به مناسبت بیستمین سال خاموشی صفر خان

تا آن لحظه نمی دانستم پدرم چه شمایلی دارد و تنها از آنچه برایم گفته بودند, تصویری در ذهنم ساحته بودم. شوهرم نیز, پدرم را تا آن لحظه ندیده بود. وقتی که آمد حدس زدم باید خودش باشد و چون از خودش پرسیدم, مطمئن شدم. پدرم بهت زده بود. چون در طول بیش از ۱۴ سالی که در زندان بود, کسی به ملاقاتش نرفته بود.به خصوص در زندان برازجان, به پدرم گفتم من دخترت هستم و شوهرم را هم  معرفی کردم بعد از آن در آغوش هم فرو رفتیم و گریه را سر دادیم. به همراه ما همه زندانیانی که در آنجا بودند گریه کردند. پدرم روحیه ای بسیار قوی دارد و در تمام این مدت احساس عجز  نکرده و پذیرفته که به عنوان یک مبارز در زندان باشد.*۲

من خیلی خسته شده بودم. دندانم هم شروع به درد کرده بود. رفتم پیش دکتر اسماعیل عالیخانی که او هم هنوز آزاد نشده بود و متصدی دندانپزشکی بچه های زندان شده بود, گفتم که دکتر دندانم خیلی درد می کند. دکتر خندید گفت دوای  خوبی برایت  دارم و مقداری الکل سفید درپای دنانم خالی کرد !. من خودم را ماندنی حساب می کردم . دخترم هم که به ملاقاتم آمده بود, گفته بودم که من توی آزاد شده ها نیستم. مرا آزاد نمی کنند. در این موقع که من کاملا از خود بیخود شده بودم , هی بلند گو اسامی افراد را می خواند. من نشسته بودم و خسته و کوفته. یکهو بهروز حقی دوید به طرفم و مرا بلند کرد و گفت:  پاشو! گفتم: کجا ؟ گفت: اسمت را خواندند . گفتم بابا آن بلند گو است و من هم اینجا نشسته ام. اسمی نشنیده ام . گفت: بابا پاشو اسمت را خوانده اند. یکهو بهروز حقی مرا بلند کرد و با آن جثه اش روی دوش گرفت .اصلا باور نمی کردم. من که ناراحت بودم برگشتم و به بهروز گفتم: ولم کن بابا حالا که وقت شوخی نیست. بهروز گفت:

یکی از مامور ها ناچار شد پرونده و حکم آزادی را به من نشان بدهد. من گفتم که باید به بند برگردم و با رفقایم خداحافظی کنم. پلیس در آغاز مخالفت کرد, ولی من اصرار  کردم و گفتم من بیرون نمی روم و مگر اینکه دو باره رفقایم را ببینم. ناچار موافقت کردند . با آرامی با کت و شلوار وارد بند شدم و روی پله های حیاط زندان رفتم. بغض گلویم را گرفته بود. جدایی؛ زیرا آن هم زنجیر هایم را مثل  چشمانم دوست داشتم. بغض  گلویم نمی گذاشت سخنرانی کنم. از طرفی صدای شادی و هلهله رفقا گوش فلک را کر می کرد. با هزار زحمت صدایم را بلند کردم و گفتم: ای کاش من آخر از همه آزاد می شدم. ماندن شما در این جا درد مرا صد برابر می کند. در بیرون دوش به دوش مردم برای آزادی  تک تک شما مبارزه خواهم کرد.بچه ها شروع به کف زدن و هورا کشیدن.بچه ها با شور و شوق مرا تا دم بند آوردند. چشمانم پر از اشک بود. حالا نمی دانستم کجا باید بروم. شب را کجا باید بخوابم. من هیچ جایی را بلد نبودم. دخترم کاملا از جریان آزاد شدن من بی خبر بود و رفته بود که باز فردا صبح به ملاقاتم بیاید.البته من می توانستم به خانه رفقایم بروم. اما رویم نمی شد. یادم آمد که همین یک سال پیش به شکنجه گران گفته بودم : ۳۱ سال صبر . باز هم صبر می کنم. آنقدر می مانم  تا فرزندان واقعی ایران در های زندان را بر روی  زندانی های کشورم , باز کنند.