روز چهارشنبه ۱۴ خرداد ۱۴۰۴ (۴ژوئن ۲۰۲۵میلادی) در حالی که حتی متحدین نزدیک اسراییل در برابر جنایت‌های بی‌حد و مرز این کشور در غزه و نسل‌کشی آشکار نتانیاهو در حق فلسطینیان، سکوت خود را شکستند و به قطعنامه‌ای رای دادند که خواهان برقراری آتش‌بس فوری و دائمی میان اسراییل و حماس، تضمین ارسال کمک‌های بشردوستانه به این باریکه و حفاظت از غیرنظامیان شده بود، امریکا یک بار دیگر از حق وتوی خود بهره برد و مانع از تصویب آن شد.
اقدام امریکا یک بار دیگر واقعیت تلخِ بی‌عملی و ناتوانیِ دیپلماسی بین‌المللی را در دفاع از حقوق اولیۀ انسانی بخشی از ساکنین کرۀ خاکی ما به نمایش گذاشت. این وتو، فقط یک «نه» دیپلماتیک نیست؛ بلکه مهر تأییدی است بر این گفتۀ میریانا اشپولیاریچ، رییس صلیب سرخ جهانی که «حقوق بشر دوستانۀ بین‌المللی در حال تهی شدن از محتواست». زمانی‌که کودکان غزه نه تنها از گرسنگی، که هنگام دریافت اندک کمک‌های دارویی و غذایی راه یافته و کنترل شده به دست‌شان، کشته می‌شوند، و دو میلیون ساکن غزه در هیچ‌کجای شهرشان امنیت ندارند، استفاده از حق وتو برای پایان دادن به این شرایط و حتی رای ممتنع هم بی‌طرفی نیست، بلکه هم‌دستی با جنایت و جنایت‌کار است.
هم‌چنان‌که دیپلماسی بین‌المللی بی‌عملی خود در برابر شرایط فلسطینان ساکن غزه را هر روز بیشتر از پیش به نمایش می‌گذارد، گروهی از کنشگران بین‌المللی از ۴۰ کشور جهان در اقدامی بی‌سابقه در تدارک راهپیمایی‌ای هستند که نه تنها با هدف رساندن کمک‌های بشردوستانه، بلکه برای شکستن سکوت بین‌المللی در قبال فاجعۀ غزه طراحی شده است. این حرکت مدنی، پس از کارزارهای جهانی علیه جنگ ویتنام، بار دیگر مرزهای مقاومت غیرمسلحانه و کنش‌گری فراملی را بازتعریف می‌کند.
این راهپیمایی از روز پنجشنبه ۲۲ خرداد (۱۲ ژوئن) از مصر آغاز خواهد شد و طی چند روز از بیابان «العریش در مصر تا مرز «رفح» ادامه خواهد یافت.
ملانی شوایتزر، حقوق‌دان آلمانی و از اعضای این کارزار در گفت‌وگویی(۱) با «یونگه‌ولت» می‌گوید: ما یک جنبش مردمی ریشه‌دار هستیم که از دل جامعۀ مدنی شکل گرفته و در هفته‌های گذشته گرد هم آمده‌ایم؛ اکنون نیز به سرعت در حال رشد هستیم. ما از افراد مستقل تشکیل شده‌ایم، نه از سوی سازمان‌ها یا نهادها. در میان ما پزشکانی هستند که خود در غزه حضور داشته‌اند، فلسطینیانی از دیاسپورا، و افرادی مانند من که دیگر نمی‌خواهند محاصرۀ غزه را بپذیرند».
به گفتۀ خانم شوایتزر در همین گفت‌وگو، از جمله سازمان‌های پشتیبان در آلمان، «صدای یهودی برای صلح عادلانه در خاورمیانه»، «اتحادیه یهودی ضد فاشیستی»، «فلسطین سخن می‌گوید» و «سلامت برای فلسطین» در این کارزار حضور دارند. تاکنون ۸۰ نفر از آلمان برای شرکت در راهپیمایی تأیید شده‌اند و انتظار این است این تعداد به حدود ۲۰۰ نفر برسد.
