سردمداران جمهوری اسلامی برای نجات خود ازغرقابی که درآن گرفتارآمده اند، روزگذشته دو نفر اززندانیان سیاسی را به دارآویختند. گرچه اعدام زندانیان سیاسی تازگی ندارد و بخصوص مدتی بود درمورد اقلیت های قومی وملی – که دیوارشان کوتاه تراست- آن را باجراگذاشته بودند. اما دررابطه با اعتراضات این چند ماه اخیر ودرشهرتهران باید آن را گام جدیدی در ابرازسبعیت ودرندگی بشمارآورد. بخصوص اگردرنظربگیریم که این دستگرشدگان ربطی به حوادث عاشورا نداشتند و صرفا برای زهرچشم گرفتن ازدیگران قربانی شده اند، مشمئزکنندگی وجنایت باربودن آن دوچندان می شود. امری که جنتی جنایتکار با تشکرازقوه قضائیه خواهان قاطعیت بیشتر شد. علاوه برآنکه ارتکاب این جنایت درراستای سناریوی رژیم برای انتساب جنبش به نیروهای باصطلاح معاند و محارب و بیگانه صورت می گیرد تا باین بهانه و دستاویز بهتر بتوان به سرکوب جنبش پرداخت. سخنان اخیرخامنه ای مبنی براینکه به کسی باج نخواهیم داد به منزله صدورفرمان کشتاروقتل عمد جدید بود. و سخنان فرمانده نیروی انتظامی مقدم مراغه ای مبنی براینکه امروز دیگربحثی از۱۳ میلیون و ۲۴ میلیون نفر نیست وآنچه مطرح است حفظ نظام است و هیچ جای مدارا نیست، گویای همین رویکرداست. فرمانده نیروی انتظامی درادامه سخنان خود دلیل این رویکرد نظام را برطرف شدن ابهامات و فضای غبارآلود دانست!
سخنان خامنه ای نشان میدهد که بزعم سران حاکمیت و در ارزیابی جدید آنها، گویا بهمین سرعت فضای غبارآلود برطرف شده است و خامنه ای که درسخنان چند مدت پیش دلیل تعلل خود درسرکوب و بزن و بگیر بیشتر را، باصطلاح ناشی از بکارگیری تدبیربخاطر وجود فضای غبارآلودعنوان کرده بود، و ازحزب اله و یاران وفادار و افراطی خود که ناشکیبا بودند – و طرح ۵ روز کردن زمان رسیدگی دادگاه ها را به مجلس بردند، وخواهان تداوم سیاست شکارو ترورمخالفین و فعالین سیاسی برای ایجاد رعب بودند – خواسته بود که فعلا ازاقدامات خود سرانه پرهیزکرده و به مقامات قضاتی و سیاسی فرصت اقدام “قانونی” استفاده ازچماق قانون را بدهند و خود نیز آماده و گوش بزنگ باشند. اما همانطورکه اشاره شد زیگنالهای جدید نشان می دهند که اکنون از نظرمقامات این فضای غبارآلود فرونشسته و ظاهرا توانسته اند درهم آمیختگی صفوف مردم مبنی برعدم تمایز براندازان محارب و منتقدین را تفکیک کنند. در اینجا سوالی مطرح می شود که براستی مگر چه تحولاتی در این فاصله صورت گرفته که حاکمیت به این نتیجه رسیده است که غبار ابهام ها فرونشسته است؟ یا آنکه رژیم با محذوریت هائی که دارد ناچارشده است آن را نیمه تمام رهاکند؟
بی شک مهمترین رویدادهای دراین فاصله را باید بیانیه ۱۷ موسوی و نامه و سخنان خاتمی و بالاخره بیانیه و بویژه گفتگو و سخنان اخیر کروبی دانست که جملگی حاکی از برسمیت شناختن آشکار یا ضمنی ریاست جمهوری احمدی نژاد و مرزبندی با شعارهای ساختارشکن هستند.علاوه برعامل فوق رژیم به چند اقدام تاکتیکی مبادرت ورزیده است که شامل برنامه بسوی فردا در سیما وصدا می باشد که مطابق آن خواسته است در کناراهرم سرکوب، نقش باصطلاح منتفد را نیز بازی کرده و باین ترتیب مدیریت صحنه را بدست خود گیرد. عامل سوم تشکیل دادگاه محاکمات وتبلیغ “اقرارها” و نمایش آنهاست با هدف باصطلاح باثبات رساندن سناریوی دخالت بیگانگان و گروه های معاند درتظاهرات واعتراضات مردمی. و بالاخره به عامل چهارم باید اشاره کرد که مربوط می شود به یک سلسه اقدامات برای تقویت صفوف خودی و از جمله ملاقات و جلب حمایت مراجعی که عموما با سکوتشان اعتراض خود را نسبت به روند رویدادها نشان می دادند. باهدف درجرین گذاشتن آنها نسبت آنچه که در پشت اعتراضات وجود دارد و نسبت به دست داشتن دشمنان درحوادث و اعتراضات وهم چنین هم آهنگ کردن مجلس و احمدی نژاد حول برخی منازعات فی مابین وتصویب بودجه واجرائی کردن هدفمندساختن یارانه ها و….
البته ازهمان نخست روشن بود که هدف رژیم نه سازش و کنار آمدن با رقیب با بلکه وادارساختن آن به تسلیم کامل وتوبه است و بنابراین آنچه را که اتفاق افتاده است حتی نمی توان سازش خواند. چرا که آنها بهیچ وجه حاضربه تقسیم کیک قدرت ولو به سهم کوچک و بزرگ نیستند. و این البته داستان دهان سوخته وآش نخورده برای موسوی و کروبی و خاتمی است که عنوان رهبران نمادین جنبش را یدک می کشند. آنها علیرغم آنکه بزرگترین امتیازسیاسی در دو حوزه فوق یعنی برسمیت شناختن احمدی نژاد و مرزبندی قاطع با ساختارشکنان را اعلام کردند (و به یک معنا جام زهر را نوشیدند) و این مرزبندی را در دستورکارخود گذاشتند، با این وجود همانطورکه فضای سیاسی نشان می دهد جناح حاکم خود را درموقعیتی بهترو مصم تربرای سرکوب یافته است. واکنش رفسنجانی دربرابرسخنان یزدی حاوی عبارت مهم و قابل توجه ” این باربوی توطئه” می آید،نشان می دهد که آن ها-افراطیان حاکم- خیزبلندی برای فشارمجدد به رفسنجانی و گرفتن توبه نامه ازوی و نهایتا کنارگذاشتن اش را برداشته اند که البته فعلا با تهدید متقابل رفسنجانی و پادرمیانی احمد خاتمی ظاهرا از حالت انفجاری آن به خصوص با توجه به قرارداشتن درآستانه ۲۲ بهمن کاسته شدولی هم چنان به مثابه بمبی با چاشنی آماده برای فرصت وزمان بعدی باقی مانده است. هم چنین سخنان رفسنجانی نشان میدهدکه تلاش های پشت پرده ای که توسط طیف های میانی اصول گرایان برای کنترل بحران وبه روایت خود آنها کنترل افراطیان هر دو طیف صورت گرفته و می گیرد،با تعرض جدیدی از سوی افراطیون جناح حاکم مواجه شده است. با این همه شروع اعدام ها،سخنان خامنه ای مبنی بر این که هیچ گونه باجی نخواهیم داد، که به معنای درخواست تسلیم کامل حریف از یکسو وتشدید سرکوب جنبش از سوی دیگراست، بخصوص با نزدیک شدن سالگرد ۲۲ بهمن، حاکی از لااقل متوقف و منجمد شدن آن در این مرحله است. دلیل اصلی این انجماد قبل ازهرچیز همانطورکه اشاره شد حصلت زمان بندی شده رویدادها، نگرانی از سیربحران در ۲۲ بهمن و نیاز رژیم به ابراز قاطعیت در برابر آن برای حفظ بقاء خود است. شروع کرکری خوانی افراطیون و احمدی نژاد و حمله کیهان به رفسنجانی و … جملگی حاکی ازهمین رونداست والبته قبل ازهرچیزبرای روحیه دادن به نیروهای خودی درآستانه ۲۲ بهمن وباصطلاح مرعوب ساختن طرف مقابل.
