چند روزیست که “اصلاح طلبان حکومتی” با طرح اتهام و هجمه گسترده به اپوزیسیون نظام، سخت در تقلا هستند تا برای نظامی که آنها را طرد کرده است دایه های مهربان تر از مادر بشوند. البته نمی توان از واژه “کاسه داغتر از آش” در مورد آنها استفاده کرد. زیرا آنها در هر حال خود را نخود همان آش می دانند و نه کاسه چینی و شکننده که مدتهاست این آش شور را در خود جای داده است. آشی که بعد از گذر چهل ساله ماندگی و کپک زدگی اینگونه شور و بیمزه شده است. زیرا آشپزهای مختلف نظام از هر دو جناح اصولگرا و اصلاح طلب در ریختن نمک به داخل این “آش شور” جهت عزیر و دردانه نمایان کردن خویش همانند خاله خرسه مهربان به رقابتی تنگاتنگ اما نابرابر مشغول بوده و هستند.
غلامرضا ظریفیان یکی از چهره های اصلاح طلب که سمت های مختلفی از جمله معاونت وزیر علوم را در نظام جمهوری اسلامی بر عهده داشته امروز در سرمقاله روزنامه اعتماد تحت عنوان “کینه دشمنان از اصلاحات”، با غضب و برآشفتگی به اپوزیسیون و حتی رسانه هایی نظیر بی بی سی حمله کرده که چرا آنها اصلاح طلبان را بیش از اصولگرایان مورد حمله قرار داده‌اند؟ وی تاکید می کند که اصلاح طلبان به هیچ وجه شالوده شکن نبوده اند، و اینکه همواره رهبران و نیروهای موثر و شناخته شده اصلاح‌طلب در دفاع از نظام کوشیده اند؛ زیرا بقول وی اسلام توانسته پاسخگوی نیازهای اخلاقی، تاریخی و انسانی ایرانیان باشد؛ و اصلاح طلبان را سرمایه نظام می داند که مورد کینه دشمنان نظام هستند.
دو روز پیش نیز عباس عبدی در گفت‌وگو با روزنامه اعتماد تاکید کرد که نباید به اپوزیسیون برانداز اهمیت داد، زیرا آنها در شرایط کنونی خیلی اهمیتی ندارند؛ و اینکه اگر این اپوزیسیون برانداز مهم بود، سعی نمی‌کرد با همین کارهای فیک (تقلبی) و توییتر‌بازی اصلاحات را تخریب کند. او همچنین با اشاره به شعار “اصلاح طلب، اصولگرا دیگه تمومه ماجرا” ادعا کرد که اپوزیسیون برانداز چیزی برای گفتن ندارد. عبدی مدعی می شود اپوزیسیون اصلاح طلبان را خطرناک می‌دانند و به همین دلیل برای رسیدن به اهداف خود تصور می‌کنند که باید این مانع را بیش از پیش از بین ببرند و بی‌اعتبار کنند.
اما بعقیده نگارنده، مشکل امثال عباس عبدی و ظریفیان و بقیه اصلاح طلبان، اپوزیسیون برانداز نیست که به ادعای آنها در تلاشند با کمک خارجی نظام مورد حمایت آنها را از بین ببرند، بلکه مشکل اصلی آنها خود مردم داخل کشور هستند که بر خلاف اپوزیسیون خارج نشین، فساد، دزدی، سرکوب، زندان، اعدام، بحران آفرینی بیجا، تورم، گرانی، رانت خواری، تبعیض، چپاول و به تاراج دادن سرمایه های ملی و نابودی محیط زیست، خشکسالی و دروغگویی و دهها مشکل اساسی دیگر را روزانه از نزدیک تجربه می کنند. نگارنده در طی چهل سال گذشته هرگز شعار “اصلاح طلب، اصولگرا دیگه تمومه ماجرا” را از هیچ شخص یا گروه اپوزیسیون برانداز در خارج از کشور نشنیده بودم. قیام خودجوش دی ماه سال گذشته نه تنها شما اصلاح طلبان را سراسیمه و غافلگیر کرد، بلکه اپوزیسیون برانداز خارج نشین را نیز بصورت غیر مترقبه ای بقول خارجی ها “سورپریز” کرد.
برای بیش از دو دهه ملت ایران بعنوان تماشاگر بر روی سکوی های استادیوم جمهوری اسلامی نشسته بودند و بازی بین دو “تیم خودی” را تماشا می کردند که توپ گردون گاهی در زمین این بود و گاهی در زمین آن. تماشگران نیز تشویق می شدند تا به دلخواه خود یکی از دو تیم خودی را تشویق کنند. تا اینکه دی ماه ۹۶ فرا رسید، و بناگاه گویی انفجاری رخ داد و تماشاگران عاصی و خسته از این بازی کسل کننده، نمایشی و ملالت‌آور میله های دور زمین بازی را شکستند و بنرهای تبلیغاتی بازی فریب را آتش زدند و به داخل زمین هجوم آوردند و قواعد بازی را به هم زدند. در ابتدای کار هر دو تیم خودی یکدیگر را متهم به ایجاد “اغتشاش” و به هم زدن بازی کردند. اما مدتی نگذشت که هر دوی آنها پی بردند که مردم واقعا از این بازی خسته کننده خسته شده اند، و خطر را دریافتند. و اینگونه شد که هر دو تیم متحدانه و شتابان در کنار یکدیگر انگشت اتهام را بسوی “بیگانه” و به اصطلاح “عوامل” آنها یعنی اپوزیسیون نشانه رفتند تا به رسم همه نظام های مستبد با فرافکنی اعتراضات مردم به کلیت نظام را به دنیای خارج یا “دشمن” منتسب کنند. اما باورکنید اپوزیسیون خارج نشین از این “گستاخی مبتکرانه و هوشمندانه” ملت ایران خبر نداشت. باور کنید هرگز در مخیله هیچکدام از ما اپوزیسیون تحصیلکرده و خارج نشین نمی گنجید که به کشاورزان اصفهانی یاد بدهیم در مهمترین سنگر نظام یعنی نماز جمعه چگونه مبتکرانه پشت به دشمن و رو به میهن بایستند. وانگهی آیا می دانید شعار “مرفهین بی درد، مایه ننگ ملت” متوجه چه کسانی بود؟
اکثر ملت ایران شاید معتقد باشد بهترین شیوه تغییر یک نظام گذار مسالمت آمیز و حتی اصلاحات تدریجی و معنادار است. به همین دلیل بسیاری از آنها در عرض ۲۱ سال گذشته به امید تغییر از طریق اصلاحات دل بسته بودند و در کارناوال های فرمایشی انتخابات شرکت می کردند. اما اکنون همان مردم به این نتیجه رسیده اند که نظام جمهوری اسلامی اصلاح پذیر نیست. اصلاح طلبان بظاهر مصلح و خیراندیش که در گشاده دستی نسبت به نظام و اتهام زنی به دگران سخاوتمندانه عمل می کنند، حتی از یک منظر خوشباورانه در حقیقت استمرارطلبانی افسونگر و مسحورکننده ای هستند که حتی برخی از آنها همانند مسیح مصلوب در زندان نیز صلیب استمرارطلبی اصلاحات سترون را بر دوش می کشند و از مردم می خواهند اگر نظام مقدس به طرف راست گونه شما سیلی زد، طرف چپ صورت خویش را برای سیلی دوم تقدیم بکنید، که این تنها راه رستگاری است و بس! (انجیل متی مقدس ۵/۳۹: مقاومت مکنید، بلکه هر که به رخسارۀ راست تو طپانچه زند، دیگری را نیز به سوی او بگردان).
ظاهرا تم و بن مایه راهبردی و هماهنگ اصلاح طلبان ء استمرارطلب که زیرکانه می خواهند با گرگ دنبه بخورند و با چوپان گریه کنند، فرافکنی و اتهام پراکنی پراکنی بر علیه اپوزیسیون برانداز می باشد تا با یکدست دو هندوانه بردارند و اپوزیسیون را عامل بیگانه معرفی کنند. محمدرضا خاتمی نیز در نشست “انقلاب اسلامی و چشم‌انداز پیشِ رو” در مورد اپوزیسیون برانداز می گوید “آنها پایگاه و برنامه‌ای ندارند و تنها حمایت آنها از سوی بیگانگان و خارجی هاست و جای نگرانی در این مرحله از این وضعیت وجود ندارد”. اسرار حس دلبستگی و وظیفه دفاع از نظام در هر شرایطی و به هر قیمتی توسط اصلاح طلبان ء استمرارطلب در سخنان اخیر یکی از شناخته ترین چهره های آکادمیک، منتقد و دانشگاهی این طیف، یعنی دکتر صادق زیبا کلام بصورت معناداری رمز گشایی شد. ایشان اخیرا در مصاحبه با سایت “ایران وایر” با صراحت و بدون لکنت کلام تصریح کردند: “حاضرم برای جلوگیری از سقوط نظام، در مقابل مردم اسلحه به دست بگیرم”. به مصداق “واعظان و زاهدان کاین جلوه در محراب و منبر می‌کنند، چون به خلوت می‌روند آن کار دیگر می‌کنند” بلافاصله بعد از نشر متن مصاحبه سخنان خود را طلبکارانه حاشا کرد. اما بعد از انتشار فایل صوتی صدای خود ایشان در آن مصاحبه، تا به امروز در این مورد “عاقلانه” سکوت اختیار کرده اند.
مشکل اصلی اصلاح طلبان که اسب خود را در بین ملت خویش گم کرده اند و پرخاشگرانه پی نعلش در بین اپوزیسیون خارج نشین می گردند، اپوزیسیون خارج نشین نیست. بلکه مشکل اصلی ملت مایوس، فقیر و مظلوم ایران این است که بعد از چهل سال “گدایی” شب جمعه از یادشان نمی رود و فرق بین کره جنوبی و کره شمالی را بخوبی درک می کنند و می دانند که مرکز ثقل زمین کجاست و آنها در ناکجاآباد کجای این جهان ایستاده اند. آنها نیک می دانند چه کسانی بارها آنها را با گفتاردرمانی و با هزار وعده خوبان به لب چشمه امید بردند و تشنه برگرداندند. آنها گزیده شدن را از همان سوراخ توسط همان مار چندین بار تجربه کرده اند. و شعار محوری قیام دی ماه این بود: “دیگر بس است این بازی؛ ما دیگر بازیچه اصلاح طلبان وعده نویس و اصولگرایان دعانویس نمی شویم.
در پایان ناصحانه به اصلاح طلبان استمرار طلب باید نصیحت کرد که گرچه رندانه، اما “خادمانه” تسکین درد خود را در اتهام زنی کاذب به اپوزیسیون می جوئید، اما این چاره و درمان بنیادین نیست. بقول سعدی درد شما را طبیب عام نشناسد. برای علاج این تصورات “دائی جان ناپلئونی” و توهمات دشمن پنداری به طبیب حاذق مراجعه کنید که همانا ملت ایران در درون کشور می باشد؛ زیرا درد شما از اوست و درمان نیز هم! یا وگرنه بقول شیخ اجل کین ره که تو میروی به ترکستان است و ترسم در طلوع آفتاب فردا ، بقول قدیمی ها هم از شوربای قم محروم خواهید شد و هم از حلیم کاشون.
