سی و سومین بازی‌های المپیک ۲۰۲۴ در پاریس با حضور بیش از ۱۰۵۰۰ ورزشکار (۵۲۵۰ مرد و ۵۲۵۰ زن) با حضور ۲۰۶ هیئت از کشورها، ازجمعه ۲۶ ژوئیه آغاز و در یازده اوت (۵ تا ۲۱ مرداد) پایان یافت. بازی‌های المپیک میدانِ دیدار زنان و مردان از سراسر جهان است که حاصل تمرینات خود را به کمک أراده فردی و با پشتیبانی و سرمایه گذاری دولت ها به آزمایش می‌گذارند.
گرچه مراسم افتتاحیه از نظر کاربرد فنون مدرن و استفاده از انقلاب دیجیتالی بسیار چشمگیر و موفق بود، اما از نظر محتوای برنامه با اما و اگرها همراه بود. دست اندرکاران نمایش افتتاحیه تلاش کردند تا شرایط ویژه کنونی در تحولات اجتماعی و فرهنگی در فرانسه و نیز کشورهای غربی را در راستای پدیده هنجار شکنی ووکیسم (vokism) پیام ضد تبعیضات نژادی و جنسیتی و حتی سیاسی و در برخی موارد اعتقادات دینی را به اجرا درآورند. چند نمونه بارز آن قرار دادن سر بریده ماری آنتوانت، ملکه فرانسه در زمان انقلاب ۱۷۸۹ فرانسه در دستانش بود. یک هشدار به اجتناب از هر گونه انقلاب! صحنه دیگر به تقلید از تابلوی نقاشی «شام آخر» اثر لئوناردو داوینچی( Léonardo da Vinci ) توسط چند زن .. . است که مورد اعتراض کلیسا کاتولیک قرار گرفت. مواردی از این نمایشات کم نبودند، اما مُهر تایید جریان فکری حاکم در شکل دولت و بعضا جامعه را تداعی می کرد.
برنامه المپیک ۲۰۲۴، شامل ۴۱ نوع ورزش، ۵۹ رشته و نزدیک به ۳۲۹ رویداد است. کاروان ورزشی ایران در المپیک پاریس در برگیرنده ۴۰ نماینده در ۱۳ رشته ورزشی، ۲۹ مرد و ۱۱ زن ورزشکار بود. این کاروان را ۹۶ مربی و کادر پزشکی و بعضأ نماینده مجلس(احسان قاضی زاده) و مامورین اطلاعلاتی سپاه همراهی می کرد.
رشته‌های ورزشی ایران کشتی آزاد (۵ نفر)، کشتی فرنگی (۶)،تکواندو(۴)، تیراندازی تفنگ (۴)، تیر و کمان (۱)، شمشیربازی (۴)، دوومیدانی (۱)، کانوئه و قایقرانی (۵)، دوچرخه سواری (۱)، شنا (۱)، وزنه برداری (۲)، صخره نوردی (۱)، تنیس روی میز(۳).
گرچه برخی از ورزشکاران در رشته های سنتی و عرفی کشتی، کشتی فرنگی و تکوانده در شرایط نابرابر موفق به کسب مدال های طلا،نقره و برنز شدند، اما تلاش‌های ورزشکاران در سایر رشته ها ناموفق بودند.
رشته های ورزشی را می توان به طور کلی به دو رشته ورزش جمعی مانند فوتبال، والیبال، بسکتبال، واترپلو… و رشته انفرادی مانند کشتی، تکواندو، دو و میدانی، تنیس روی میز… تقسیم کرد.
هر یک از رشته‌های فوق حاصل تلاش و اراده و علاقه‌مندی هر ورزشکار است. گرچه در این همآوردها اراده و علاقه‌مندی فردی ضروریست اما کافی نیست. برای این منظور سرمایه گذاری و مسئولیت مسئولین حکومتی فوق العاده مهم و غیر قابل چشم پوشی است. ایجاد و امکان ساختمان زمین‌های فوتبال و بازی‌های جمعی دولتی و خصوصی، ایجاد سالن‌های سرپوشیده مجهز و برخوردار از وسایل بهداشتی، گرمایشی و خنک کن، استخر شنا… از اهم وظایف هر نظام سیاسی است. کدام یک از شهرستانهای بزرگ کشور دارای تجهیزات ورزشی کامل هستند و به طور آزاد در دسترس همه احاد شهروندان کشور قرار دارد. تا چه برسد به شهرهای کوچکتر. آیا دولت مربیان و کارشناسان ورزشی را در فدراسیون ها استخدام می کند یا سهمیه «جانباز» و سفارشات جناحی و ارتجاعی را حتی در میدان ورزشی اعمال می کنند؟ چرا در جنوب لبنان سالن های مجهز ورزشی از جیب ملت ایران در اختیار حزب الله قرار می‌گیرد و حتی تماشاچیان زن در مسابقات حضور دارند اما در ایران زنان را با اما و اگرها در رشته‌های گوناگون ورزشی و حضوری محروم می‌کنند.