سازمان‌دهندگان کارزار تعداد علاقه‌مندان به شرکت در این راهپیمایی از سراسر جهان را بیش از ۱۰هزار نفر اعلام کرده‌اند. آنان انتظار دارند که ۲۵۰۰ تا ۳۰۰۰ نفر بتوانند به این کارزار بپیوندند. آنان هدف‌شان را توقف نسل‌کشی و رساندن کمک‌های بشردوستانۀ فوری و فشار برای رفع کامل محاصرۀ غزه اعلام کرده‌اند. خانم شوایتزر فرستادن پیامی روشن علیه فاجعۀ انسانی‌ای که ارتش اسراییل بر مردم فلسطین در غزه تحمیل کرده است را هدف این کارزار می‌نامد و می‌گوید: «همچنین هدف ما افزایش فشار بر دولت‌های خودمان است که در این جنایات یا مشارکت دارند یا از آن حمایت می‌کنند».
حضور طیف‌های گوناگون حاضر در این کارزار، از پزشکان بازگشته از نوار غزه تا مهاجرین فلسطینی، تا سازمان‌های ضدجنگ یهودی و کنشگران عرصۀ حقوق بشر از سراسر جهان ، نمایانگر اراده‌ای جهانی است که دیگر حاضر به پذیرش وضع موجود نیست؛ تلاشی برای اثرگذاری سیاسی، خارج از سازوکارهای رسمی اما با پشتوانۀ انسانی و صلح‌جویانۀ بسیار قوی‌تر، باهدف پایان دادن به شرایط حاکم بر غزه که خانم اشپولیاریچ آن را «بدتر از جهنم» توصیف می‌کند.
اسراییل پیش‌تر با حمله به کشتی‌های حامل کمک‌های بشردوستانه، از جمله Freedom Flotilla، نشان داده که آماده است نه تنها امدادگران و روزنامه‌نگاران را در غزه به قتل برساند که حتی کنشگران غیرمسلح و صلح‌جو را در خارج از مرزهای خود نیز هدف قرار می‌دهد. تهدید راهپیمایان به اقدام نظامی و تبدیل پروژه‌ای مدنی و بشردوستانه به مسئله‌ای امنیتی، بخشی از شیوۀ همیشگی اسراییل و تلاشی مذبوحانه برای خاموش کردن و بی‌اثر کردن صدای هر اعتراضی است.
با وجود تمام تهدیدها، فعالان این جنبش جهانی به‌روشنی اعلام کرده‌اند که هدف‌شان نه عبور فیزیکی از مرز، بلکه عبور از مرزهای بی‌تفاوتی و انفعال جهانی است. حتی اگر هیچ کامیونی از کمک‌های انسانی وارد غزه نشود، اگر این حرکت موفق به جلب توجه جهانی شود، می‌توان آن را یک پیروزی اخلاقی و آغازگر تغییری عمیق‌تر دانست.
در جهانی که سود و سرمایه حرف اول را می‌زند و حفظ قدرت سیاسی و نظامی بر ارزش‌های انسانی سایه انداخته است، «راهپیمایی جهانی به سوی غزه» تلاشی است مسالمت‌آمیز برای بازگرداندن کرامت به مرکز گفت‌وگوی جهانی. مقاومت مدنی در قالب کارزاری جهانی مانند این راهپیمایی، واکنشی است بجا و موثر به سکوت، بی‌عملی و ناتوانی نهادهای رسمی و حقوقی بین‌المللی در برابر نقض فاحش حقوق بشر در غزه، ارتکاب جنایات جنگی مکرر از سوی اسراییل و اقدام به نسل‌کشی آشکار.
۱- https://www.jungewelt.de/artikel/501005.global-march-to-gaza-wir-wollen-den-status-quo-nicht-hinnehmen.html
