انجمن قلم (پن) سیدنی در استرالیا روز یک‌شنبه ۳۰ خرداد ۱۴۰۰ برابر با ۲۰ ژوئن ۲۰۲۱، یک روز پس از «انتخاب» ابراهیم رئیسی به عنوان رئیس جمهوری اسلامی، بیانیه‌ای صادر کرد که در آن از رئیسی خواسته است همه‌ی اعضای زندانی کانون نویسندگان ایران را بی‌درنگ آزاد کند. در این بیانیه به متن مشترک رضا خندان(مهابادی)، بکتاش آبتین و کیوان باژن استناد شده است که دو هفته پیش از درون زندان خطاب به تمام نویسندگان و آزادی‌خواهان منتشر کرده‌اند.
متن بیانیه‌ی پن سیدنی به شرح زیر است:
پن سیدنی از رئیس‌جمهور جدید ایران می‌خواهد بی‌درنگ تمام اعضای زندانی کانون نویسندگان ایران را آزاد کند.
در ۱۱ اکتبر ۲۰۲۰ سه نویسنده‌ی ایرانی به زندان بدنام اوین احضار شدند تا دوران حبس خود را، که به خاطر نوشته‌های انتقادی‌شان به آن محکوم شده‌اند، تحمل کنند. هر سه نویسنده از اعضای کانون نویسندگان ایران هستند و هر کدام کتاب‌های متعددی را درباره‌ی تاریخ ایران، جامعه‌شناسی ونقد ادبی منتشر کرده‌اند.
هر سه نویسنده به مراقبت‌های پزشکی نیاز دارند. در آوریل ۲۰۲۱ وکیل بکتاش آبتین اعلام کرد که موکلش به بیماری کووید مبتلا شده اما تحت درمان لازم قرار نگرفته است. به تازگی پن سیدنی از طریق زندانیان مطلع شده که موج دیگری از ویروس کرونا زندان را فرا گرفته و جان زندانیان را در معرض خطر قرار داده است. همچنین، در حالی که رضا خندان (مهابادی) از آرتروز ناحیه گردن رنج می‌برد و کیوان باژن به بیماری تیروئید مبتلاست، هیچ یک از آنان را به بیمارستان منتقل نکرده‌اند..
این نویسندگان به اتهام تبلیغ علیه نظام جمهوری اسلامی و اقدام علیه امنیت ملی به زندان محکوم شده‌اند که مصداق آن را انتشار کتابی درباره‌ی تاریخ کانون نویسندگان ایران ذکر کرده‌اند، نهادی که در طی چندین دهه، دولت‌های گذشته و حال ایران را به نقد کشیده است. آنها همچنین متهم شده‌اند که بر سر مزار شاعران و نویسندگان ناراضی و منتقد حاکمیت حضور یافته‌اند.
نویسندگان نام برده در ۶ ژوئن ۲۰۲۱ با انتشار بیانیه‌ای از درون زندان نویسندگان و آزادی‌خواهان را این گونه مورد خطاب قرار دادند:
خطاب ما به همه‌ی نویسندگان و آزادی‌خواهانی است که «آزادی بیان در همه جا و برای همه کس» را سرلوحه‌ی کوشش‌های انسانی خود قرار داده‌اند. این خواسته‌ای است که جنبش تاریخی-جهانی آزادی بیان عملاً و همواره در پی آن بوده و هست. کانون نویسندگان ایران، که ما ۳ تن از اعضای آن هستیم، به عنوان جزئی از این جنبش در بیش از نیم قرن فعال بوده است؛ جنبشی که باید بر توان و بلندی صدای آن افزود؛ زیرا گذشته از تهدید هر روزه‌ی آزادی بیان از سوی قدرت‌های حاکم، مردم بسیاری در جهان از آن کاملاً محروم هستند؛ از جمله نویسندگان و مردم ایران. ما اکنون در زندان به سر می‌بریم و بنا به حکم صادره، باید مجموعاً ۱۳ سال و نیم حبس را تحمل کنیم به این سبب که نویسندگانی مخالف سانسور و خواهان آزادی بیان بی هیچ حصر و استثنا بوده‌ایم. ما اولین زندانیان و ستم‌رفتگان این جنبش نبوده و تا “آزادی بیان در همه جا و برای همه کس” محقق نشود آخرین آنها نیز نخواهیم بود.
رضا خندان (مهابادی)
بکتاش آبتین
کیوان باژن
آنها داستان خود را برای مارک آیزاک، رئیس انجمن قلم سیدنی، بیان کردند، داستانی که بکتاش آبتین آن را این گونه پایان داد: «… آزادی را هرگز در سینی طلا به کسی تقدیم نمی‌کنند؛ برای آن باید بهای گزافی پرداخت. در کشوری چون ایران مرگ خیلی راحت سراغ روشنفکران، آزادی‌خواهان و کسانی که برای آزادی بیان مبارزه می‌کنند، می‌آید. […] ما نگران محاکمه و زندان و سختی‌های آن نیستیم، چرا که تصمیم خود را گرفته‌ایم..
لینک انگلیسی بیانیه پن سیدنی:
https://pen.org.au/blogs/news/imprisoned-iranian-writers-update