آیا در این مملکت ۸۵ میلیونی فقط یک ورزشکار شناگر، دوچرخه سوار، صخره نورد، ژیمناست.. دارد یا اینکه پرورش و ورزش جوانان دختر و پسر برای جاهلین حاکم اهمیتی ندارد؟
افزون براین، نمی‌توان و نباید درحوزه‌های ورزشی بین زن و مرد ورزشکار تبعیض قائل شد. حتی حضور تماشاچیان زن در حمایت از ورزش و ورزشکار مورد علاقه‌اش منجر به شادی و تقویت روحیه رزمندگی تماشاچی و ورزشکار می شود.
اما کارنامه نظام جهل حاکم در این ۴۴ ساله در این زمینه ها بسیار مردود است. از نفی بازی شطرنج گرفته تا ممنوعیت دوچرخه سواری زنان. خوشبختانه با تلاش وصف ناپذیر و نبرد تقدیرآمیز زنان، و نهادهای ورزشی بین المللی حاکمیت دست به عقب نشینی قابل توجه‌ای زده است. گرچه فرهنگ عقب مانده حاکمیت روحانیون هنوز در مقابل مبارزه زنان و جوانان در رفع تبعیضات مقاومت می کند.
نمونه بارز آن حرف مشمئز کننده و رانتخوار نظام، محمد مهدی فاطمی صدر از حامیان رویکرد ارتجاعی و مخرب سعید جلیلی است که بجای خشنودی از مدال نقره ناهید کیانی در مسابقات تکواندو اظهار فضله کرد که اقدام تکواندو را لگدپرانی دانست. این جهالت ها در همه ارگان‌های حکومتی عمل می‌کند که این از ماهیت حرفه ای آنها برمی آید. اما مرتجعین چاره ای جز تحمل و پذیرش رویکردی در خلاف جهت خود را ندارند.
قابل یادآوریست که بازی‌های المپیک ۲۰۲۴ پاریس پذیرای ۳۷ ورزشکار به عنوان بخشی از تیم المپیک پناهندگان شرکت کردند که از این تعداد ۱۴ نفر ایرانی بودند. گرچه یک چند نفر از ورزشکاران ایرانی با ملیت دیگر کشورها شرکت کردند.
ورزشکاران باید مورد پشتیبانی مادی و معنوی قرار گیرند. نه اینکه به خاطر تامین معاش مجبور به کار شوند و سپس وقت اضافه دیگر به تمرین بپردازند. دانشگاههای ورزشی باید درب‌های خود را به روی ورزشکاران باز کنند نه اینکه بعد از کسب مدال از مسئولین بخواهند آنها را وارد دانشگاه کنند.
چنانکه در خبری تاسفآور آمده است: “مرگ دلخراش یک کارگر ووشوکار نوشهری در کارگاه تولیدی شن و ماسه بخش مرزن آباد چالوس به علت نقص فنی تجهیزات و اختلال در سامانه برق رسانی”. انتشار این پیام خبری با موجی از نگرانی کاربران شبکه های اجتماعی همراه شد اما مسوولان مرتبط علت این حادثه را دلایل دیگری از جمله سقوط مطرح می کنند. طبق گزارش اداره ورزش و جوانان نوشهر، فرد متوفی یکی از قهرمانان رشته ورزشی ووشو سطح استانی بوده و ضمن آنکه مهارت های لازم در زمینه برق هم داشته است.
ورزش و قهرمانی نمادی از پهلوانی و فروتنی به همنوعان است. چرا مردان ورزشکار در ایجاد شرایط برابر با زنان از خود جوانمردی نشان نمی دهند. این مردان بدانند آزادی و برابری زنان،آزادی همه جامعه از اسارت و ستم نظام جهل و جنایت است.
همبستگی را باید از نماد در آغوش گرفتن ناهید کیانی و کیمیا علیزاده(بلغاری ایرانی اصل) ، بردوش گرفتن صباح شریعتی(جمهوری آذربایجان ایرانی اصل) توسط امین میرزازاده آموخت. علی رغم اراجیف گزارشگران خدمتگزار نظام، این دو قهرمان نشان دادند ضربان قلب‌های آنان حتی با فاصله جغرافیایی همساز هستند.
