جنگل و برف
سالها میگذرد
یادِ آن جنگل و برف
گرمی آتش و عشق
وهمه هیمنههایی که گذشت …
ومنم در بُنِ کوه،
با دو چشمی که شود خیره ز نور
تن خود را بکشاندم ز کویر
تَفِ این راهِ دراز،
گرچه سوزانده مرا پای و
بِخُشکانده زبان؛
لیک
از چشمهی آبی که زلال است زلال
درخیالم دوسه کف مینوشم …
وَ رَسَم بر سرِ کوه
سرِ آن کوهِ بلند، که نمرده است فانوس
که نمرده است فانوس.
بهمن ۱۴۰۱ – پهلوان