طبق اخبار و اطلاعات رسیده، دولت در تلاش است با تهدید و زور مانع تجمع و تظاهرات کارگران و مزد بگیران در روز کارگر شود. از همین روی به کسانی که از جانب نهادهای صنفی مستقل، تاکنون برای گرفتن مجوزجهت برگزاری مراسم در ۱۱ اردیبهشت به نهادهای دولتی مراجعه کردهاند، جواب رد داده شده و حتی این افراد تهدید به بازداشت، در صورت اقدام به تجمع، شدهاند. این اقدامات ضدکارگری و ضدانسانی در حالی صورت می گیرند که طبق ماده ۶۳ قانون کار، روز کارگر (۱۱ اردیبهشت) جزء تعطیلات رسمی کارگران به حساب می آید. بدیهی است که مقصود از پذیرفتن تعطیلی این روز به عنوان یک مطالبه و حق قانونی کارگر این نبوده است که کارگر در این روز صرفاً تعطیل باشد. در واقع قانونی شدن این مطالبه، قبول حق تجمع و تظاهرات برای کارگران در این روز نیز هست. فلسفه پذیرش ۱ ماه مه به عنوان روز جهانی کارگر در سایر کشورها نیز غیر از این نبوده است. در گذشته و در زمانی که هنوز این حق در ایران بصورت قانونی پذیرفته نشده بود نیز، کارگران و زحمتکشان، اگر چه تعطیل نبودند، اما به اشکال مختلف همراه با سایر کارگران جهان این روز را برگزار می کردند و مطالبات خود را نیز طرح می نمودند. بی تردید اگر این دلبسگی و مبارزه کارگران برای تحمیل این مطالبه به سرمایهداران و دولتهای حامی آنان نبود، آنها هیچ گاه با قانونی کردن آن موافقت نمی کردند، زیرا آنها همواره از وجود همبستگی میان کارگران، چه در سطح ملی و چه بین المللی هراس و نگرانی دارند. این نگرانی بخصوص به دلیل بحران اقتصادی و نارضایتی بی سابقه زحمتکشان از دولت احمدی نژاد، اکنون بیش از هر زمان دیگری است. تلاش غیرقانونی دولت برای جلوگیری از برگزاری مراسم و تظاهرات روز جهانی کارگر، که با نیت محدود کردن دامنه اعتراضات کارگری به سیاستهای ضداجتماعی و سرمایه سالارانه دولت انجام می شود، نمی تواند مانع برگزاری مراسم و تجمعهای کارگری در روز کارگر امسال شود. مگر کارگران هفت تپه که بارها در سال گذشته در شهر شوش دست به آعتصاب وتظاهرات زدند، یا معلمانی که چندین بار اعتصاب و تظاهرات براه انداختند، یا صدها اعتصاب و اعتراض کارگری دیگر که توسط کارگران برپا شدند، هیچ کدام آنها از دولت مجوز اعتصاب گرفته بودند که برای تظاهرات روز کارگر آنها بخواهند چنین کنند؟ طبعاً کارگران ترجیح می دهند که برای مراسم خود از دولت مجوز بگیرند، زیرا این وظیفه دولت است که تسهیلات لازم برای اجرای قوانین را برای شهروندان خود فراهم کند، اما وقتی که مجری، به جای این کار، خود حقوق قانونی شهروندان را نقض می کند، شهروندان نیز مجاز هستند تا مانع این کار شوند. بهمین دلیل این بار نیز کارگران برای حفظ و حراست از حقوق خود خاموش نخواهند ماند و برای برگزاری مراسم روز کارگر ملزم به تبعیت از دولت نیستند. علاوه براین حق تجمع و اعتراض، حتی اگر در قانون هم نیامده باشد، جزء بنیادیترین حقوق شهروندی است. بنابراین در این مورد مشخص هیچ کس نمیتواند مانع برگزاری مراسم روز کارگر شود. گروه کار کارگری سازمان فداییان خلق ایران (اکثریت) تلاش دولت به منظور جلوگیری از برگزاری مراسم روز کارگران را غیر قانونی و آن را گام دیگری در جهت پایمال سازی حقوق کار می داند. بهمین دلیل آن را محکوم می کند و خواهان پایان دادن به این گونه اعمال ضدانسانی و رعایت حقوق سندیکایی کارگران و مزدبگیران توسط دولت و کارفرمایان و آزادی و لغو کلیه احکام جابرانهای است که تاکنون علیه رهبران و فعالین کارگری صادر شده اند. زنده باد اول ماه مه روز همبستگی بین المللی کارگران وزحمتکشان زنده باد همبسگی کارگران و مزدبگیران ایران گروه کار کارگری سازمان فداییان خلق ایران (اکثریت) ۶ اردیبهست ۱۳۸۸
