هر نظام حکومتی دارای سه موقعیت گفتمانی است. یعنی در سه وضعیت نسبتا مستقل از یکدیگر میتواند قرار بگیرد…
نخست گفتمان مشروعیت یا ایدیولوژیک است. این گفتمان دربر گیرنده آمال و آرزوی تاریخی و اهداف آرزو محور یک نظام است.
دوم گفتمان مقبولیت است که بیانگر سیاستهای اجرایی، کارآمدی و رابطه رضایت‌مندانه با جامعه مدنی است.
و سوم گفتمان موجودیت است که در آن نظام سیاسی به چیزی مهمتر از حفظ موجودیت خود اهمیت نمیدهد و اصل بقا، محورِ رابطه آن با جامعه است.
نظامهایی بمرحله گفتمان موجودیت می‌رسند که از گفتمان مشروعیت و مقبولیت کم و بیش گذر کرده و در هر دو مورد به شکست و بن بست رسیده باشند.
محور مشروعیت، باورمندی جامعه به آرمانهای نظام و مکتب فکری آن است. محور مقبولیت توان حکومت در برآورده ساختن ضرورتهای روزامد زندگی است، و محور گفتمان موجودیت، قدرت فیزیکی حاکمیت در تقابل با جامعه مدنی است.
جمهوری اسلامی تحت حاکمیت جریان سیاسی مسلط امروز، دیگر نگران مشروعیت و مقبولیت خود نیست. امروز گفتمان موجودیت، گفتمان مسلط در این نظام حکومتی است.
آرش
١۴ شهریور
