فوج فوج جمعیت در صف ایستاده بودند تا رأی بدهند و سرنوشت تازه ای رقم بزنند. گفتند چهل میلیون رأی در صندوق ریخته شده است. این باشکوه و پرشورترین صحنه ایی است که ایران بعد از انقلاب ۵۷ بخود دیده است. همه شاد و بر این باور بودند که رأیشان تأثیرگذار است. همه جا جشن بود که ناگهان حکومت آب سردی بر سر مردم ریخت. در نتیجه انتخابات تقلب کردند و شادی را از مردم گرفتند.
اما طولی نکشید که این عمل با واکنش اعتراضی مردم روبرو شد و کاندیدا ها نیز خواهان ابطال انتخابات شدند. گفتند این تازه آغاز داستان است. امنیتی ها و بسیجی ها به کوی دانشجویان حمله بردند، خبرنگاران و نویسنده های معترض به تقلب انتخاباتی بازداشت شدند تا با این روش مردم را بترسانند اما روز بعد از این واقعه اجتماع بزرگ و میلیونی مردم در میدان انقلاب شکل گرفت و در پایان تظاهرات به خشونت کشیده شد و هفت نفر کشته شدند. اوضاع ناآرام و متشنج است. در هر نقطه ای درگیری جریان دارد و مردم به حمایت احتیاج دارند. یگان های ویژه و بسیجی ها بشدت در حال سرکوب مردم هستند. آن ها مسلح به سلاح های سرد و گرم هستند. چاقو، باتون، چماق، هفت تیر و مسلسل ابزار هایی است که در برابر مردم بی دفاع استفاده می شود. اما همه این ابزار های خشن و نفرت برانگیز تا امروز نتوانسته است مردم را از خیابان ها به خانه هایشان بازگرداند. این جنبش خودجوش است و مردم معتقد هستند که به شعور سیاسی شان توهین شده است.
ظاهرأ خامنه ای و شورای نگهبان در حال آزمایش یک گام به پس تاکتیکی در برابر رأی مردم هستند تا شاید جهش بلند شرم آورشان که هیچ تقلایی جز صحه گذاشتن بر سناریو سیاهی که برای این انتخابات تدارک دیده اند، کامل شود.
میر حسین موسوی مردم را به آرامش دعوت کرده است تا بهانه ای به جناح اصولگرا بخوان متعصبین ندهند. احتمال می رود که خامنه ای و شورای نگهبان به موسوی وعده هایی داده اند تا شاید این کارزار اعتراضی همگانی که براه افتاده است را خاموش کنند، اما اکنون عصر دیگری است و طرح های از پیش تعیین شده کارایی چندانی نخواهد داشت و اصلاح طلبان نباید در حمایت از این جنبش همگانی ذره ای تردید داشته باشند و برعکس باید در این راستا تلاش شود تا بند بند خواست مردم تا برقراری دمکراسی در ایران تداوم یابد.