درارزیابی ازوضعیت جدید وازعوامل تأثیرگذاردرآن نباید فراموش کرد که درمیان مجموعه عناصردخیل درصحنه سیاسی دوبازیگراصلی بیش ازدیگران نقش آفرینی می کنند.یکی ازآنها همان جناح حاکم است ودومی مردم وجوانانی که با مارش ها وتظاهرات ساختارشکن خود مشغول ورق زدن برگهای تاریخند.درهمین رابطه است که اولا میدان بازی وفرجه زمانی برای مانوردرمحدوده پس ازعاشورا و ۲۲ بهمن قراردارد ورژیم قادربه برنامه ریزی های بلند مدت نیست وچراکه صحنه های عاشورا ووعده سرنگونی خامنه ای درماه بهمن این زنگ خطررا برای رژیم به صدا درآورده بود،که هرگونه تعلل مترادف با بی مهارشدن جنبش و خطرسرنگونی است. درچنین فضائی همه رویدادها با زمان بندی و شمارش معکوس همراه است.ازسوی دیگررژیم دریافت که بیانیه های موسوی وکروبی وخاتمی نتوانسته است خللی برنفرت وانزجارمردم وغلیان خشم وعزم آنها وارد سازد.برعکس مردم با ایراد فشارسنگین ازپائین به باصطلاح “رهبران نمادین” آنها را ناچارساخته اند که به توجیه وتعبیروتفسیراین بیانیه ها وسخنان خود بپردازند ووجودهرگونه سازش ومعامله را تکذیب نمایند. رهبرانی که بخصوص فقدان هیچ گونه انعطاف وامتیازازسوی جناح حاکم ورقیب وتداوم سرکوب، آنها را دروضعیت دشواری قرارداده است. تلاشهای کروبی برای تعدیل سخنان خود و زهرا رهنورد برای توجیه بیانیه ومواضع موسوی و اذعان و انتشار اطلاعاتی در رابطه با نامه خاتمی از سوی این جریان و تکذیب برخی ادعاهای جناح حاکم در مورد محتوای نامه ها و گفتگوها، و تلاش برای خنثی کردن تاکتیک شکاف افکنی آنها در میان نیروهای موسوم به سبز، از جمله این فعل و انفعالات بودند.
درهر حال رژیم با نزدیک شدن ۲۲ بهمن و احساس خطر،تصمیم گرفت که بجای غرق شدن بیش از این در معاملات پشت پرده، هرچه زودتر تمامی توان خود را برای مقابله با آن بکارگیرد. اکنون اشاعه ترس و رعب افکنی در کناردستگیری ها و تمرکز نیرو ایجاد جنگ روانی و انواع اقدامات گوناگون پیشگیرانه مشغله اصلی رژیم را تشکیل می دهد. غافل از آنکه در شرایطی که مردم پی به ماهیت کثیف و جنایتکارانه حاکمیت برده باشند و قدرت دگرگون کننده ناشی ازهمبستگی خود شده باشند، طبعا در مسیر مبارزه و رسیدن به هدف های به حق و انسانی خود آماده پرداختن هزینه های بیشترمی شوند و اقداماتی هم چون قتل و کشتار و تجاوز و اعدام – یاهمان قتل عمد- و نظایر آن جز تشدید خشم و کینه مردم و رانده شدن رژیم بسوی نقطه بن بست و بی بازگشت حاصلی ندارد . درچنین فضاهائی از قضا ایجاد ارعاب و جنایت ،هم چون خاموش کردن آتش با بنزین، می تواند موجب برافروخته شدن شعله ها و دامن زدن به شجاعت و دلیری گردد. و البته اوراق تاریخ بویژه تاریخ استبداد بدون این نوع دلیری ها و شجاعت ها ورق نمی خورد. بامید ورق خوردن تاریخ استبداد
