هم‌اپوزیسیونی‌های عزیز،
بگذارید یک لحظه چشمانمان را ببندیم و تصور کنیم که ما واقعاً وظایف خود را به یاد داریم. آه، چه خیال خوشایندی! حالا چشمانمان را باز کنیم و به واقعیت برگردیم: به نظر می‌رسد که ما در حالت فراموشی دائمی به سر می‌بریم. شاید کهولت سن با ما چنین کرده است. بیایید ببینیم که آیا به یاد داریم که اپوزیسیون واقعی چه وظایفی دارد؟ شاید به یاد بیاوریم!
یکی از وظایف مهم ما نقد عملکرد حاکمان و دولت است. اما به نظر می‌رسد که این وظیفه کمی خسته‌کننده باشد، ولی باور کنید خیلی مهم است! اگر احساس کنیم که دولت دارد کار عجیبی می‌کند و ماشین دولت مردم را زیر می‌گیرد، ما باید اولین کسانی باشیم که صدایمان را بلند کنیم و برای کشیدن ترمز اقدام کنیم. بله، ما! نه همسایه‌مان، نه دوستان قدیمی‌مان. ما!
خوب، ما که نباید فقط منتقد باشیم، بلکه باید راه‌حل‌های صورت‌مسئله‌های گوناگون را هم ارائه دهیم. برای مثال، اگر دولت تصمیم بگیرد که همه پارک‌ها را به پارکینگ تبدیل کند، ما اعتراض می‌کنیم و با دلیل و برهان و آمار و ارقام می‌گوییم که بهتر است این کار را نکنند تا مردم از کمبود درخت و اکسیژن رنج نبرند و دچار خفقان نشوند. حتی پیشنهاد می‌دهیم که در کنار آن باغ‌هایی پر از درخت نیز بسازند. اما خب، ارائه آلترناتیو شاید نیاز به کمی تفکر و تحقیق داشته باشد، پس شاید بهتر باشد اول چای‌مان را بنوشیم و بعد سر این موضوع هم فکری کنیم.
جوانی کجایی که یادت به خیر!
ما بودیم که حرف دل پا پاپتی‌ها را می‌زدیم و در این باب داستان‌های شورانگیزی می‌نوشتیم؟ بله، دقیقاً همان مردمی که شاید اکنون ما را به یاد نمی‌آورند! البته دروغ چرا؟ در فراموش کردن. ما حرف اول را می زنیم. کاش می‌شد دوباره مثل آن روزها به یاد مردم بیفتیم و به آنها سر بزنیم و مثل آن روزها صمیمانه پای درد دلشان بنشینیم و ببینیم که چه دل خونی از فساد اربابان خود دارند. اصلاً یادمان می‌آید که چه راه‌حلی برای فساد داشتیم؟ همه‌اش هم که با جوانی‌مان از ما دور نشده‌اند. هنوز هم دود از کنده بلند می‌شود. بیایید سر از گریبان موبایل و لپ‌تاپ بیرون بیاوریم و به دور و بر خود نگاهی بیاندازیم و با خود زمزمه کنیم: “که عشق آسان نمود اول ولی افتاد مشکل‌ها!”
حال که ما استعداد فراموشی‌مان بیشتر شده، پس بگذارید مشکلات را فراموش کنیم و بار دیگر یادی از ایده‌ها و آرمان‌هایمان بکنیم، شاید دوباره مسیر و راهمان را پیدا کنیم.
با احترام و کنایه‌ای محبت‌آمیز،
هم‌اپوزیسیونی هنوز بیدار!
