مطلب “چپ و خشونت کلامی” بقلم آقای فرخ نعمت پور را خواندم. انتخاب این عنوان برای من جالب بود و از پرداختن به این موضوع خوشحال شدم. چرا که خشونت کلامی در میان نیروهای چپ سنت دیرینه دارد. لنین شاخص خشونت کلامی و اتهام زنی به مخالفین خود بود. آثار او پر از واژه های توهین آمیز به مخالفین خود است. از جمله نوشته او به عنوان “کائوتسکی مرتد”.
در مطلب آقای فرخ نعمت پور آمده است: “امروزە هم ما در صحنە سیاسی ایران، شاهد ادامە همین خشونت کلامی از طرف انقلابیون چپ علیە چپهای میانە هستیم.” و بدرستی اضافه شده است: “خشونت کلامی بخشی از مبارزە طبقاتی نیست.” این نوشته نشان می دهد که ظاهرأ نویسنده مطلب مخالف خشونت کلامی است و آن را مذموم می شمارد.
اما با مراجعه به مطلبی که مدتی قبل از او با عنوان “واهمە انحلال طلبان از برآمد دوبارە سازمان اکثریت” در کارآنلاین درج شد، برایم مشخص شد که او برخورد دوگانه دارد. در مطلب او آمده بود:
“ـ شما کە کمر بە انحلال سازمان بستەاید و می خواهید برای همیشە آن را از صحنە سیاسی کشور خارج کنید، از کدام تخریب آن در آیندە می گوئید!؟
ـ آیا این رفقا با این کار خود درست در جهت خواست ارگانهای امنیتی رژیم حرکت نمی کنند کە هموارە تلاش کردەاند دهان اپوزیسیون و جریانات منتقد خود را ببندند؟ بە بیانی دیگر آیا همین رفقا نیستند کە با انتشار این اعلامیە دست بە تخریب سازمان و اعضای آن زدەاند؟”
این جملات از جانب “انقلابیون چپ علیە چپهای میانە” نیست، بلکه از جانب کسی است که خود را چپ میانه می نامد و علیه اعضای هم سازمانی و علیه چهار عضو هم ارگانی اش نوشته است. نوشته او هم خشونت کلامی است و هم اتهام سنگین علیه رفقای خودش. او اتهام انحلال سازمان اکثریت و حرکت کردن در جهت خواست ارگانهای امنیتی را به آن ها زده است.
من خواننده وقتی هر دو مطلب آقای فرخ نعمت پور را می خوانم، برایم این سئوال مطرح می شود که چگونه می توان مطلبی در مذمت خشونت کلامی نوشت ولی در عمل با خشونت کلام و بالاتر از آن با اتهام زنی به اعضای هم سازمانی و اعضای هم ارگان خود برخورد کرد؟ کدام را باور کنیم؟ سخن او و یا عملش را؟ معنی این دوگانگی چیست؟
