جمشید عندلیبی، نوازنده نی و سازنده موسیقی سنتی ایرانی، امروز ۱۵ اسفند ۱۴۰۲ درگذشت. یادش گرامی باد!
جمشید عندلیبی انسانی آرام، صمیمی و مهربان بود. شاید به همین دلیل به صدا و ساز نی علاقه داشت.
او قبل از انقلاب همراه با تعدادی از دانشجویان رشته موسیقی دانشکده هنرهای زیبا به مرکز حفظ و اشاعه موسیقی پیوست. این مرکز توسط چند تن از اساتید دانشکده از جمله داریوش صفوت و نورعلی برومند شکل گرفته بود و توجهش به سمت زنده کردن موسیقی ردیفی ایران پیش از موج غرب گرایی در آهنگسازی و ارکستراسیون موسیقی سنتی ایرانی بود؛ روشی که در هنرستان موسیقی ملی ایران تدریس و در ارکستر رادیو ترویج میشد و سبک صدا و شخصیت موسیقی سنتی ایران، بین دهه های ۱۳۳۰ تا ۵۰ را شکل داده بود. از مشخصات این سبک استفاده از سازهای غربی و هارمونی عصر روشنگری اروپایی در موسیقی سنتی ایرانی بود. تبلیغ این نوع موسیقی از طریق رسانه های جمعی سبب نوعی یکسان سازی و مرکز گرایی در موسیقی سنتی شده بود.
در چنین فضایی، جمشید عندلیبی و هم دوره ای های او، از جمله برادران کامکار و پرویز مشکاتیان وارد دانشکده هنرهای زیبا شدند و در چهارچوب مرکز حفظ و اشاعه تحولی جدید در موسیقی سنتی ایرانی را آغاز کردند که خواستار بازیافت هویت پیشا غرب گرایی در موسیقی هنری ایرانی و استفاده از سنن و روایت های محلی در موسیقی سنتی ایران بود. در سال‌های بعد از انقلاب جمشید همکاریش را با محمد رضا شجریان ادامه داد و در سفر های خارجی او را همراهی میکرد.
امروز جمشید عندلیبی، همانند دوستان قدیمی اش پرویز مشکاتیان، محمد رضا لطفی و محمد رضا شجریان از صحنه زندگی و موسیقی و دوستی ها خارج شد. جای جمشید خالی خواهد ماند ولی موج تازه ای که او و معاصرانش در موسیقی سنتی ایرانی آغاز کردند اکنون فصلی پر ارزش در تاریخ فرهنگ ایران است.
در اینجا نمونه ای از تک نوازی جمشید عندلیبی را در قطعه نی نوا ساخته حسین علیزاده بشنوید:
