این سرزمین، راندن صدها هزار فلسطینی مسلمان و مسیحی بود که نسل اندر نسل در این خطه زیسته و بالیده بودند. بیرون راندن انسانهای بی گناه از خانه های اجدادی شان به خشن ترین اشکال سرکوب!
این قصه با مرزهای مصنوعی کشیدن و قطعه‌قطعه کردن سرزمینهای عربی تفاوت داشت. این بار نمی‌شد که با یک پیمان‌نامه و تعدادی امضا، پایگاه قدرت و میدان تازه‌ای برای تاخت‌وتاز جهان‌خواران فراهم شود. غرض، نشاندن نهال تفرقه و تشنج دائم در یک سرزمین تاریخی، حتی به بهای فاجعه‌ای بود که بر ساکنان بومی آمریکا رفته بود و حتی نیاز به کتمان یک واقعیت تاریخی بود که اندکی قبل از آن، ابرقدرتان جهان پذیرفته بودند! سرپوش نهادن بر کمترین حقوقی که سازمان ملل برای ساکنان اصلی این سرزمین قائل شده بود!
و آن اینکه: مجمع عمومی سازمان ملل متحد در تاریخ ۲۹ نوامبر ۱۹۴۷ برابر با ۱۸ آذر ۱۳۲۶ خورشیدی قطعنامه ای تصویب کرده بود که مطابق آن سرزمین فلسطین باید به دو کشور یهودی و عرب تقسیم می‌شد. در این قطعنامه ۵۵ درصد اراضی سرزمین فلسطین به اسرائیل تعلق می‌گرفت که همان زمان اساس محاسبه ناروشن بود و ۴۵ درصد باید ساکنان بومی منطقه از مسلمان و مسیحی اختصاص می یافت. در همین قرارداد باز هم ناعادلانه شهر بیت‌المقدس باید به صورت بین‌المللی اداره می شد.
اما امروز، آنچه بر فلسطین و فلسطینیان رفته، داستان ظالمانهٔ دیگری است.
با این حال، فلسطینیان علیرغم این تاریخ سراسر شکنجه و سرکوب، با پرداخت سنگین‌ترین هزینه‌ها از جان و امنیت کودکان و جوانان خود، لحظه‌ای از مبارزه برای آزادی و استقلال میهن‌شان باز نایستاده اند.
اینک بشارت این است که اگر ۷۷ سال پیش آنچه بر سر مسلمانان و مسیحیان این سرزمین رفت، جز خود ایشان و ساکنان سرزمینهای همجوار بر دیگر مردم جهان آشکار نشد، ادامهٔ هر روز خشن تر این سرکوب بر بستر رشد ناگزیر و بی وقفه آگاهی جامعه جهانی و تبلور هر روز برجسته تر آرمان های انسان ساز آزادی، عدالت و آزادی، در جهان ما فضایی ساخته است که در این ایام، هر سال بیش از سالیان پیش، انسانها را در هر کجای جهان با هر فرهنگ و دین و ملیت به حمایت از مردم دلیر و ستمدیده فلسطین و ابراز انزجار از استمرار این جنایات و عاملان و حامیان جهانی آن بر می انگیزد؛ چنانکه سال جاری در روزهای متوالی گسترده ترین اعتراضات مردمی در بیشتر کشورهای جهان از شرق تا غرب و از جنوب تا شمال جغرافیایی اتفاق افتاد.
سازمان ما همراه با همه مردمان آزاده و عدالت خواه جهان، خواهان احقاق حقوق پایمال شده فلسطینیان و تشکیل دو کشور هم جوار و عضویت آنان در سازمان ملل متحد است.
یکشنبه ۲۸ اردیبهشت ۱۴۰۴ (۱۸ مه ۲۰۲۵ میلادی)
شورای مرکزی سازمان فداییان خلق ایران (اکثریت)
2 Comments
دوستان البته ممنون که بالاخره صدایی از چپ ایرانی هم درآمد. اما در مورد قسمت پایانی بیانیه، شما قاعدتاً باید خواهان تشکیل کشور مستقل فلسطینی و پذیرفته شدن آن در سازمان ملل بشوید. زیرا اسرائیل که تشکیل شده و در سازمان ملل هم جایگاه دارد. این فلسطین است که پس از اینهمه تلاش قهرمانانه و حمایت مردم جهان در نهایت به عنوان عضو غیر ناظر پذیرفته شده و سال گذشته بازهم آمریکا درخواست عضویت او را وتو کرد.
موفق باشید
رفقای ارجمند شورای مرکزی با درود و سپاس از بررسی خوب و دقیق تاریخی، هرچند فشرده، اما بسیار پویا و واضح. با آرزوی این که وجدان بیدار انسانهای آزاده در سراسر جهان، بتوانند نه تنها مردم، بلکه دولتهای متبوعشان را به واکنش های ضرور در دفاع از مردم فلسطین و بویژه ساکنان غزه در شرایط هولناکی که در آن قراردارند، سوق دهند. با احترام