پنجاه و هفتمین سالگرد روز جهانی حقوق بشر، روز دهم دسامبر، را در شرایطی گرامی می داریم که در نگاهی کلی به جهان، رعایت حقوق بشر روند بهبود یابنده ای یافته، در بسیاری از کشورهای جهان حقوق بشر نهادینه شده، و رعایت این حقوق در این کشورها در جایگاه بخشی از فرهنگ مردم قرار گرفته است. در جهان ما دیگر هیچ نیرویی را نمی توان یافت که بتواند بدون رسوایی به انکار رسمی حقوق بشر بپردازد. اینکه حرمت و شان انسانی خدشه ناپذیر است؛ اینکه همه انسان ها صرفنظر از نژاد، عقیده، مذهب، جنس، تعلق قومی و موقعیت اجتماعی، باید از حقوق برابر برخوردار باشند؛ اینکه همه انسان ها باید از آزادی بیان و نشر عقاید و آفرینش هنری برخوردار باشند و در مقابل تعرضات حکومت و شکنجه و رفتار غیر انسانی مصون باشند، در بخش اعظم جهان حداقل رسما پذیرفته شده است.
منشور جهانی حقوق بشر اینک به میثاق مشترک و مبنای تنظیم مناسبات در جوامع بشری و در جایگاه غیر قابل حدف در مناسبات بین المللی قرار گرفته است. دیگر نقض حقوق بشر در هر کشور امری داخلی تلقی نمی شود. هر روز بیش از پیش جامعه جهانی بشری بمثابه یک پیکر، مسئول وضعیت حقوق بشر در هر کشور شناخته می شود. خواست اجرای منشور جهانی حقوق بشر و ملحقات آن پایه ای از استراتژی سیاسی نیروهای مدافع دموکراسی در کشورهای مختلف و نیز طرفدار استقرار مناسبات عادلانه در عرصه بین المللی و در راه استقرار “جهانی دیگر” و انسانی را تشکیل می دهد.
اما اوضاع در ایران متاسفانه به گونه ای دیگر است. کشور ما جزو معدود کشورهایی است که رسما قوانین و نظام سیاسی و حقوقی آن، چنین حقوقی را برای انسان ها منکر می شود. وضعیت نقض حقوق بشر، شدت و حدت بیشتری یافته است. حقوق گروه های مختلف اجتماعی: زنان و جوانان ایرانی، و کارگران و حقوق بگیران و دگر اندیشان و صاحبان مذاهب و تعلق قومی و ملی دیگر، زندانیان سیاسی و حقوق احاد ملت ایران، به طرز خشنی ضایع میشود.
ایران تحت حکومت فقها عنوان زندان روزنامه نگاران را دریافت کرده است، روزنامه نگارانی که بخواهند مسئولانه سهم خبر رسانی خود را ادا کنند، با شکایت مدعی العموم و یا شاکیان حرفه ای روبرو شده و راهشان جز به زندان ختم نخواهد شد.
نویسندگان ما در نشر نظرات خود آزادی ندارند و در صورت اصرار بر نگارش اثار خلق شده خود، یا باید در انتظار پرداخت بهایی سنگین چون زندان و شکنجه باشند و یا اینکه از انتشار نظرات خود صرف نظر کنند. کانون نویسندگان حتی هنوز موفق نشده است که مجوز یک نشست قانونی برای انتخاب نمایندگان خود را کسب کند.
وکلای ما در صورتیکه بخواهند وکالت پرونده ای سیاسی و یا پرونده هایی که طرف مقابل دعوی از مسئولین حاکم هستند را در دست گیرند، باید مجازات هایی چون زندان و شکنجه را به جان بخرند. به این ترتیب همه شهروندان ایران که حقوق انها توسط افراد و ابسته به حکومت ضایع میشود، عملا از حق داشتن وکیل محروم میمانند. کارگرانی که علی رغم کار روزانه خود از دریافت حقوق ماهانه خود در ماه های متوالی محرومند، با توجه به اینکه درصد بالایی از صاحبان و مدیران این کارخانه ها یا نهادهای حکومتی و یا وابستگان حکومتی هستند، مورد حمایت هیچ مرجع قانونی قرار نمی گیرند و شکایاتشان بی ثمر می ماند.
در مورد زنان شرایط بسیار منفی تر است. در شرایط وجود یک حاکمیت ایدئولوژیک و تئوکراتیک که نقض حقوق زنان در جامعه مردسالار ما را به سطح قوانین رسانده، پس از انتخابات و پس از افزایش قدرت بنیاد گرایان تضییق حقوق زنان تشدید شده است.در بسیاری عرصه های دیگر نیز وضعیت به همین منوال است.
با تمام این شرایط منفی، و تمامی تلاش های سرکوبگرانه جمهوری اسلامی برای محدود کردن ازادیها، و سرکوب جنبش ازادیخواهانه و عدالت طلبانه و ترقی خواهانه مردم ایران، اما روحیه عمومی مقاومت در مقابل این فشارها افزایش یافته است حرکات اعتراضی و مطالباتی و برای کسب حقوق پایمال شده بویژه در عرصه کارگری افزایش چشمگیر داشته و تلاشهای پیگیر فعالین حقوق بشر چه در داخل ایران و چه در خارج از ایران، موثر واقع شده است.
در روز جهانی حقوق بشر، یاد همه قربانیان نقض حقوق بشر در ایران را گرامی می داریم و از شهامت و پایداری کسانی که علی رغم پرداخت بهائی سنگین و تحمل فشار، زندان و شکنجه، سکوت نکرده و بر باورها و تلاشهای خویش پای فشرده اند، قدردانی می کنیم. با این امید که این روز، روز جهانی حقوق بشر، روز ۱۰ دسامبر، بتواند در ایران جایگاه یک روز ملی را پیدا کند.
هیئت سیاسی – اجرایی سازمان فدائیان خلق ایران (اکثریت)
نوزدهم آذر ۱۳۸۴ – دهم دسامبر ۲۰۰۵
