۱۱ اردیبهشت امسال، ۸۸ سال از نخستین برگزاری با شکوه روز بین المللی کارگران و زحمتکشان در تهران میگذرد. در روز دوشنبه ۱۱ اردیبهشت ۱۳۰۱ (اول ماه مه ۱۹۲۲) برای نخستین بار به مناسبت روز جهانی کارگر تظاهراتی که در آن دوره واقعاً پرشکوه بود و توسط شورای متحده مرکزی سازماندهی و هدایت می شد در تهران برگزار گردید. علاوه بر تظاهرات خیابانی در عصر همان روز مراسم دیگری نیز بمناسبت روز کارگر در مسجد سپهسالار، که در نزدیکی میدان بهارستان و در کنار ساختمان مجلس شورای ملی واقع شده با شرکت جمع کثیری از کارگران وهواداران آزادی و عدالت، برگزار شد. در میتنگ مسجد سپهسالار، ابتدا یکی از نمایندگان کارگران در باره معنای اول ماه مه و اهمیت همبسگی جهانی کارگران و فواید و نقش سازمانیابی و اتحادیه های کارگری سخنرانی کرد و خواهان رعایت قانون اساسی شد. سپس یکی دیگر از نمایندگان کارگران که استاد حسین نام داشت، پیرامون وضع طاقت فرسای زحمتکشان شهر و روستا و بدبختی و فلاکت کارگران و زارعین و مظالم اشراف صحبت کرد و در این ارتباط از مشروطیت و قانون اساسی نقل قول کرد. شکوه این میتینگ، حضور چشمگیر نمایندگان برجسته روشنفکران و طبقات و گروه های اجتماحی ترقیخواه ایران در کنار رهبران و اعضای اتحادیه های کارگری و جسارت و موفقیت اتحادیه ها برای برگزاری همزمان روز جهانی کارگران و سخنرانی نمایندگان کارگران در نخستین مراسم روز کارگرکه با پیروزی اعتصاب کارگران نساجی تهران همزمان شده بود، همه و همه نمی توانست خشم نیروهای ارتجاعی آن زمان را بر نیانگیزد. بهمین دلیل با تمام تدابیری که برای برگزاری مسالمت آمیز میتینگ روز کارگر توسط سازماندهنگان آن اندیشه شده بود، پس از سخنان استاد حسین و ابراز احساسات تشویق آمیز حضار نسبت به سخنان او، اوباش ولمپنهایی که توسط بانیان ارتجاع برای برهم زدن میتینگ نخستین مراسم روز کارگر اجیر شده بودند، این مراسم را به خشنوت کشانده و برهم زدند.ربا این وجود اول ماه از آن پس بصورت سنت در آمد و برغم مخالفت و ممانعت حکومت ها، همه ساله تا کنون به اشکال گوناگون توسط کارگران و زحمتکشان و سایر نیروهای دمکراتیک و عدالتخواه برگزار شده است.
در سال ۱۲۹۹، برای نخستین بار، سازمانهای صنفی و اتحادیه های کارگری تهران با هم جمع شذه و شورای متحده مرکزی تهران را تشکیل دادند. شورای متحده مرکزی در سالهای بعد رفته رفته گسترش یافت. این اتحادیه ها برغم موانع و دشواریهای متعددی که بر سر راه فعالیت آنها وجود داشت در ظرف مدت کوتاهی موفق شدند چندین اعتصاب موفقیت آمیز کارگری را سازمان دهند و از این طریق سطح حقوق کارگران را که به میل کارفرمایان هر روزه دچار تعدیل و تغییر می شد، حفظ و در مواردی بهبودهای اندکی نیز در زندگی عدهای از کارگران بوجود آورند و عده نسبتاً قابل توجهی از کارگران و مزدبگیران را سازمان و آموزش دهند و کادرهای سندیکایی زبده و پرشوری را از میان کارگران عضو پروش دهند.
اعتصاب در کارخانه ننساجی تهران که در ماه مه سال ۱۳۰۱ انجام شد یکی از نمونه های موفق فعالیت اتحادیه های کارگری است. کارفرمای کارخانه که قصد داشت حقوق کارگران خود را کاهش دهد در اثر این اعتصاب عقب نشست.
نخستین قعطنامه کارگران ایران در روز کارگر نیز که شامل ۱۶ ماده مطالباتی بود، در اول ماه مه ۱۹۲۲ میلادی منتشر شد. غیرقانونی خواندن حکومت نظامی، لغو بلادرنگ حکومت نظامی در سراسر ایران، وضع قانون برای تعیین حدود کارگر و کارفرما، جلوگیری از تعدیات ملاکین به زارعین و وضع قانون برای تعین حدود مالکان و زارعین از جمله مواد قابل توجه این قعطنامه بود که توسط شورای متحده مرکزی تهیه و تنظیم شده بود.