هفتاد و سه سال از قیام ملی سی‌ام تیر ۱۳۳۱ می‌گذرد. قیامی از سوی نیاکان آزاده‌ی ملت ایران که روزی «با خون خود نوشتند: یا مرگ یا مصدق» و بر بنیان استبداد و وابستگی شوریدند. قیام ملی ۳۰ تیر نماد روشنی از ارادهی ملت ایران در مقابله‌ی توأمان با استبداد داخلی و سلطه‌جویان خارجی است. در این روز تاریخی، ملت ایران با حضور آگاهانه‌ی خود در خیابان فریاد برآوردند که استقلال و آزادی ایران، اصولی خدشه‌ناپذیر و بنیادین‌اند که تحقق یکی در گرو پاسداری از دیگری است.
مبارزات ملت ایران، از نهضت مشروطه تا ملی شدن صنعت نفت و پس از آن، همواره بر دو محور اساسی، یعنی مقابله با استبداد و نفی سلطه‌ی بیگانه استوار بوده است و قیام ملی ۳۰ تیر را می‌توان حلقه‌ی وصلی برجسته از این زنجیره‌ی تاریخی دانست. در روزی که ملت ایران برای پشتیبانی از نخست‌وزیر محبوب و ملی ایران، دکتر محمد مصدق به خیابان آمدند تا هم‌زمان به استبداد داخلی و استیلای خارجی در امور ایران «نه» بگویند. پیام ۳۰ تیر این بود که استقلال و آزادی باید به همراه و هم‌راستا با یکدیگر محقق شوند و نمی‌توان یکی را به پیشگاه دیگری قربانی کرد. تاریخ مبارزات ملت ایران نشان داده است که حفظ استقلال و حاکمیت ملی تنها در پرتو مشارکت آزادانه و مؤثر مردم در تعیین سرنوشت خویش امکان‌پذیر است و نیل به آزادی نیز تنها با گسستن بندهای استعمار خارجی بر سرنوشت ملت ایران محقق خواهد شد.
امروز در شرایطی که خاورمیانه درگیر بحران‌های سهمگین و تجاوزات مستمر دولت نژادپرست و جنگ‌طلب اسراییل گشته است، اکنون که کمتر از یک ماه از تجاوز نظامی اسرائیل به میهنمان می‌گذرد، پیام ۳۰ تیر بار دیگر در گوش ملت ایران طنین‌انداز می‌شود. باید بدانیم هیچگاه هیچ آزادی و توسعه‌ای با مداخله‌ی خارجی و نقض استقلال کشور به دست نیامده است. آن‌چنان که امروز می‌بینیم سلطه‌گران به سرکردگی رژیم اسرائیل به سوریه‌ی تسلیم‌شده نیز رحم نمی‌کنند و به جای باران آزادی سیلی از بمب‌های ویرانگر را بر سر مردمی رنج‌دیده می‌ریزند. این همه به ما می‌گوید که هیچ جامعه‌ای در سایه مداخله‌ی قدرت‌های خارجی، به توسعه، آزادی و ثبات پایدار دست نخواهد یافت.
اما پیامی دیگر در قیام ملی ۳۰ تیر وجود دارد که حاکمان و مشخصا هیئت حاکمه‌ی جمهوری اسلامی را متوجه خود می‌دارد. آنکه دولت‌ها تنها به پشتوانه‌ی حمایت ملت است که می‌توانند در برابر مداخله و تجاوز خارجی مقاومت کنند و حفظ استقلال تنها با بازگرداندن آزادی‌های اساسی و حقوق بنیادین به ملت میسر است. اگر اقشار و طبقات مختلف ملت ایران در قیام ملی سی‌ام تیر ۱۳۳۱ توانستند ارادهی خود را به قدرت‌های بزرگ جهان آن روز، بریتانیا، آمریکا و شوروی تحمیل کنند، تنها به دلیل حمایت همبسته‌ی ملت از دولتی ملی بود که مطالبات و ارزش‌های مشترک اکثریت قاطع ملت را نمایندگی می‌کرد؛ آن‌چنان که به گفته‌ی زنده‌یاد دکتر مصدق به‌راستی چیزی جز «دست توانای ملت» نبود که «رستاخیز بی‌سابقه و جنبش پرافتخار ملت ایران را شالوده‌گذاری کرد و قوای اهریمنی استعمار را درهم شکست».
جبهه‌ی ملی ایران با تأکید بر لزوم تقویت انسجام ملی، به هیئت حاکمه‌ی جمهوری اسلامی هشدار می‌دهد که اتکای صرف به ابزارهای قهری و رویکردهای نظامی و امنیتی، راهی به سوی حفظ استقلال کشور نمی‌گشاید. استقلال پایدار جز با تکیه بر مشارکت ملت و تأمین آزادی‌های اساسی میسر نخواهد شد و دولت‌ها زمانی خواهند توانست در برابر تهدیدات خارجی ایستادگی کنند که از پشتوانه‌ی مردمی واقعی برخوردار باشند. از این‌رو، بازگشت به حاکمیت قانون مبتنی بر ارادهی ملت، بازگرداندن آزادی ستانده‌شده از ملت و به رسمیت شناختن حقوق ایشان، ضرورتی اجتناب‌ناپذیر و تنها مسیر خردمندانه برای حفاظت از استقلال و یکپارچگی ایران است.
