این روزها خبرهای خوبی از فضای سیاسی کشور شنیده نمی‌شود. ظاهرا دولت در ادامه رفتارهای نسنجیده و تنش‌برانگیز خود قصد دارد اقداماتی را کلید بزند که چه به انجام برسد و چه انجام آن توسط مجلس یا سایر بخش‌های نظام متوقف شود هزینه بسیاری را به کشور تحمیل می‌کند. مجلس نیز این روزها تنها به قولی به «ستاد مبارزه با اقدامات دولت» تبدیل شده است. اکثر قوانینی که در صحن خانه ملت مطرح می‌شود عکس‌العمل‌هایی دیرهنگام در مقابل اقدامات دولت است. اگر خوشبینانه‌تر نگاه کنیم مجلس منفعلانه درپی کشف آن چیزی است که در ضمیر دولتمردان می‌گذرد تا مشکلات ناشی از رفتارهای ایشان را خنثی کند.
همه عقلا تاکید می‌کنند انجام اعمالی مثل اجرای فاز دوم هدفمندی، استخدام‌های بی‌شمار دولتی، تکه تکه کردن تهران بزرگ و… لطمات زیادی به کشور وارد می‌کند ولی برای مقابله با آن هم راهکارهای مناسبی ارایه نمی‌کنند. حتی در مواردی متوقف کردن برخی اقدامات دولت هزینه بیش‌تری نسبت به اصل اجرای آن پیدا کرده است و باعث شده همه با علم به مشکلات ناشی از این اقدام به آن تن دهند.
خبرهایی که از محتوای برنامه رئیس‌جمهور برای حضور در مجلس در روز آتی به گوش می‌رسد خبرهای خوشی نیست و حاکی از شروع دوره جدیدی از تنش بین مجلس و دولت است. گاردگیری طرفین قبل از این حضور شاهد این مدعاست و صدالبته که امیدواریم این‌گونه نباشد و این حضور باعث افزایش التهاب فضای سیاسی کشور نشود.
ما از ابتدای انقلاب سابقه چالش‌هایی چنین در نظام سیاسی کشور را به ندرت تجربه کرده‌ایم و همین امر باعث شده است تا مشکلات سیستماتیک نظام سیاسی کشور و قوانین موجود را نتوانیم درک کنیم. شاید خدمت بزرگ احمدی‌نژاد به کشور همین باشد که نقایص سیستم‌های اجرایی، قانونگذاری و نظارتی موجود در کشور و قوانین جاری را به ما گوشزد کرده است. این‌که مجلس ما در مقابل رفتارهای دولت به قوانینی مسکن‌وار اکتفا کند هیچ دردی از ما دوا نمی‌کند.
احمدی‌نژاد چند ماه دیگر بیش تر بر مسند قدرت نیست و آنگاه بایستی کشور روسای جمهور دیگری را تجربه کند که ممکن است تجربیات مشابهی را برای ما رقم بزنند. مهم این است که نظام و مجموعه قوانین موضوعه بایستی به نحوی تعیین شده باشند که هیچ کسی به‌راحتی نتواند چالشی را به کشور تحمیل نماید و نقش کنترل‌کننده‌ای که اکنون برای رئیس‌جمهور جای آن را خالی می‌بینیم بایستی در نظام سیاسی ما تعبیه شود.
طرح موضوع نظام پارلمانی و امکان بررسی آن شاید بارزترین پیشنهادی بوده است که تاکنون مطرح شده و شروع طرح آن نیز از سوی رهبر فرزانه انقلاب بود و با استقبال بسیاری از بزرگان روبه‌رو شده است. در روزهای گذشته از سوی آیت‌الله سبحانی نیز بر لزوم توجه به این نظام جایگزین به عنوان یک گزینه مناسب تاکید شد و لازم است تا عقلا و دلسوزان نظام نیز دیر یا زود با مداقه در این پیشنهاد یا پیشنهادات دیگری مانند نظام فدرال، بستری برای آغاز بحث‌های اصلاح‌گرایانه در نظام سیاسی را فراهم نمایند.
